Czesław Zawistowski
Czesław Zawistowski (ur. 20 lutego 1891, zm. 17 maja 1935 w Warszawie) – major saperów inżynier Wojska Polskiego.
 major saperów
| |
| Data urodzenia |
20 lutego 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 maja 1935 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1911–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Związek Strzelecki |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca |
Urząd Wojewódzki w Białymstoku i Poznaniu |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujCzesław Zawistowski w 1910 ukończył oficerską szkołę inżynierii w Petersburgu, jako podporucznik wojsk technicznych Armii Rosyjskiej. W 1911 został członkiem Związku Strzeleckiego, a od 1917 w czasie wojny organizuje między innymi w Mińsku oddziały partyzanckie do walki z bolszewikami. Następnie wstępuje do I Korpusu Polskiego, gdzie bierze czynny udział w szkoleniu i wysyłaniu oficerów i żołnierzy tego Korpusu na front. Następnie wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej. Do Wojska Polskiego zostaje przyjęty z dniem 2 grudnia 1918[1], uczestniczy w wojnie z Rosją. W 1921 służy w 1 pułku saperów jako dowódca grupy inżynieryjnej nr 2[2]. W 1923 dowodzi czasowo VIII batalionem saperów w 1 pułku saperów[3]. Od 1924 pełni obowiązki dowódcy XIV batalionu saperów w 7 pułku saperów[4].
W 1927 zostaje przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych[5] i rozpoczyna pracę w charakterze naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Białymstoku, a następnie w Poznaniu. W 1930 ponownie w Białegostoku gdzie pełni obowiązki wicewojewody. W 1932 obejmuje obowiązki dyrektora Polskiego Radia, z przydziałem do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów. Od 15 czerwca 1934, obejmuje obowiązki dyrektora Miejskiej Inspekcji Handlowej. 19 grudnia 1934 Minister Spraw Wewnętrznych powołał go na stanowisko wiceprezydenta miasta stołecznego Warszawy.
Zmarł nagle w 1935 bezpośrednio po powrocie z uroczystości pogrzebowych Józefa Piłsudskiego[6]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera pod murem V, rząd 1, miejsce 63)[7].
Awanse
edytuj- podporucznik
- porucznik – 2 grudnia 1918[1]
- kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3]
- major – ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[4]
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[8]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
- Order Korony Rumunii[9]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 8 z 25 stycznia 1919 str 198
- ↑ Spis Oficerów na dzień 1 czerwca 1921 s. 335
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 s. 907, 873
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 s. 810
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 306.
- ↑ Wiceprezydent m. Warszawy zmarł nagle na anewryzm serca, „Ilustrowany Kurier Codzienny” (138), 20 maja 1935, s. 16.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: CZESŁAW ZAWISTOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-04-05].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 102.
- ↑ Nagły zgon C. Zawistowskiego. „Dobry Wieczór! Kurier Czerwony”. Nr 154, s. 4, 18 maja 1935.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.