Danburyt – nazwa minerału jest związana z miejscem występowania – Danbury w Connecticut, USA; gdzie został odkryty w 1839 r. w zmetamorfizowanych dolomitach.

Danburyt
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

borokrzemian wapnia (CaB2Si2O8)

Twardość w skali Mohsa

7

Przełam

muszlowy do nierównego

Łupliwość

niewyraźna

Układ krystalograficzny

rombowy, kryształy słupkowe, zakończone klinowo

Gęstość minerału

2,97–3,03 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

bezbarwny, biały, różowy, żółty, brązowy

Rysa

biała

Połysk

szklisty do tłustego

Inne

dyspersja: 0,017

Danburyt wydobyty w kopalni San Sebastian, Charcas, San Luis Potosí, Meksyk (35x28x21 cm)

Należy do minerałów bardzo rzadkich.

Charakterystyka

edytuj

Właściwości

edytuj

Tworzy słupkowe kryształy przyjmujące postać wielościennego słupa, klinowato zakończonego rombową bipiramidą.Na ścianach kryształów widoczne jest nieraz poprzeczne prążkowanie. Występuje też w skupieniach zbitych i ziarnistych. Jest kruchy, najczęściej bezbarwny.

Występowanie

edytuj

Występuje w utworach wykazujących bezpośredni lub pośredni związek z działalnością magmową. Jest spotykany w pegmatytach, niekiedy występuje w żyłach kruszcowych.

Miejsca występowania: oprócz USA – Danbury /Conecticut/ oraz Russel, występuje również w Meksyku – rejon Baja i California, Birmie – Mogok, Japonii – Obira, Kyusziu. Także: Rosja – Dalniegorsk, Szwajcaria -Piz Vallatscha, Grison, Włochy – dolina Aosty, Viterbo, Czechy – Maglovec, Madagaskar.

Zastosowanie

edytuj

Ma znaczenie naukowe oraz kolekcjonerskie. Największe wykształcone kryształy pochodzą z Rosji (bezbarwne o długości powyżej 20 cm). oraz z Madagaskaru (żółtobrunatne, o dł. około 10 cm).

Danburyt, ze względu na stosunkowo dużą twardość i słabą łupliwość doskonale nadaje się do wyrobu biżuterii. Starannie oszlifowane kamienie, mimo niewielkiej dyspersji, mogą być bardzo efektowne. Nadaje się im najczęściej szlif fasetkowy zarówno brylantowy jak i schodkowy.

Największy danburyt pochodzi z Birmy, ma żółtą barwę i masę 138,6 ct. Waga przeciętnych kamieni nie przekracza 10 ct.

Bibliografia

edytuj
  • Podręczny Leksykon Przyrodniczy. Minerały i kamienie szlachetne
  • Atlas mineralogii
  • Leksykon Przyrodniczy. Minerały
  • R. Hochleitner: Minerały i kryształy. 1994.
  • J. Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, 2003.
  • J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały. Multico, 1997.
  • K. Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
  • N. Sobczak: Mała encyklopedia kamieni szlachetnych i ozdobnych. Alfa, 1986.

Linki zewnętrzne

edytuj