Craspedotropis gretathunbergae

gatunek ślimaka

Craspedotropis gretathunbergaegatunek mięczaka z gromady ślimaków. Zamieszkuje wilgotny las równikowy na Borneo. Znany jest z pojedynczego stanowiska w Parku Narodowym Ulu Temburong. Odkryty przez zespół naukowców zajmujących się różnorodnością biologiczną w 2019 na brzegu rzeki Belalong. Nowy gatunek po raz pierwszy został opisany naukowo w lutym 2020 na łamach czasopisma „Biodiversity Data Journal”.

Craspedotropis gretathunbergae
Schilthuizen et al, 2020
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

mięczaki

Gromada

ślimaki

(bez rangi) Caenogastropoda
Rząd

Architaenioglossa

Nadrodzina

Cyclophoroidea

Rodzina

Cyclophoridae

Podrodzina

Cyclophorinae

Rodzaj

Craspedotropis
Blanford, 1864

Gatunek

Craspedotropis gretathunbergae

Historia odkrycia gatunku

edytuj

C. gretathunbergae został odkryty w 2019 przez zespół naukowców zajmujących się różnorodnością biologiczną w należącej do Universiti Brunei Darussalam terenowej stacji badawczej Kuala Belalong Field Study Centre (KBFSC) na Borneo, w brunejskim dystrykcie Temburong. Znaleziony został na lewym (południowym) brzegu rzeki Belalong, 50 m od owej stacji w dół jej biegu. Nowy gatunek po raz pierwszy został opisany naukowo w lutym 2020 na łamach czasopisma „Biodiversity Data Journal[1].

 
Muszla C. gretathunbergae

Nazewnictwo

edytuj

Epitet gatunkowy gretathunbergae jest eponimem mającym na celu upamiętnienie szwedzkiej aktywistki klimatycznej Grety Thunberg. Odkrywcy zaproponowali taką nazwę, gdyż w ich opinii ślimaki lądowe prawdopodobnie znacznie ucierpią z powodu zmian klimatu. Naukowcy argumentują, że zamieszkujące w tropikach Azji Południowo-Wschodniej ślimaki klasyfikowane poza rzędem trzonkoocznych (a więc Neritimorpha i Caenogastropoda) są bardziej wrażliwe na zaburzenia siedlisk niż gatunki Stylommatophora[1].

Morfologia

edytuj

Mięczak o jasnym ciele z ciemnobrązowymi czułkami oraz różowopomarańczowym zabarwieniem masy bukalnej. Muszla ma wysokość 2,7–2,9 mm, szerokość 1,7–1,8 mm i wysoko-stożkowatą skrętkę, na którą składa się od 5,25 do 5,75 wypukłych skrętów. Barwa periostrakum jest zielonożółta, ale przechodzi w ciemny brąz na zgrubieniach. Protokoncha nie ma wyraźnej rzeźby. Połączenie protokonchy z teleokonchą jest niezauważalne. Rzeźba radialna skrętki obejmuje linie wzrostu oraz żeberka rozmieszczone z gęstością 30–70 na mm skrętu. Dla rzeźby spiralnej skrętki charakterystyczna jest obecność tylko czterech żeberek, podczas gdy pokrewni przedstawiciele rodzaju mają ich od 7 do 12. Żeberka spiralne są wysoko wyniesione, nieco powrębiane i zaczynają po 1,5–2 skrętach muszli. Czwarte z nich widoczne jest tylko na brzegu szerokiego dołka osiowego – ten z kolei nie ma żeberek dodatkowych. Ujście muszli ma 0,86-0,9 mm wysokości i 0,92-0,97 mm szerokości. Lekko zgrubiała warga ma cztery kątowe zakrzywienia nawiązujące do czterech żeberek spiralnych i jest słabiej wyrażona niż u pokrewnego C. borneensis. Wieczko ma krawędzie skrętu rozpłaszczone w kształt gładkiej, wklęsłej misy, a nie wyniesione jak u C. borneensis[1].

Ekologia i występowanie

edytuj

Ślimak znany z pojedynczego stanowiska w Parku Narodowym Ulu Temburong na Borneo, w brunejskim dystrykcie Temburong. Zasiedla mieszany, nizinny, wilgotny las równikowy z dużym udziałem dwuskrzydli. Jedyne znane stanowisko znajduje się u podnóża stromego wzgórza, w sąsiedztwie brzegu rzeki. Osobniki tego gatunku spotykano nocą na wierzchniej stronie liści w podszycie, do wysokości 1 m nad powierzchnią gleby[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Menno, Jonathan P Lim, Anthonie D. P. van Peursen, Massimiliano Alfano, Awang Bikas Jenging, Daniele Cicuzza, Alexandre Escoubas, Pierre Escoubas, Ulmar Grafe, Jamil Ja, Peter Koomen, Aleks Krotoski, Denise Lavezzari, Laura Lim, Rudie Maarschall, Ferry Slik, Derek Steele, Dennis Teck Wah Ting, Ine van Zeeland, Iva Njunjić. Craspedotropis gretathunbergae, a new species of Cyclophoridae (Gastropoda: Caenogastropoda), discovered and described on a field course to Kuala Belalong rainforest, Brunei. „Biodiversity Data Journal”. 8: e47484, s. 1–10, 2020. DOI: 10.3897/BDJ.8.e47484. ISSN 1314-2828. (ang.).