Czesław Nusbaum
Czesław Nusbaum (ur. 29 czerwca 1887 w Warszawie, zm. 19 lutego 1965 tamże) – polski dziennikarz, publicysta, bibliotekarz, młodzieżowy działacz niepodległościowy, poseł na Sejm Litwy Środkowej oraz uczestnik ruchu oporu w okresie okupacji hitlerowskiej[1].
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku |
cmentarz Powązkowski w Warszawie (kw. 230–I–1/2) |
| Zawód, zajęcie | |
| Rodzice |
Henryk Nusbaum, Maria z Mayznerów |
| Małżeństwo |
Maria Franciszka Girzejowska (1930) |
| Krewni i powinowaci |
Hilary Nussbaum (dziadek) |
Życiorys edytuj
Wnuk Hilarego Nussbauma i Ewy z domu Tenenbaum, syn Henryka Nusbauma i Marii z Mayznerów.
Ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców m. Warszawy, gdzie przynależał do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich i do Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość” (PET). Następnie przeniósł się do Wilna, gdzie współpracował z pismem „Pobudka”.
Ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym Akademii Handlowej w Lozannie. Od 1914 do 1918 pracował w sektorze bankowym. W latach 1914-1918 był sekretarzem miesięcznika społeczno-literackiego „Rozwaga”. W 1918 brał udział w walkach o Lwów. Od 1919 do 1926 ponownie przebywał w Wilnie. W latach 1919-1920 był redaktorem naczelnym „Gazety Wileńskiej”, a następnie kierownikiem wileńskiego oddziału Polskiej Agencji Telegraficznej.
8 stycznia 1922 został wybrany na posła na Sejm Litwy Środkowej z listy Rad Ludowych i był jednym z sygnatariuszy aktu inkorporacji Ziemi Wileńskiej do Rzeczypospolitej Polskiej[2]. Był także zastępcą delegata do Sejmu Ustawodawczego w Warszawie.
W latach 1922-1926 był redaktorem naczelnym „Wileńskiej Gazety Powszechnej”, a od 1927 redagował „Biuletyn Gospodarczy” Polskiej Agencji Telegraficznej, której w latach 1932-1933 był korespondentem w Paryżu.
Po powrocie do kraju w latach 1934-1939 był referentem w Biurze Prasowym Zarządu Miejskiego m. stoł. Warszawy.
Przynależał do Związku Seniorów Organizacji Młodzieży Narodowej i Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej.
Podczas okupacji niemieckiej ukrywał się i brał udział w konspiracji jako członek Związku Syndykalistów Polskich.
Po zakończeniu II wojny światowej pracował jako redaktor w szeregu czasopismach i instytucjach, m.in. w: „Dzienniku Urzędowym Zarządu Miejskiego m. stoł. Warszawy, „Gazecie Ludowej”, „Stolicy”, Polskim Instytucie Prasoznawczym, Polskim Wydawnictwie Gospodarczym, „Przeglądzie Budowlanym”, „Rolniku Polskim”, oraz Państwowych Zakładach Wydawnictw Lekarskich.
Zmarł 19 lutego 1965 w dwudziestą ósmą rocznicę śmierci swojego ojca Henryka. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 230–I–1/2).
Przypisy edytuj
- ↑ J. Zamojski, System filozofii medycyny Henryka Nusbauma, Wydawnictwo Naukowe Akademii Medycznej im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Poznań 2006, s. 58.
- ↑ Dziesięciolecie Polski Odrodzonej 1918-1928: księga pamiątkowa, wyd. i red. nacz. M. Dąbrowski, P. Lot, wydaw. i nakł. „Ilustrowanego Kuryera Codziennego”, Kraków - Warszawa 1928, s. 172.
Bibliografia edytuj
- J. Zamojski, System filozofii medycyny Henryka Nusbauma, Wydawnictwo Naukowe Akademii Medycznej im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, Poznań 2006.
- W. Szyszkowski, Czesław Nusbaum, (w:) Polski Słownik Biograficzny, t. XXIII, Wrocław 1978, s. 412.