Czesław Jamka
Czesław Jakub Jamka (ur. 12 lipca 1895 w Piaskach Wielkich, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 lipca 1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 12 lipca 1895 w Piaskach Wielkich, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wojciecha i Katarzyny Hachlowskiej[1]. 15 listopada 1916, jako uczeń VII klasy Filii c. k. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie został wcielony do 16 Pułku Piechoty Obrony Krajowej[2].
19 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i przydzielony na stanowisko komendanta dworca w Sanoku[3]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Dworca Kolejowego Szczakowa, a jego oddziałem macierzystym był 54 Pułk Piechoty[4].
Później został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6][7], później na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[8]. W latach 20. i do początku lat 30. był oficerem 12 pułku piechoty w Wadowicach[9][10][11][12]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[13]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. Do marca 1939 pełnił służbę w batalionie KOP „Kleck” na stanowisku zastępcy dowódcy batalionu[15][16].
Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej 1939 pełnił funkcję dowódcy II batalionu piechoty w składzie 1 pułku piechoty KOP[15]. Został ranny w walkach z Niemcami: według jednego źródła pod m. Wysoka 2 września 1939[15], według innego 5 września pod Wiśniową lub 6 września pod Bochnią[17]. Dostał się do niemieckiej niewoli. W 1941 przebywał w Oflagu II E Neubrandenburg, a w następnym roku w Oflagu VI B Dössel[18].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1938)[19][16]
- Medal Niepodległości (16 marca 1937)[20][1][16]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[21]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-30].
- ↑ Sprawozdanie 1917 ↓, s. 10.
- ↑ 815. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”. 25, s. 623, 6 marca 1919.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 171, 663.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 438.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 380.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 233.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 71.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 158.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 150.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 542.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 95.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 422.
- ↑ a b c Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 721.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 31.
- ↑ Steblik 1989 ↓, s. 353.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 160, poz. 290 „za zasługi w służbie Korpusu Ochrony Pogranicza”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - tu błędnie jako kpt. Szczepan Jamka.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia edytuj
- Sprawozdanie Kierownika c. k. Filii Gimnazyum św. Jacka w Krakowie za rok szkolny 1916/17. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułkusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].