Czas nieprzeszły

czas gramatyczny

Czas nieprzeszły (ang. nonpast, stąd skrót NPST) – kategoria gramatyczna (czas gramatyczny) czasownika, wskazująca na to, że czynność dzieje się w teraźniejszości bądź przyszłości. Czas nieprzeszły jest obecny m.in. w językach germańskich[1][2], w języku japońskim[3] i w języku walijskim[4][5]. Por. np. ang.:

I hope he gets better tomorrow.
„Mam nadzieję, że jutro mu się poprawi.”

O tym, czy dana czynność ma miejsce w momencie mówienia, czy wydarzy się później, decyduje kontekst. Współcześnie wiele języków germańskich w różnym stopniu zgramatykalizowało peryfrazy służące bardziej dokładnemu wyrażaniu przyszłości[6][7]. W językach romańskich podobna peryfraza zastąpiła dawny łaciński czas przyszły[8]; została ona zgramatykalizowana na całym obszarze romańskojęzycznym poza rumuńskim, gdzie nadal do wyrażania przyszłości używa się form analitycznych[9].

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

  • Jan Terje Faarlund, Svein Lie, Kjell Ivar Vannebo: Norsk referansegrammatikk. Oslo: Universitetsforlaget, 1997. ISBN 82-00-22569-0. (norw.).
  • Ramona Gönczöl: Romanian: An Essential Grammar. New York: Routledge, 2008. ISBN 978-0415338257. (ang.).
  • Wayne Harbert: The Germanic Languages. Cambridge: Cambridge University Press, 2007. ISBN 978-0521015110. (ang.).
  • József Herman: Vulgar Latin. University Park: Pennsylvania State University Press, 2000. ISBN 0-271-02000-8. (ang.).
  • John Hewson, Vit Bubenik: Tense and Aspect in Indo-European Languages: Theory, typology, diachrony. Amsterdam: John Benjamins, 1997. ISBN 978-9027275974. (ang.).
  • Homer C. House, Susan Emolyn Harman: Descriptive English Grammar. London: Longman, 1950. ISBN 978-0131990838. (ang.).
  • Rita Lampkin: Japanese Verbs & Essentials of Grammar. New York: McGraw-Hill Education, 2010. ISBN 978-0071713634. (ang.).
  • Stephen J. Williams: A Welsh Grammar. Cardiff: University of Wales Press, 1980. ISBN 0-7083-0735-3. (ang.).

Zobacz też edytuj