Edward Piotrowski
Edward Marian Piotrowski pseud.: „Mema”, „Perełka”, „Orlik”, „Edward”, „Witold”, „Filip” (ur. 31 stycznia 1899 w Nowosiółkach (powiat złoczowski), zm. 7 marca 1971 w Wieliczce) – żołnierz Legionów, oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, major piechoty służby stałej, cichociemny.
 Edward Piotrowski (ze zbiorów NAC) | |
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 stycznia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1944 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
2 Pułk Piechoty (LP), |
| Stanowiska |
dowódca sekcji, |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Późniejsza praca |
inspektor, technik, pracownik tartaku |
| Odznaczenia | |
      
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Władysława, leśniczego, i Heleny ze Strusińskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej i 7 klas szkoły realnej zdał maturę we Lwowie. 7 lutego 1916 roku wstąpił do 2 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich. Uczestniczył w kursach szkoły oficerskiej przy tym pułku. 18 lutego 1918 roku dostał się do niewoli austriackiej. Został wcielony do wojska austriackiego i wysłany na front włoski i serbski, gdzie był dowódcą sekcji, a następnie plutonu.
5 listopada 1918 roku zaciągnął się do 2 Lwowskiego Batalionu Strzelców. Brał udział w obronie Lwowa do 13 grudnia 1918 roku. Następnie walczył w 19 pułku piechoty Odsieczy Lwowa jako dowódca plutonu cekaemów (do maja 1920 roku). Do 1 sierpnia 1920 roku pracował w Polskiej Ekspozyturze II Oddziału przy Ukraińskiej Republice Ludowej, a następnie ponownie walczył z bolszewikami w 53 pułku piechoty Strzelców Kresowych jako dowódca plutonu i oficer łącznikowy. Od sierpnia do października 1920 roku pracował jako referent w sztabie 4 Armii. Wrócił do 53 pp na stanowisko dowódcy plutonu strzeleckiego, następnie – kompanii (do września 1934 roku), w międzyczasie odbywając kursy szyfrów i radiowywiadu w Oddziale II Sztabu Głównego.
W czerwcu 1936 roku został przeniesiony do Batalionu KOP „Żytyń” Pułku KOP „Równe” na stanowisko dowódcy kompanii odwodowej. W marcu 1939 pełnił służbę w Batalionie KOP „Skałat” na stanowisku 3. kompanii granicznej[1].
We wrześniu 1939 roku pracował od 3 września w Biurze Szyfrów i Radiowywiadu Oddziału II jako specjalista ds. szyfrów niemieckich. 10 września został ewakuowany z Warszawy do Brześcia, a 12 września – do Włodzimierza Wołyńskiego. Następnie, od 16 do 18 września pracował w Oddziale III Operacyjnym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Na rozkaz dowództwa 18 września przekroczył z szyframi granicę polsko-rumuńską. Był internowany w Rumunii. W grudniu dotarł do Francji, gdzie został skierowany do sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich jako oficer personalny i szyfrowy. Brał udział w bitwie o Narwik. W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie przydzielono go na stanowisko zastępcy dowódcy 2 kompanii 21 batalionu kadrowego strzelców 7 Brygady Kadrowej Strzelców. 12 lipca został przeniesiony do Biura Szyfrów Sztabu Naczelnego Wodza.
Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 13 kwietnia 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przetransportowany do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 12 na 13 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 3” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela (zrzut na placówkę „Wieszak” położoną 14 km na południowy wschód od stacji kolejowej Mińsk Mazowiecki, w rejonie wsi Siodło). Po aklimatyzacji w Warszawie dostał w czerwcu 1944 roku przydział do Inspektoratu Piotrków Trybunalski AK. Od lipca albo sierpnia do 23 listopada 1944 roku był komendantem Obwodu Piotrków Trybunalski AK. Następnie pozostawał w dyspozycji komendanta Podokręgu Piotrków, będąc przewidzianym – w ramach Odtwarzania Sił Zbrojnych – na dowódcę 22 pułku piechoty AK.
Ujawnił się 15 października 1945 roku i w listopadzie został zweryfikowany na majora. Pracował w Centralnej Komisji Likwidacyjnej AK. 16 stycznia 1946 roku został aresztowany przez UB w Łodzi i zwolniony z pracy. Był rozpracowywany przez UB.
Później pracował w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego „Metalexport”, Spółdzielni Pracy „Deratyzacja”, Rejonie Przemysłu Leśnego, Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych nr 9, w tartaku drzewnym w Wieliczce, gdzie mieszkał od 1954 roku. Po ataku serca w 1964 przeszedł na rentę inwalidzką. 26 września 1968 premier Józef Cyrankiewicz przyznał mu rentę specjalną.
Edward Piotrowski był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Maria z domu Zapolska. W 1944 ożenił się z Marią Buzałą (ur. 1923), z którą miał syna Andrzeja (1948–2001).
Awanse edytuj
podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921 roku
porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 września 1922 roku
kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku[2]
major – ze starszeństwem z dniem 1 września 1943 roku.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy – 2 sierpnia 1946 roku
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości[2]
- Krzyż Walecznych – 10 listopada 1944 roku
- Srebrny Krzyż Zasługi[2]
- Krzyż Wojenny (Norwegia) I klasy
- Krzyż Wojenny (Francja).
Przypisy edytuj
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 938.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 38.
Bibliografia edytuj
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 163–165. ISBN 978-83-933857-0-6.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 386. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 196.