Elżbieta Laskowska (filolog)

polska profesor nauk humanistycznych

Elżbieta Felicja Laskowska (ur. 9 lutego 1946 w Bydgoszczy[3], zm. 1 maja 2022[4]) – polska filolog, prof. dr hab[1][4].

Elżbieta Laskowska
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1946
Bydgoszcz

Data śmierci

1 maja 2022

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filologia polska, językoznawstwo[1]
Habilitacja

6 maja 1993[1] – językoznawstwo
Wydział Filologiczno-Historyczny Uniwersytetu Gdańskiego

Profesura

21 lutego 2005[2]

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Życiorys edytuj

W 1969 r. ukończyła studia polonistyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku[3]. W latach 1969–1974 pracowała w Pedagogicznej Bibliotece Wojewódzkiej w Bydgoszczy. W 1974 r. rozpoczęła studia doktoranckie w Zakładzie Dydaktyki Literatury i Języka Polskiego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. Tam w 1977 r. obroniła pracę doktorską[3]. W latach 1978–1981 pracowała jako adiunkt w Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Kaliszu, w latach 1982–1984 jako adiunkt w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie, Oddział w Kaliszu, od 1984 r. w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy[3] (od 2000 r. Akademii Bydgoskiej, od 2005 r. Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego). W 1993 r. habilitowała się na podstawie pracy zatytułowanej Wartościowanie w języku potocznym[1] (stopień nadał jej Uniwersytet Gdański[3]). Od 1994 r. kierowała w bydgoskiej uczelni Zakładem Językoznawstwa Synchronicznego, od 1995 r. przez dwie kadencje była równocześnie dyrektorem Instytutem Filologii Polskiej tamże[3]. W 2005 r. nadano jej tytuł profesora w zakresie nauk humanistycznych[1]. W 2007 r. została kierownikiem nowo powstałej Katedry Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej[5]. Była zatrudniona na stanowisku profesora zwyczajnego w Katedrze Dziennikarstwa, Nowych Mediów i Komunikacji Społecznej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego[1]. Przeszła na emeryturę w 2019 r.[5]

Była jedną z założycielek i następnie działaczką powstałego w 1969 r. Wincentyńskiego Duszpasterstwa Akademickiego „Stryszek” w Bydgoszczy. Uczestniczyła w trwającym w latach 1995–2000 III Powojennym Synodzie Archidiecezji Gnieźnieńskiej[6].

W latach 1990–1994 była radną Rady Miasta Bydgoszczy[3][7].

W 2008 r. została prezesem Stowarzyszenia Etyki Słowa.

Była odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Srebrnym Krzyżem Zasługi[8]. 26 kwietnia 2022 Uniwersytet Kazimierza Wielkiego przyznał jej medal Casimirus Magnus, którego nie zdążyła odebrać osobiście przed śmiercią[5].

Pochowana 5 maja 2022 na cmentarzu na bydgoskich Bielawach[9].

Przypisy edytuj