Drift Masters European Championship sezon 2023

Sezon 2023 DMEC, oficjalnie Drift Masters European Championship – 10. sezon Drift Masters European Championship. Po raz pierwszy w swojej karierzy tytuł wywalczył Conor Shanahan, a Puchar Narodów po raz drugi z rzędu zdobyła Irlandia

Nr Samochód Kierowca Rundy
69 Toyota GR Supra   Kalle Rovanperä 2-3, 6
41 Nissan S14A   Joakim Andersson 1-6
14 Nissan S13.5   Calin Ciortan 1, 3-6
93 BMW E92   Benediktas Cirba 1-6
111 BMW E92   Diogo Correia 1-6
68 Subaru BRZ   Christian Erlandsson 1-6
10 Toyota GT86   Axel François 1, 5-6
26 Nissan 180SX   Dylan Garvey 1-3
44 BMW E82   Eryk Goczał 1-6
797 Subaru BRZ   Paweł Grosz 1-6
97 Nissan S15   Henri Haanpää 2-6
77 BMW E46   Pontus Hartman 1-6
535 Nissan S15   Enver Haskasap 2-3, 5-6
84 Nissan S13.5   Max Heidrich 1, 3-6
18 Nissan 180SX   Lauri Heinonen 1-6
738 BMW M2   Alex Holovnia 1-6
71 Nissan S14   Maciej Jarkiewicz 1-6
120 BMW E46 M3   Mikael Johansson 1-3, 5-6
619 Nissan S15   Dawid Karkosik 2-6
46 BMW E91   Mika Keski-Korpi 1-6
74 Nissan S14A   Paweł Korpuliński 3-6
477 Nissan 200SX   Alexandr Kosohov 2-6
25 BMW E46   Jakub Król 1, 3-6
885 Mercedes Benz E34 W212   Felix Lindvall 1-6
88 Toyota GR Supra   Timur Lypskyi 4-6
91 Toyota GR Supra   Yves Meyer 1, 3-6
210 BMW F22   Max Miller 2, 4-6
999 Nissan S15   Naoki Nakamura 1-6
12 Toyota Soarer   Ørjan Nilsen 1-3, 5-6
320 Mercedes Benz W203.5   Teemu Peltola 1-6
11 BMW E46   Kevin Pesur 1-6
300 BMW E92   Kevin Piskolty 1-6
89 BMW E92 M3   Juha Pöytälaakso 1-6
86 Toyota GR86   Jakub Przygoński 1-6
85 BMW E92   Tobiasz Puścian 1-6
36 BMW E36   Oliver Randalu 1-6
850 BMW E92 M3   Michal Reichert 1-6
33 Toyota GR Supra   Joshua Reynolds 4-6
200 Toyota GR86   Juha Rintanen 1-6
95 BMW E46   Itay Sadeh 1-6
66 BMW E82   Kristjan Salmre 2-6
79 Toyota GT86   Conor Shanahan 1-6
59 Toyota GT86   Jack Shanahan 1-6
82 Nissan 180SX   Duane McKeever 1-6
19 BMW E36 M3   Manuel Vacca 1-6
96 Nissan S14A   Clint van Oort 1-6
215 Nissan S15   Piotr Więcek 1-6
55 BMW F22 M2   Marco Zakouril 2-6
29 Toyota GT86   Adam Zalewski 1-6
99 Nissan S13   Norbert Zamecz 2-6

Dzikie Karty

edytuj

Podczas każdej rundy przyznawane było dziesięć "dzikich kart" dla wybranych zawodników, którzy mogli dzięki nim jednorazowo wystartować w zawodach. Każdy zawodnik w trakcie sezonu mógł otrzymać dziką kartą jedynie dwa razy.

Samochód Kierowca Runda
BMW E46   Lee Scott 1
Nissan S14   Gary Dunne 1
Nissan S14   Fionn Roche 1
Nissan S15   Tomas Falvey 1
Nissan S14A   Alan Delaney 1
Nissan S15   Kevin Quinn 1
Nissan S14   Alan Hynes 1
Nissan 240SX   Darren McNamara 1
Nissan S14   James Deane 1, 4
BMW E30   Jim Olofsson 2
Nissan S14   Alfred Grindberg 2
Honda S2000   Dennis Häggblom 2, 3
Nissan S14   Viktor Wettemark 2
Nissan S13.5   Ali Makhseed 2, 4
BMW E92   Linus Joensuu 2
BMW E92   Viktor Joensuu 2
Toyota Supra   Tony Averstedt 2
Volvo 745   Kevin Brunberg 2
BMW E36 M3   Kristiina Aalto 3
Chevrolet Camaro RS   Mikko Viitala 3
Nissan 350Z   Nikolas Wik 3
Nissan S14 200SX   Ville Kaukonen 3
BMW E92 M3   Juha Koskiniemi 3
BMW E92 M3   Jonathan Hast 3
Toyota Chaser   Jarkko Jylhä 3
BMW E92 M3   Toni Ojatalo 3
BMW E36   Nikolass Bertans 3, 4
BMW E36   Janis Berzins 4
Pontiac Transam   Kristians Burkovs 4
BMW F22   Edgars Krogeris 4
Nissan S13   Reinis Ozolins 4
Toyota Supra   Jako Pino 4
Nissan S15   Ao Vaida 4
BMW G82 M3   Andrius Vasiliauskas 4, 5
Toyota GT86   Nicolas Maunoir 5
Subaru BRZ   Jason Banet 5
Mercedes Benz A-Class   Olav Haugen Hasdal 5
BMW E46   Krzysztof Romanowski 5, 6
Toyota Supra   Andreas Lilja 5
Nissan 200SX S13   Tor Arne Kvia 5, 6
BMW E36   Sebastian Fontijn 5
Nissan PS13 Silvia   Stephen Biagioni 6
BMW E46 M3   Ruben Bolanos Lopez 6
Nissan S14   Grzegorz Hypki 6
Nissan S15   Piotr Kozłowski 6
Nissan S15   Adam LZ 6
Nissan S15   Dawid Sposób 6
Nissan S15   Mateusz Suski 6

Duane McKeever brał udział w pierwszej rundzie jako dzika karta, jednak po uzbieraniu odpowiedniego budżetu został wpisany na listę stałych kierowców.

Na piątej rundzie w Ferropolis zostało przyznane tylko sześć dzikich kart, a trzy były możliwe do zdobycia poprzez zdobycie jednego z trzech pierwszych miejsc w kwalifikacjach do DMEC podczas Iron Drift King, które odbywał się w tych samych dniach.

Podczas rund na Ferropolis i PGE Narodowym zostało przyznane tylko dziewięć dzikich kart.

Kalendarz[2]

edytuj
Runda Tor Data Zwycięzca Samochód
1 Mondello Park, Irlandia 6-7 maja   Piotr Więcek Nissan S15
2 Drivecenter Arena, Szwecja 9-10 czerwca   Juha Rintanen Toyota GR86
3 Power Park Huvivaltio, Finlandia 7-8 lipca   Conor Shanahan Toyota GT86
4 Biķernieku trase, Łotwa 29-30 lipca   Jack Shanahan Toyota GT86
5 Ferropolis, Niemcy 17-19 sierpnia   Piotr Więcek Nissan S15
6 PGE Narodowy, Polska 15-16 września   Conor Shanahan Toyota GT86

Zmiany w kalendarzu

edytuj
  • Z kalendarza zniknęła runda w Austrii, która nieprzerwanie od sezonu 2019 odbywała się na torze PS Racing Center w Greinbach.
  • Drift Masters po raz pierwszy w historii zorganizowało rundę w Finlandii. Odbyła się ona na torze kartingowym, znajdującym się obok parku rozrywki Huvivaltio PowerPark.
  • Finałowa runda, która w 2022 odbyła się na Moto Arenie w Łodzi, została przeniesiona na PGE Narodowy.

Klasyfikacje końcowe

edytuj

W Drift Masters kierowcy pierwszego dnia jadą dwa przejazdy kwalifikacyjne, które pozwalają ustalić, kto z kim zmierzy się w parach. Do zawodów dostaje się jedynie trzydziestu dwóch kierowców, a ośmiu najlepszych otrzymuje punkty. Za pierwsze miejsce otrzymuje się osiem punktów, za drugie miejsce siedem, za trzecie miejsce sześć, za czwarte miejsce pięć, za piąte miejsce cztery, za szóste miejsce trzy, za siódme miejsce dwa, a za ósme miejsce jeden punkt.

Drugiego dnia następują pojedynki w parach. Za odpadnięcie na pierwszym etapie (Top 32) otrzymuje się 16 punktów i zajmuje się miejsce od 17 do 32. Kierowcy, którzy zwyciężyli w Top 32, przechodzą do drugiego etapu (Top 16), a w przypadku odpadnięcia w Top 16 mogą zdobyć 32 punkty i zająć miejsce od 9 do 16. Następnie kierowcy przechodzą do Top 8, a za odpadnięcie na tym etapie mogą zgarnąć 48 punktów i zająć miejsca od 5 do 8. Na etapie Top 4 nie ma punktów do zgarnięcia. Przegrani obu par spotykają się w małym finale i walczą o trzecie miejsce, dające 76 punktów, a przegrany małego finału otrzymuje zaś 64 punkty. Zwycięzcy obu par w Top 4 spotykają się w finale i walczą o zwycięstwo w całych zawodach, dające 100 punktów, a przegrany dużego finału otrzymuje 88 punktów.

Kwalifikacje

edytuj
poz. 1 2 3 4 5 6 7 8
pkt. 8 7 6 5 4 3 2 1

Pojedynki w parach

edytuj
Poz. 1 2 3 4 5-8 9-16 17-32
Pkt. 100 88 76 64 48 32 16
Oznaczenie Opis
Indeks górny Miejsce w kwalifikacjach (tylko top 8)
Pogrubiony Zwycięzca kwalifikacji
Podkreślony Dzika karta
Czerwony Nie zakwalifikował się
Puste Nie brał udziału

Klasyfikacja kierowców

edytuj
poz. kierowca             pkt.
1   Conor Shanahan 43 10 11 52 27 15 459
2   Lauri Heinonen 2 51 53 64 43 23 415
3   Juha Rintanen 16 16 88 3 66 8 359
4   Piotr Więcek 17 172 92 171 14 6 341
5   Jack Shanahan 62 7 26 17 17 24 328
6   Duane McKeever 38 2 22 4 14 22 293
7   Kevin Pesur 21 8 65 183 38 26 231
8   Diogo Correia NZ 30 3 12 15 7 204
9   Naoki Nakamura 25 3 NZ 16 8 14 204
10   Kevin Piskolty 7 24 77 27 105 182 189
11   Benediktas Cirba 19 67 12 15 92 197 187
12   Paweł Korpuliński 13 108 12 3 173
13   Jakub Przygoński 12 45 23 20 19 23 164
14   Marco Zakouril 21 14 11 20 4 160
15   Eryk Goczał NZ 28 4 95 21 NZ 132
16   Oliver Randalu 23 25 32 28 7 16 128
17   Ørjan Nilsen 105 183 19 22 15 122
18   Joakim Andersson 176 12 16 23 NZ 29 115
19   Michal Reichert 32 23 NZ 8 13 NZ 112
20   Max Heidrich 13 18 14 18 25 112
21   Nikolass Bertans 17 2 104
22   Tor Arne Kvia 51 5 104
23   James Deane 51 7 104
24   Adam Zalewski 26 26 NZ 21 11 208 97
25   Pontus Hartman 8 15 NZ 25 NZ NZ 96
26   Juha Pöytälaakso 15 NZ 21 13 29 NZ 96
27   Itay Sadeh NZ NZ 25 30 16 13 96
28   Alex Holovnia 16 28 32 28 21 96
29   Jakub Król 18 27 196 NZ 106 86
30   Dylan Garvey 94 13 24 85
31   Teemu Peltola NZ 9 20 24 NZ 31 80
32   Paweł Grosz 20 NZ 15 31 31 NZ 80
33   Clint van Oort 27 NZ NZ 22 NZ 94 69
34   Mika Keski-Korpi NZ NZ 11 26 NZ 30 64
35   Kalle Rovanperä 194 32 171 61
36   Alexandr Kosohov NZ 30 NZ 26 27 48
37   Felix Lindvall 30 NZ 29 29 NZ NZ 48
38   Jarkko Jylhä 104 37
39   Ali Makhseed 11 NZ 32
40   Stephen Biagioni 11 32
41   Darren McNamara 11 32
42   Dawid Sposób 12 32
43   Viktor Wettemark 14 32
44   Alan Hynes 14 32
45   Manuel Vacca 22 22 NZ NZ NZ
NZ 32
46   Axel François 31 23 NZ 32
47   Max Miller NZ NZ 25 28 32
48   Dawid Karkosik 31 NZ NZ NZ 32 32
49   Mikael Johansson NZ 208 NZ NZ NZ 17
50   Andreas Lilja 24 16
51   Lee Scott 24 16
52   Toni Ojatalo 26 16
53   Andrius Vasiliauskas NZ 27 16
54   Victor Joensuu 27 16
55   Kevin Quinn 28 16
56   Norbert Zamecz 29 NZ NZ NZ NZ 16
57   Christian Erlandsson 29 NZ NZ NZ NZ NZ 16
58   Timur Lypskyi NZ 30 NZ 16
59   Tobiasz Puścian NZ NZ NZ NZ 32 NZ 16
60   Alfred Grindberg 32 16

Calin Ciortan, Henri Haanpää, Enver Haskasap, Maciej Jarkiewicz, Yves Meyer, Joshua Reynolds i Kristjan Salmre brali udział w pełnym cyklu, jednak nie byli w stanie zdobyć żadnego punktu, przez co nie zostali uwzględnieni w ostatecznej klasyfikacji.

Klasyfikacja państw

edytuj
poz. pań. pkt. zaw.
1   890 9
2   774 8
3   658 10
4   359 3
5   272 2
6   243 9
7   226 2
8   205 2
9   204 1
10   204 1
11   203 1
12   144 4
13   112 1
14   104 1
15   96 1
16   69 1
17   32 1
18   32 1
19   32 1
20   32 1

W liczbie zawodników uwzględnieni zostali jedynie zawodnicy, którym w trakcie sezonu udało się zdobyć punkty.

Przypisy

edytuj
  1. Cian Leonard, Drift Masters European Championship Announces Record Breaking Driver Grid [online], Drift Masters European Championship, 15 marca 2023 [dostęp 2023-10-25] (ang.).
  2. Cian Leonard, 2023 Drift Masters European Championship Calendar Released [online], Drift Masters European Championship, 9 lutego 2023 [dostęp 2023-10-25] (ang.).