Edward Sobeski
Edward Franciszek Sobeski ps. Bończa (ur. 7 maja 1912 w Krakowie, zm. 6 września 1944 w Warszawie) – porucznik kawalerii, w konspiracji zastępca dowódcy 7 pułku strzelców konnych wielkopolskich. W stopniu rotmistrza dowódca batalionu „Bończa” w trakcie powstania warszawskiego. Poległ w trakcie powstania na Powiślu.
| ||
 Rotmistrz
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 7 maja 1912 Kraków | |
| Data i miejsce śmierci | 6 września 1944 Warszawa | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | od 1935 | |
| Siły zbrojne |  Wojsko Polskie, Armia Krajowa
| |
| Jednostki | 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich, Batalion Bończa | |
| Stanowiska | dowódca Batalionu „Bończa” | |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa, powstanie warszawskie | |
| Odznaczenia | ||
| ||
ŻyciorysEdytuj
Syn Michała Sobeskiego, profesora Uniwersytetu Poznańskiego. W 1915 wraz z rodziną przeniósł się do Poznania. Po ukończeniu w 1935 Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu, w stopniu podporucznika kawalerii, dowodził plutonem w 2 szwadronie szkolnym w 7 pułku strzelców konnych w Poznaniu. We wrześniu 1939 w stopniu porucznika był oficerem środka zapasowego pułku w Kraśniku. Walczył pod Biłgorajem, a po rozformowaniu jednostki przedostał się do Warszawy, gdzie podjął działalność konspiracyjną w Służbie Zwycięstwu Polski.
Od listopada 1939 rozpoczął formowanie oddziału, który stanowił główny trzon pułku w konspiracji w ramach „Korpusu Zachodniego”, formacji tworzonej od 1941 przez Armię Krajową z przesiedlonych mieszkańców Wielkopolski i Pomorza. Pełnił funkcję zastępcy dowódcy Zgrupowania Kawalerii Obszaru Zachodniego AK i 7 psk. Jednocześnie pełnił funkcję dowódcy I Zgrupowania Rejonu I Obwodu Śródmieście AK. Zgrupowanie przekształciło się w batalion „Bończa” w Zgrupowaniu „Róg”. 24 sierpnia awansowany do stopnia rotmistrza. Walczył na Starówce, gdzie 27 sierpnia został ranny, zaś od 3 września po przejściu kanałami, na Powiślu. Poległ, zastrzelony przez snajpera 6 września 1944 przy barykadzie u zbiegu ulic Chmielnej i Nowego Światu. Prowizorycznie pochowany przy ul. Chmielnej 32/34, miejsce ostatecznego pochówku nie zostało ustalone.
Odznaczony Krzyżem Walecznych[1] oraz (według niektórych informacji) również Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2], lecz źródła zawierające spisy odznaczonych tego nie potwierdzają[3][4].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Juliusz Kulesza: Powstańcza Starówka. Ludzie i ulice. Warszawa: Askon i Attyka, 2007, s. 35.
- ↑ Antoni Sanojca: Zarys struktury organizacyjnej Okręgu Warszawskiego ZWZ-AK wrzesień 1939 - lipiec 1944 [w]: Warszawa lat wojny, okupacji i odbudowy 1939 - 1944. T. I. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 142.
- ↑ J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 9-250.
- ↑ Władysław Bartoszewski: Powstanie warszawskie. Warszawa: Świat Książki, 2009, s. 663-733.
BibliografiaEdytuj
- Władysław Bartoszewski, Powstanie Warszawskie, Andrzej Krzysztof Kunert, Zygmunt Walkowski (oprac.), Warszawa: Świat Książki, 2009, ISBN 978-83-247-1699-9, OCLC 751213346.
- Zbigniew Gnat-Wieteska, Strzelcy konni w Armii Krajowej, Pruszków: „Ajaks”, 1996, ISBN 83-85621-93-8, OCLC 69300326.
- Kulesza J., Powstańcza Starówka. Ludzie i ulice, Warszawa 2007 ISBN 978-83-7452-081-8
- Rozwadowski P. (red.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. I. Warszawa: 2005