Czaturanga – dawna indyjska odmiana szachów, powszechnie uznawana za wspólnego przodka m.in. xiangqi (szachów chińskich), shōgi (szachów japońskich), janggi i makruka.

Czaturanga
ilustracja
Liczba graczy

2

Czas przygotowania

około minuty

Wymagane umiejętności

myślenie strategiczne i taktyczne

Losowość

średnia

Historia

edytuj

Etymologia

edytuj

Sanskrycki termin Czaturanga znaczy „czterostronny” (podzielony na cztery części). Był także używany do opisu indyjskiej armii w czasach wedyjskich, w której pluton żołnierzy miał cztery części:

  • jeden słoń,
  • jeden rydwan,
  • trzech żołnierzy na koniach,
  • pięciu żołnierzy piechoty.

Ewolucja

edytuj

Najwcześniejsze wzmianki o tej grze znajdują się w Mahabharacie, napisanej około 500 p.n.e. Natomiast w znaną wersję czaturangi prawdopodobnie grano już w VI wieku, świadectwa dokumentalne istnieją od 620 r. n.e. Bezpośrednio z czaturangi wywodzi się perski czatrang, który z kolei wyewoluował w arabski szatrandż, który w średniowieczu zawędrował do Europy, stając się pierwowzorem współczesnych szachów.

Zasady gry

edytuj
  • Wiadomo, iż ruchy figur były bardzo podobne do ruchów figur w czatrangu (stopień ewolucji szachów w Persji), aczkolwiek na tym stadium grały już dwie osoby.
  • Był to pierwszy i ostatni stopień ewolucji szachów w którym używano kostki, która miała za zadanie wylosować figurę którą ma się poruszyć gracz.
  • Zasady w pewnym stopniu przypominały zasady obecnych szachów czteroosobowych.
  • Celem gry było prawdopodobnie zostanie ostatnim graczem z niezbitym królem.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj