Dół biodrowo-łonowy
Dół biodrowo-łonowy (fossa iliopectinea) – zagłębienie w obrębie kończyny dolnej, leżące w trójkącie udowym. Ograniczeniami jego są z jednej strony mięsień biodrowo-lędźwiowy, z drugiej zaś mięsień grzebieniowy. Wyściela go zaś powięź biodrowo-łonowa. Stanowi ona blaszkę głęboką powięzi szerokiej. Natomiast powierzchowna blaszka tejże samej powięzi pokrywa dół biodrowo-łonowy, razem z powięzią sitowatą[1].
Dół wypełnia tkanka łączna. Pomiędzy mięśniami wyznaczającymi dół biodrowo-łonowy przebiega szeroka, zwężająca się ku dołowi bruzda. Przebiega w niej tętnica udowa. W dole leżą jej co ważniejsze gałęzie. Ponadto leży w nim jednoimienna żyła, jak też jej dopływy. Naczynia i węzły chłonne (węzły pachwinowe głębokie) również znajdują się w dole biodrowo-łonowym, ale ich liczba nie jest wielkością stałą. Jeśli chodzi o układ nerwowy, to w dole biodrowo-łonowym przebiega nerw udowy wraz z odchodzącymi odeń gałęziami oraz gałąź udowa nerwu płciowo-udowego. Struktury te w większości wstępują do jamy miednicy bądź ją opuszczają poprzez rozstęp naczyń. Wyjątek stanowi tu nerw udowy, przedostający się do kończyny dolnej poprzez rozstęp mięśni[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Michał Reicher, Wiesław Łasiński: Mięśnie kończyny dolnej. W: Adam Bochenek, Michał Reicher, Tadeusz Bilikiewicz, Stanisław Hiller, Eugenia Stołyhwo: Anatomia człowieka. T. I: Anatomia ogólna. Kości. Stawy i więzadła. Mięśnie. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 887. ISBN 978-83-200-3682-4.