Czesław Jamka

oficer Wojska Polskiego

Czesław Jakub Jamka (ur. 12 lipca 1895 w Piaskach Wielkich, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego.

Czesław Jamka
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

12 lipca 1895
Piaski Wielkie

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

c. k. Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion KOP „Snów I”

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Życiorys

edytuj

Urodził się 12 lipca 1895 w Piaskach Wielkich, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wojciecha i Katarzyny Hachlowskiej[1]. 15 listopada 1916, jako uczeń VII klasy Filii c. k. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie został wcielony do 16 Pułku Piechoty Obrony Krajowej[2].

19 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i przydzielony na stanowisko komendanta dworca w Sanoku[3]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Dworca Kolejowego Szczakowa, a jego oddziałem macierzystym był 54 Pułk Piechoty[4].

Później został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6][7], później na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[8]. W latach 20. i do początku lat 30. był oficerem 12 pułku piechoty w Wadowicach[9][10][11][12]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[13]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. Do marca 1939 pełnił służbę w batalionie KOP „Kleck” na stanowisku zastępcy dowódcy batalionu[15][16].

Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej 1939 pełnił funkcję dowódcy II batalionu piechoty w składzie 1 pułku piechoty KOP[15]. Został ranny w walkach z Niemcami: według jednego źródła pod m. Wysoka 2 września 1939[15], według innego 5 września pod Wiśniową lub 6 września pod Bochnią[17]. Dostał się do niemieckiej niewoli. W 1941 przebywał w Oflagu II E Neubrandenburg, a w następnym roku w Oflagu VI B Dössel[18].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-30].
  2. Sprawozdanie 1917 ↓, s. 10.
  3. 815. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”. 25, s. 623, 6 marca 1919. 
  4. Spis oficerów 1921 ↓, s. 171, 663.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 438.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 380.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 233.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 71.
  9. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 158.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 150.
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 28.
  12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 542.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 95.
  14. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 422.
  15. a b c Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 721.
  16. a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 31.
  17. Steblik 1989 ↓, s. 353.
  18. Straty ↓.
  19. M.P. z 1938 r. nr 160, poz. 290 „za zasługi w służbie Korpusu Ochrony Pogranicza”.
  20. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - tu błędnie jako kpt. Szczepan Jamka.
  21. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

edytuj