Electro Body
Electro Body – komputerowa gra platformowa wydana w Polsce w 1992 roku na platformę DOS przez studio xLand. Na rynek amerykański gra została wprowadzona przez Epic MegaGames w 1993 roku jako Electro Man z trybem graficznym ograniczonym wyłącznie do kart VGA i bez zabezpieczenia przed kopiowaniem.
| Producent | |
|---|---|
| Wydawca | |
| Dystrybutor | |
| Projektant | |
| Główny programista |
Maciej Miąsik |
| Kompozytor | |
| Data wydania |
21 lutego 1992[1] |
| Gatunek | |
| Wymagania sprzętowe | |
| Platforma | |
| Nośniki | |
| Kontrolery | |
Autorami Electro Body byli Maciej Miąsik oraz Janusz Pelc – współwłaściciele firmy xLand, rzeszowscy programiści i twórcy gier komputerowych pracujący wówczas w Krakowie. W tworzeniu gry brali udział także producent Marek Kubowicz oraz twórca muzyki Daniel Kleczyński.
Electro Body uważana jest za pierwszą profesjonalnie wydaną polską grę na komputery PC[2]; zdobyła ona dużą popularność w Polsce i doczekała się wydania za granicą przez dużego dystrybutora[3]. W wiele lat po wydaniu określano ją mianem „kultowej”[4]. Od 2006 roku dostępna jest jako freeware[5].
W 2014 roku, z okazji 22-lecia gry, Electro Body została wydana w limitowanej edycji kolekcjonerskiej przez firmę IQ Publishing; do gry dołączona była płyta z muzyką oraz numerowany certyfikat[3][6].
Rozgrywka edytuj
Akcja Electro Body rozgrywa się w przyszłości. Główny bohater, o imieniu Jacek, przeżywa najazd Obcych na bazę kosmiczną, podczas którego ponoszą śmierć jego bliscy. Zamierzając dokonać zemsty na agresorach, powraca do podbitej bazy jako cyborg wyposażony w nowoczesne uzbrojenie, aby odbić ją z rąk najeźdźców[7].
Gra podzielona jest na szereg poziomów, a na każdym z nich celem jest odnalezienie trzech układów elektronicznych i wykorzystanie ich do aktywacji dużego teleportera służącego do przejścia na następny poziom. W oryginalnej wersji gry po ukończeniu każdego poziomu pojawia się zabezpieczenie przed piractwem – aby przejść dalej, należy podać literę znajdującą się na danej pozycji w instrukcji[8].
Baza pełna jest niebezpieczeństw, takich jak roboty obronne czy działka strażnicze. Kontakt z wystrzeliwanymi przez nie pociskami powoduje śmierć bohatera. Każdy poziom zawiera szereg punktów kontrolnych; po śmierci bohater pojawia się ponownie przy ostatnim dotkniętym punkcie kontrolnym. W bazie porozmieszczane są też teleportery, przenoszące bohatera w inne miejsce poziomu[7][9].
Do walki służy bohaterowi gry karabin, którego siła rażenia zwiększana jest przez zbieranie specjalnych bateryjek. Wskaźnik w prawym dolnym rogu ekranu pokazuje moc karabinu; im bardziej wypełniony wskaźnik, tym potężniejsze są wystrzeliwane pociski. Jednak karabin ma ograniczoną ilość amunicji – po wyczerpaniu się pocisków jego moc spada o kolejny stopień. Ponadto im wyższa siła rażenia karabinu, tym bardziej rozgrzewa się on przy każdym strzale – zmusza to do czekania na ochłodzenie się broni i ogranicza jej szybkostrzelność. Dotknięcie punktu kontrolnego powoduje spadek mocy rażenia broni z powrotem do zera[7][9].
Produkcja edytuj
Według wspomnień Macieja Miąsika gra powstała z inicjatywy Marka Kubowicza, założyciela xLandu, który zaproponował Miąsikowi i Januszowi Pelcowi stworzenie pierwszej gry dla jego firmy. Produkcja całej gry trwała 9 miesięcy[10]. Pelc i Miąsik wspólnie zaprojektowali i zaprogramowali grę, stworzyli także jej grafikę. Ponieważ autorzy mieli trudności z narysowaniem twarzy głównego bohatera, postanowili dodać mu hełm całkowicie zakrywający twarz[1]. Tytuł gry zainspirowany został gatunkiem muzycznym electronic body music; gatunek ten posłużył także za wzór dla oprawy muzycznej gry, stworzonej przez Daniela Kleczyńskiego[11].
Electro Body została wydana w sposób profesjonalny, na wzór gier zachodnich; w pudełku znalazła się instrukcja, kartka z opisem klawiszy sterujących[9] oraz kaseta magnetofonowa, na której nagrano muzykę z gry, dzięki czemu także gracze bez kart dźwiękowych mogli się cieszyć oprawą muzyczną. W ówczesnych warunkach przygotowanie opakowań nie było prostą sprawą; pudełka były ręcznie foliowane za pomocą kuchennej zgrzewarki i tostera. Tył pudełka ozdabiały obrazki z gry zrobione za pomocą aparatu fotograficznego. Firma xLand przygotowała też mające promować grę plakaty i reklamy radiowe[2][1].
W polskim wydaniu Electro Body odznaczała się niewielkimi wymaganiami sprzętowymi: działała na każdej wówczas dostępnej karcie graficznej – od starego Herculesa po karty VGA, a ponadto współpracowała z rozmaitymi urządzeniami dźwiękowymi, takimi jak Sound Blaster, PC Speaker czy Covox[2]. Gra ukazała się także w specjalnym wydaniu z dołączonym gotowym przetwornikiem Covox[12].
Autorzy Electro Body, mając nadzieję na jej wydanie na Zachodzie, wysłali pocztą dyskietki z grą do siedziby Epic MegaGames. Firma wyraziła zainteresowanie i przedstawiciele xLand spotkali się w Rotterdamie z Markiem Reinem. W wyniku negocjacji grę wydano na Zachodzie pod nazwą Electro Man. W tej wersji gry dokonano kilku zmian: m.in. usunięto zabezpieczenia antypirackie, a jedynym obsługiwanym trybem graficznym było VGA[1].
Firma xLand planowała stworzenie drugiej części gry; Electro Body 2 miała zawierać m.in. sprite’y przygotowane za pomocą programów do tworzenia grafiki 3D. Według opisu Macieja Miąsika gra miała być „militarną platformówką 2D, opartą o nowy silnik pozwalający na wielopłaszczyznowy (do 9 planów) scrolling równoległy i fajne efekty”. Ostatecznie jednak Electro Body 2 nie powstała[1][13].
Odbiór gry edytuj
| Odbiór gry | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||
Electro Body spotkała się w Polsce z pozytywnym przyjęciem i wysokimi ocenami. Redaktor czasopisma „Top Secret” przyznał grze ocenę 3/5, chwaląc grafikę i muzykę. Nazwał ją „najlepszą, jak dotąd, polską grą na PC-ta”[12]. W czasopiśmie „PC World Komputer” pochwalono „opakowanie, którego nie powstydziłaby się żadna zachodnia firma”, a szatę graficzną określono jako „wspaniałą”[9]. Jacek Maciejewski z pisma „PC Magazine Po Polsku” również pozytywnie wyraził się o grafice i udźwiękowieniu w Electro Body i zaliczył ją do gier „na dosyć wysokim poziomie”, krytykując jedynie męczące zabezpieczenia przed piratami[8]. Recenzent „Świata Gier Komputerowych” uznał, że gra „dobrze świadczy o stanie polskiej sztuki programowania”[7].
Opinie zagranicznych recenzentów były bardziej mieszane. Redaktor niemieckiego czasopisma „PC Games” uznał, że gra dorównuje klasą produkcjom firmy Apogee Software i wyraził się pozytywnie o jakości grafiki[16]. Jednak recenzent pisma „PC Player” ocenił grę nisko, krytykując sterowanie i brak przewijania ekranu[14]. Redaktor czasopisma „PC Joker” także ujemnie ocenił sterowanie, ponadto krytykując jakość grafiki i animacji; gra jako całość otrzymała ocenę 28% na 100% możliwych[15].
Po latach Electro Body była uważana za istotną w historii polskich gier komputerowych; publicysta serwisu GameZilla.pl określił ją jako „pierwszy poważny podryg polskich twórców gier”[3]. Bartłomiej Kluska, publicysta piszący o historii polskich gier, uznał ją za pierwszą poważną polską produkcję na komputer PC i dobrze oceniał jej grafikę oraz „dbałość o detale”[17].
W 2014 roku polski serwis internetowy 1ndie World, poświęcony niezależnym grom komputerowym, ogłosił konkurs o nazwie „The Jam” na stworzenie gry inspirowanej Electro Body. Nagrodą w konkursie była m.in. promocja reklamowa zwycięskiej gry, sponsorowana przez serwis Gry-Online[18]. Zwycięzcą konkursu została gra Ego Protocol[19].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Marcin Kosman: Nie tylko Wiedźmin: Historia polskich gier komputerowych. Warszawa: Wydawnictwo Open Beta, 2015, s. 81-84. ISBN 978-83-941625-0-4.
- ↑ a b c d Bartłomiej Kluska, Mariusz Rozwadowski: Bajty polskie. Wyd. 1. Łódź: Wydawnictwo Orka, 2011, s. 152-153. ISBN 978-83-927229-1-5.
- ↑ a b c Bartłomiej Siejak: Electro Body ma już 20 lat. GameZilla.pl, 21 lutego 2012. [dostęp 2015-08-12].
- ↑ Jerzy Łabuda: Gry to coś więcej niż biznes. Forbes, 26 czerwca 2012. [dostęp 2015-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-25)].
- ↑ Maciej Miąsik: Moje gry dla każdego. Miasik.net, 25 czerwca 2006. [dostęp 2015-09-10].
- ↑ Paweł Kamiński: Chcecie postawić Electro Body na półce? Jest okazja. polygamia, 2014-10-24. [dostęp 2015-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-23)]. (pol.).
- ↑ a b c d Piotr Orcholski. Electro Body. „Świat Gier Komputerowych”. 11-12/1993. s. 54-55. ISSN 1230-4271.
- ↑ a b Jacek Maciejewski. Electro Body i Heartlight PC. „PC Magazine Po Polsku”, s. 110, wrzesień 1993. ISSN 1230-4271.
- ↑ a b c d „A.P.”. Elektryczny człowiek. „PC World Komputer”. 7/1992. s. 59. ISSN 0860-2514.
- ↑ Maciej Miąsik: 20 lat Electro Body. Miasik.net, 21 lutego 2012. [dostęp 2015-09-10].
- ↑ Maciej Miąsik: Moje gry – muzyka. Miasik.net, 20 lutego 2009. [dostęp 2015-09-10].
- ↑ a b c Piotr Liszewski. Electro Body. „Top Secret”, lipiec 1992. ISSN 0867-8480.
- ↑ Michał Galiński: Wywiad z Maciejem Miąsikiem. Galu.info. [dostęp 2015-09-13].
- ↑ a b Electro Body. „PC Player”. 8/93. s. 83. (niem.).
- ↑ a b Electro Body. „PC Joker”, s. 58-60, listopad 1993. (niem.).
- ↑ Electro Body. „PC Games”. s. 79. (niem.).
- ↑ Bartłomiej Kluska: Historia polskich gier w 15 obrazkach. Polygamia.pl, 1 czerwca 2010. [dostęp 2015-09-13].
- ↑ The Jam – weź udział w konkursie na grę inspirowaną Electro Body i rozpocznij karierę dewelopera. Gry-Online, 27 czerwca 2014. [dostęp 2015-08-30].
- ↑ Jakub Mirowski: Czas indyków – najciekawsze gry niezależne z Digital Dragons 2015. Gry-Online, 28 maja 2015. [dostęp 2015-08-30].