Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014

jedna z dyscyplin rozgrywanych podczas igrzysk olimpisjkich w Soczi

Turniej curlingu podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 odbył się w Soczi, na lodowisku Ledianoj kub między 10 a 21 lutego 2014. Curlerzy zmagali się po raz szósty o medale olimpijskie. W rywalizacji wzięło udział po 10 reprezentacji kobiecych i męskich, po raz pierwszy w turnieju olimpijskim wystąpiła kobieca drużyna Korei Południowej oraz męski zespół z Rosji.

Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014
Ilustracja
Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014
Soczi
Miejsce

Ledianoj kub

Data

10 – 21 lutego 2014

Liczba konkurencji

2

Liczba zawodników

100

Przed turniejem olimpijskim arena gościła uczestników Mistrzostw Świata w Curlingu na Wózkach 2013 i Mistrzostw Świata Juniorów 2013[1]. Tytułów mistrzowskich z Vancouver 2010 broniły Szwedki i Kanadyjczycy. Jako obrońcy wystąpiły inne zespoły niż te, które wywalczyły medale. Ekipa Anette Norberg rozpadła się po turnieju w 2010, na reprezentację Szwecji została powołana drużyna Margarethy Sigfridsson. Kanadę reprezentował Brad JacobsKevin Martin w krajowych kwalifikacjach zajął 3. miejsce, John Morris, który wcześniej odszedł z zespołu Martina, przegrał w finale.

Do rundy finałowej w konkurencji pań zakwalifikowały się Kanadyjki, Szwedki, Szwajcarki oraz Brytyjki. W meczu półfinałowym wygrała reprezentacja Kanady (Jennifer Jones) pokonując 6:4 Brytyjki (Eve Muirhead), w drugim spotkaniu półfinałowym wynikiem 7:5 Szwedki (Margaretha Sigfridsson) były lepsze od Szwajcarek (Mirjam Ott). Po brązowe medale sięgnęły zawodniczki z Wielkiej Brytanii, które triumfowały nad zespołem Ott 6:5. Dla Mirjam Ott była to kolejna szansa by zostać jedyną osobą z trzema medalami zimowych igrzysk olimpijskich w curlingu, jednak podobnie jak przed czterema laty uplasowała się tuż za podium.

W meczu finałowym zmierzyły się zawodniczki kanadyjskie i szwedzkie, spotkanie stało na wyrównanym poziomie. Do przerwy był remis 3:3, Kanadyjki wyzerowały partie numer 6 i 7. W 8. endzie z ostatnim kamieniem Jones miała wjechać na pole o promieniu 4 stóp, zagrała jednak za lekko i kamień zatrzymał się wcześniej, po mierzeniu ustawionych w domu kamieni Kanadyjki wygrały partię za jeden i wyszły na prowadzenie 4:3. Kluczową częścią gry był end 9., w ostatnim zagraniu Jones ustawiła kamień praktycznie na guziku, tak że dwa kanadyjskie kamienie były najlepsze. Maria Prytz ostatni kamień zagrała za wąsko i zahaczyła o szwedzki kamień stojący wyżej, Kanadyjki przejęły enda za 2 punkty. W 10. endzie zawodniczki z Manitoby grały defensywnie pozostawiając w grze jak najmniejszą liczbę kamieni. Po pierwszym zagraniu Jones reprezentantki Szwecji straciły matematyczne szanse na doprowadzenie do dogrywki[2]. Kanadyjki zdobyły tytuły mistrzyń olimpijskich wynikiem 6:3, ponadto wygrały swoje wszystkie spotkania w turnieju. Jest to pierwszy złoty medal dla curlerek z tego kraju od sukcesu Sandry Schmirler w Nagano.

Wśród panów trzeba było rozegrać dodatkowy mecze, który wyłonił 4. drużynę półfinałów. W ostatnim zagraniu spotkania barażowego David Murdoch (Wielka Brytania) zagrał podwójne wybicie poprzez swój kamień[3], wygrał 10. end 2 punktami i cały mecz przeciwko Norwegom (Thomas Ulsrud) 6:5. W półfinale Brytyjczycy rywalizowali ze Szwedami (Niklas Edin), mecz zakończył się zwycięstwem ekipy Murdocha 6:5. Edin chciał zmusić Szkotów do wygrania 10. partii jednym kamieniem (tak by doprowadzić do dogrywki, w której mieliby przywilej ostatniego kamienia), w 1. zagraniu Murdoch ustawił swój kamień w 4-foot idealnie za strażnikiem. Szwedzi podjęli próbę promotion takeout przez swojego strażnika, zagrywany kamień trafił strażnika za bardzo na zewnątrz i nie wybił punktującego kamienia brytyjskiego. Murdochowi pozostał wjazd do środka domu po 2 punkty i awans do finału[4]. W drugim półfinale zmierzyli się Kanadyjczycy (Brad Jacobs) i Chińczycy (Liu Rui), mecz zakończył się wynikiem 10:6 dla obrońców tytułów mistrzowskich. Jacobs 7. i 9. end wygrał trzema punktami.

Po brązowe medale sięgnęli Szwedzi, w małym finale pokonali reprezentację Chin 6:4. W 10. endzie przy stanie 4:3 dla Chińczyków i ostatnim kamieniu Edina Liu zmusił Szwedów do zdobycia 1. punktu. Przed ostatnim zagraniem środek domu był tak zastawiony, że Edin nie próbował ustawiać tam swojego drugiego kamienia. W partii dogrywkowej kończył Chińczyk, w domu znajdowały się dwa szwedzkie kamienie chronione trzema strażnikami, Liu by stanąć na podium musiał wykonać draw to the button. Zagrał jednak za mocno i jego kamień nie zatrzymał się w domu, Szwedzi przejęli partię 2 punktami i uplasowali się na 3. miejscu. W spotkaniu tym doszło do dość niespodziewanej sytuacji, Chińczycy w 9. i 11. endzie podczas wypuszczania spalili swoje kamienie[5].

W meczu finałowym szybko wysoką przewagę nad Brytyjczykami osiągnęli Kanadyjczycy. Za najważniejsze zagranie meczu uznano drugi kamień E.J. Harndena w trzecim endzie, podczas którego umieścił kamień na granicy 4- i 6-stopowego okręgu[6]. Dało to podwaliny do wygrania partii trzema punktami i wynik 5:1 w całym meczu. W czwartym endzie Murdochowi nie wszyło odsunięcie kanadyjskiego kamienia i przeciwnicy podwyższyli prowadzenie w meczu[7]. Zespół Brada Jacobsa robił bardzo mało błędów, w przeciwieństwie do słabiej grających Szkotów (zawodnicy na 2. i 4. pozycji odpowiednio 67% i 69% skuteczności), i powiększył przewagę. Po 8. partii, przy wyniku 3:9 reprezentanci Wielkiej Brytanii poddali mecz. Dla Kanadyjczyków są to trzecie złote medale igrzysk olimpijskich z rzędu, natomiast Brytyjczycy i Szwedzi zdobyli pierwsze medale od Tygodnia Sportów Zimowych 1924.

Kwalifikacje

edytuj

Światowa Federacja Curlingu w porównaniu z poprzednimi igrzyskami zmieniła zasady kwalifikacji olimpijskiej. Turniejami kwalifikacyjnymi są mistrzostwa świata kobiet i mężczyzn w latach 2012 i 2013. Na podstawie uzyskanych miejsc przyznano punkty, siedem najlepszych drużyn uzyskało kwalifikację.

Dwa pozostałe miejsca przypadły finalistom Turnieju Kwalifikacyjnego. Mogły uczestniczyć w nim te państwa, które nie uzyskały kwalifikacji olimpijskiej na podstawie punktów oraz te, które uczestniczyły w mistrzostwach świata w roku 2011. Krajowe federacje musiały zgłosić swoją chęć uczestnictwa w turnieju do 1 czerwca 2013, miesiąc później został podany do wiadomości system rozgrywek i dokładna data zawodów. Ostatni kwalifikanci zostali wyłonieni 15 grudnia 2013[8]. Były to kobiece reprezentacje Chin i Japonii oraz męskie drużyny z Niemiec i Stanów Zjednoczonych.

Rosja z tytułu gospodarza igrzysk miała zapewnioną kwalifikację. Był to debiut męskiej reprezentacji Rosji na igrzyskach olimpijskich. Jak dotąd Rosjanie wystąpili w mistrzostwach świata jedynie raz, w 2013. Wcześniej najbliżej gry w MŚ byli podczas Mistrzostw Europy 2004, gdzie przegrali mecz o 7. miejsce (dające awans do MŚ) przeciwko Szwajcarii, a później w meczach barażowych ulegli Finom.

Miejsce mistrzostw świata 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Punkty 14 12 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
Kobiety[9]
# Kraj Lethbridge
2012
Ryga
2013
Suma
1   Szwecja 12 12 24
2   Szwajcaria 14 8 22
3   Wielka Brytania 7 14 21
4   Kanada 10 10 20
5   Stany Zjednoczone 8 9 17
6   Rosja 4 7 11
7   Dania 5 5 10
8   Korea Południowa 9 0 9
9   Niemcy 6 2 8
10   Chiny 2 4 6
  Japonia 0 6 6
  Włochy 3 3 6
13   Czechy 1 0 1
  Łotwa 0 1 1
Mężczyźni[10]
# Kraj Bazylea
2012
Victoria
2013
Suma
1   Kanada 14 12 26
2   Szwecja 10 14 24
3   Wielka Brytania 12 10 22
4   Norwegia 9 8 17
5   Dania 6 9 15
6   Chiny 7 7 14
7   Szwajcaria 4 6 10
8   Stany Zjednoczone 5 4 9
9   Nowa Zelandia 8 0 8
10   Czechy 1 5 6
11   Francja 3 0 3
  Rosja 0 3 3
13   Japonia 0 2 2
  Niemcy 2 0 2
15   Finlandia 0 1 1

     Gospodarz

     Bezpośredni awans do turnieju olimpijskiego

Jako Wielka Brytania uwzględniane są występy Szkotów.

System gry

edytuj

10 zespołów rozegrało mecze każdy z każdym. W klasyfikacji liczył się jedynie bilans wygranych i przegranych spotkań. Do półfinałów awansowały cztery najlepsze reprezentacje, triumfator rudny grupowej zmierzył się z 4. drużyną, natomiast 2. z 3. Zwycięzcy meczów półfinałowych rywalizowali o złote medale w finale, przegrani zaś o medale brązowe.

System gry dla kobiet i mężczyzn był identyczny. Sposób rozgrywania fazy finałowej, różnił się modelu Page play-off, który jest normalnie stosowany przez Światową Federację Curlingu w przypadku rywalizacji 10-12 zespołów.

Zestawienie medalistów

edytuj
Konkurencja Złoto Srebro Brąz
Turniej mężczyzn   Kanada
Brad Jacobs
Ryan Fry
E.J. Harnden
Ryan Harnden
Caleb Flaxey
  Wielka Brytania
David Murdoch
Greg Drummond
Scott Andrews
Michael Goodfellow
Tom Brewster
  Szwecja
Niklas Edin
Sebastian Kraupp
Fredrik Lindberg
Viktor Kjäll
Oskar Eriksson
Turniej kobiet   Kanada
Jennifer Jones
Kaitlyn Lawes
Jill Officer
Dawn McEwen
Kirsten Wall
  Szwecja
Maria Prytz
Christina Bertrup
Maria Wennerström
Margaretha Sigfridsson
Agnes Knochenhauer
  Wielka Brytania
Eve Muirhead
Anna Sloan
Vicki Adams
Claire Hamilton
Lauren Gray

Turniej kobiet

edytuj

Kobieca rywalizacja w curlingu rozpoczęła się 10 lutego, mecz finałowy został rozegrany 20 lutego.

Runda grupowa

edytuj
Klasyfikacja po rundzie grupowej
# Kraj Skip W P
1   Kanada Jennifer Jones 9 0
2   Szwecja Margaretha Sigfridsson 7 2
3   Szwajcaria Mirjam Ott 5 4
4   Wielka Brytania Eve Muirhead 5 4
5   Japonia Ayumi Ogasawara 4 5
6   Dania Lene Nielsen 4 5
7   Chiny Wang Bingyu 4 5
8   Korea Południowa Kim Ji-sun 3 6
9   Rosja Anna Sidorowa 3 6
10   Stany Zjednoczone Erika Brown 1 8

     Awans do półfinałów

Runda finałowa

edytuj
PółfinałyFinał
19 lutego 2014; 14:00
  Kanada6
20 lutego 2014; 17:30
  Wielka Brytania4
  Kanada6
19 lutego 2014; 14:00
  Szwecja3
  Szwecja7
  Szwajcaria5
Mecz o 3. miejsce
20 lutego 2014; 12:30
  Wielka Brytania6
  Szwajcaria5
Klasyfikacja końcowa
# Kraj Skip W P
1   Kanada Jennifer Jones 11 0
2   Szwecja Margaretha Sigfridsson 8 3
3   Wielka Brytania Eve Muirhead 6 5
4   Szwajcaria Mirjam Ott 5 6
5   Japonia Ayumi Ogasawara 4 5
6   Dania Lene Nielsen 4 5
7   Chiny Wang Bingyu 4 5
8   Korea Południowa Kim Ji-sun 3 6
9   Rosja Anna Sidorowa 3 6
10   Stany Zjednoczone Erika Brown 1 8

Półfinały

edytuj

19 lutego 2014; 14:00

Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Ogółem
D   Wielka Brytania 0 0 2 0 1 0 0 0 1 0 4
  Kanada   2 1 0 1 0 1 0 0 0 1 6
Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Ogółem
B   Szwecja   1 0 2 0 0 0 1 0 2 1 7
  Szwajcaria 0 2 0 0 1 0 0 2 0 0 5

Mały finał

edytuj

20 lutego 2014; 12:30

Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Ogółem
C   Wielka Brytania 0 0 1 0 2 0 0 2 0 1 6
  Szwajcaria   0 2 0 1 0 1 0 0 1 0 5

Finał

edytuj

20 lutego 2014; 17:30

Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Ogółem
C   Szwecja 0 1 0 0 2 0 0 0 0 x 3
  Kanada   1 0 0 2 0 0 0 1 2 x 6

Turniej mężczyzn

edytuj

Turniej mężczyzn rozpoczął się 10 lutego, mistrzowie olimpijscy zostali wyłonieni 21 lutego.

Runda grupowa

edytuj
Klasyfikacja po rundzie grupowej
# Kraj Skip W P
1   Szwecja Niklas Edin 8 1
2   Kanada Brad Jacobs 7 2
3   Chiny Liu Rui 7 2
4   Norwegia Thomas Ulsrud 5 4
  Wielka Brytania David Murdoch 5 4
6   Dania Rasmus Stjerne 4 5
7   Rosja Andriej Drozdow 3 6
8   Szwajcaria Sven Michel 3 6
9   Stany Zjednoczone John Shuster 2 7
10   Niemcy John Jahr 1 8

     Awans do półfinałów

     Tie-breaker

Runda finałowa

edytuj
PółfinałyFinał
19 lutego 2014; 19:00
  Szwecja5
21 lutego 2014; 17:30
  Wielka Brytania6
  Wielka Brytania3
19 lutego 2014; 19:00
  Kanada9
  Kanada10
  Chiny6
Mecz o 3. miejsce
21 lutego 2014; 12:30
  Szwecja6
  Chiny4
Klasyfikacja końcowa
# Kraj Skip W P
1   Kanada Brad Jacobs 9 2
2   Wielka Brytania David Murdoch 7 5
3   Szwecja Niklas Edin 9 2
4   Chiny Liu Rui 7 4
5   Norwegia Thomas Ulsrud 5 5
6   Dania Rasmus Stjerne 4 5
7   Rosja Andriej Drozdow 3 6
8   Szwajcaria Sven Michel 3 6
9   Stany Zjednoczone John Shuster 2 7
10   Niemcy John Jahr 1 8

Tie-breaker

edytuj

18 lutego 2014; 9:00

Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Ogółem
C   Norwegia   1 0 1 0 2 0 0 0 1 0 5
  Wielka Brytania 0 1 0 1 0 0 0 2 0 2 6

Półfinały

edytuj

19 lutego 2014; 19:00

Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Ogółem
B   Szwecja   0 0 2 0 0 0 1 0 2 0 5
  Wielka Brytania 0 1 0 0 1 1 0 1 0 2 6
Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Ogółem
D   Kanada   1 0 2 0 1 0 3 0 3 x 10
  Chiny 0 1 0 1 0 2 0 2 0 x 6

Mały finał

edytuj

21 lutego 2014; 12:30

Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Ogółem
C   Chiny 0 0 1 0 0 2 0 0 1 0 0 4
  Szwecja   0 1 0 1 0 0 1 0 0 1 2 6

Finał

edytuj

21 lutego 2014; 17:30

Tor Kraj 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Ogółem
C   Kanada   2 0 3 1 0 2 0 1 x x 9
  Wielka Brytania 0 1 0 0 1 0 1 0 x x 3

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. sochi2014.com – «Ice Cube» Curling Center. [dostęp 2012-08-14]. (ang. • fr. • ros.).
  2. Game – Shot by Shot – Gold Medal Game Women. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
  3. Game – Shot by Shot – Tie-breaker. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
  4. Game – Shot by Shot – Semifinal 1. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
  5. Game – Shot by Shot – Bronze Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22].
  6. Game Results – Gold Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
  7. Game – Shot by Shot – Gold Medal Game Men. [dostęp 2014-02-22]. (ang.).
  8. WCF Olympic Qualification Event. 2011-08. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).
  9. Women: Qualification Points from the 2012 & 2013 World Curling Championships. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).
  10. Men: Qualification Points from the 2012 & 2013 World Curling Championships. [dostęp 2012-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-04)]. (ang.).

Bibliografia

edytuj