Czesław Sław-Góralik
Czesław Engelbert Sław-Góralik vel Czesław Góralik, ps. „Sław” (ur. 11 grudnia 1890 w Rabce, zm. 26 listopada 1975 w Warszawie) – kapitan taborów Wojska Polskiego, członek Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich od 1937 roku[1].
 kapitan taborów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 grudnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 listopada 1975 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
komendant kadry |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Czesław Engelbert Góralik urodził się 11 grudnia 1890 roku w Rabce, powiecie myślenickim, w rodzinie Władysława i Heleny[2] Najder[3]. Będąc uczniem gimnazjum w Wieliczce został członkiem miejscowego Związku Strzeleckiego, kierowanego przez Zygmunta Pallana ps. „Mariusz”[4]. Od grudnia 1912 roku bądź początku stycznia do marca 1913 roku był słuchaczem Kursu Niższego Szkoły Podchorążych. Otrzymał stopień kaprala pomimo tego, że nie zdał egzaminu końcowego[5]. 7 sierpnia 1914 roku wymaszerował do Krakowa w składzie plutonu wielickiego dowodzonego przez Bolesława Szpunara ps. „Bolek”. Następnego dnia w krakowskich Oleandrach wraz z plutonem wielickim został wcielony do 12. kompanii dowodzonej przez Wacława Biernackiego ps. „Kostek”[6]. W grudniu, w szeregach 1 pułku piechoty, walczył w bitwie pod Łowczówkiem, a później w walkach pozycyjnych nad Nidą. Latem 1915 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty i wcielony do 3 kompanii. 25 października został skierowany na leczenie szpitalne, a 21 grudnia 1915 roku został zwolniony z Legionów Polskich. 29 marca 1916 roku został reaktywowany. Latem 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[2].
1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 1 dywizjonie taborów[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 55. lokatą w korpusie oficerów taborowych, a jego oddziałem macierzystym był 3 dywizjon taborów[8]. W 1923 roku był oficerem 8 dywizjonu taborów w Toruniu[9]. 16 listopada tego roku został odkomenderowany do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kościerzyna na okres trzech miesięcy[10]. W kwietniu 1924 roku został przeniesiony do PKU Kościerzyna na stanowisko I referenta. Pełniąc służbę w Kościerzynie pozostawał oficerem nadetatowym 8 dywizjonu taborów w Toruniu, a od 1 października 1925 roku oficerem czasowo przydzielonym do kadry oficerów taborowych[11][12][13]. W lutym 1926 roku został przeniesiony z PKU Kościerzyna do PKU Lubicz na stanowisko kierownika I referatu[14]. W styczniu 1927 roku, po likwidacji PKU Lubicz, został przeniesiony do Oddziału Ogólnego Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko referenta[15][16]. W grudniu 1929 roku został przeniesiony z DOK VIII do kadry 8 szwadronu taborów w Toruniu na stanowisko komendanta kadry[17]. W październiku 1930 roku został przeniesiony do kadry 8 dywizjonu taborów[18]. 22 kwietnia 1930 roku wojewoda pomorski zarządzeniem nr IV.A-1024 zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Góralik” na „Sław-Góralik”[19]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do kadry 1 dywizjonu taborów w Warszawie[20][21].
W latach 1936–1937 był redaktorem naczelnym tygodnika polityczno-społecznego „Polska Niepodległa”. Od 29 kwietnia 1937 był członkiem Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie[22].
Był mężem Henryki Heni Pietrzykowskiej, ojcem Danuty (ur. 1918)[23], Marii (1920–1940) i Adama (1922–1944)[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6366 (17 maja 1922)[24][25][23]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[26]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921” – czterokrotnie (po raz pierwszy za walki w latach 1915–1916[27])
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopad 1928)[28]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[23]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[23]
- Krzyż Legionowy[23]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[23]
- Krzyż Pamiątkowy 6 Pułku Piechoty Legionów („Krzyż Wytrwałości”)[29]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[30]
Przypisy edytuj
- ↑ Sprawozdanie Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie za Czas od dn. 1.IV.1937 r. do dn. 30.IV.1939 r., s. 3.
- ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ a b Czeslaw-Sław Góralik 1890–1975 - Ancestry® [online], www.ancestry.com [dostęp 2022-12-26] (ang.).
- ↑ Hojarczyk 1939 ↓, s. 26, 57, 58, 69, 117.
- ↑ Hojarczyk 1939 ↓, s. 32-33.
- ↑ Hojarczyk 1939 ↓, s. 72-73, 75, 18 sierpnia 1914 roku pluton wielicki został wcielony do 1 kompanii V batalionu jako I pluton.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 389, 634.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 282 tu podano, że urodził się 12 grudnia 1891 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1035, 1040.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 74 z 26 listopada 1923 roku, s. 692.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 3 kwietnia 1924 roku, s. 185.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 945, 950, 1336.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925 roku, s. 587.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 6, 17.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 22.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 519, 522.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 392.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 131.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 249.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 284, 785.
- ↑ Sprawozdanie Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie za czas od dn. 1.IV.1937 r. do dn. 30.IV.1939 r.. Warszawa: 1939, s. 3. [dostęp 2022-12-27].
- ↑ a b c d e f Kwestionariusz [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-12-26].
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 153.
- ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 39 tu jako Czesław Guralik.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 169.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 240.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 202.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Edward Skarbek: Zarys historii wojennej 6-go Pułku Piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Jerzy Hojarczyk: Związki Strzeleckie w obwodzie wielickim (1912–1914 r.). Warszawa: Jerzy Hojarczyk, 1939.
- Czesław Góralik. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-08-27].