Emanuel Homolacs
Emanuel Homolacs (ur. 25 lipca 1873 w Rzędowicach, zm. 12 września 1929 w Krasnymstawie) – pułkownik saperów Wojska Polskiego.
 pułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 lipca 1873 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 września 1929 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1894–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
9 batalion pionierów |
| Stanowiska |
dowódca kompanii saperów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
W 1891 roku zdał maturę w Krakowie, następnie wstąpił do cesarskiej i królewskiej Technicznej Akademii Wojskowej w Mödling, którą ukończył w 1894 roku. Do 1900 roku służył w 9 batalionie pionierów w Krakowie. W latach 1897–1899 studiował na Politechnice Wiedeńskiej, a po jej ukończeniu pracował w Wojskowym Komitecie Technicznym przy Sztabie Głównym. W 1904 roku został zwolniony do rezerwy i do 1914 roku pracował we własnym majątku. W 1914 roku, po wybuchu wojny, został powołany do wojska na stanowisko dowódcy kompanii saperów w 1 batalionu saperów, którym następnie dowodził na froncie wschodnim. W 1915 roku wyznaczono go na zastępcę dowódcy 1 pułku saperów, a w 1916 – na kierownika składu pionierów 12 Korpusu. W latach 1917–1918 był kierownikiem ekspozytury wojskowej w Wadowicach.
W dniu 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został wyznaczony na dowódcę zapasowej kompanii saperów w 3 batalionie saperów[1]. W 1919 roku, w obliczu zagrożenia bolszewickiego, objął stanowisko szefa Zarządu Fortyfikacyjnego w Przemyślu[2] oraz zastępcy dowódcy Grupy Fortyfikacyjnej nr 5. Jako jeden z wybitnych inżynierów, kierował rozbudową linii obronnej: Bełżec, Rawa Ruska, Lwów, Mikołajów nad Dnieprem. Następnie kierował budową umocnień linii obronnej Sanu i Przemyśla. Za wzorowe wykonanie tych prac otrzymał pochwałę od dowódcy Okręgu Generalnego „Lwów”, generała porucznika Roberta Lamezan-Salins.
Po zawarciu pokoju w Rydze, został komendantem Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów w Warszawie. W latach 1921–1922 był dowódcą 6 pułku saperów w Przemyślu. Podczas wykonywania tych zadań wykazał duże zdolności organizacyjne i szkoleniowe. Pułk zorganizowany z baonów wracających z frontu, wkrótce stał się jednostką wzorową i wysunął na czoło w wojskach saperskich. W listopadzie 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku szefa Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[3]. Od 1923 do 1926 był szefem Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. Wykazał wiele energii i zapału nad usprawnianiem ich pracy oraz zorganizowaniem należytego szkolenia i ćwiczeń w pułkach, a także w zakładach budowlanych. Na szczególne wyróżnienie zasługiwały zorganizowane przez niego prace przy remoncie zniszczonych podczas wojny koszar i budynków magazynowych.
1 marca 1927 roku został skierowany na dwumiesięczny urlop, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku, mając niespełna 54 lata, został przeniesiony w stan spoczynku. Razem z nim w stan spoczynku zostało przeniesionych 10 pułkowników, 8 podpułkowników, 11 majorów i 2 kapitanów korpusu oficerów inżynierii i saperów[4][5]. Zmarł 13 września 1929 roku w Krasnymstawie[6].
Awanse edytuj
- podporucznik – 1894
- porucznik
- kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1914[7]
- major
- podpułkownik –[8]
- pułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9]
Ordery i odznaczenia edytuj
Opinie edytuj
Był sprawnym organizatorem, wysokiej klasy specjalistą budownictwa i fortyfikacji oraz dobrym dowódcą. Oficer o wysokiej wiedzy fachowej i ogólnej, obowiązkowy, pracowity i wymagający.
Przypisy edytuj
- ↑ Jednodniówka 4 Pułku Saperów, s. 12.
- ↑ Spis Oficerów służących czynnie na dzień 1 czerwca 1919 s. 342.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 47 z 25 listopada 1922 roku, s. 852.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 39, 44.
- ↑ Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. s. 76-77.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 313
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 16 z 13 lutego 1919, s. 402.
- ↑ Spis Oficerów służących czynnie na dzień 1 czerwca 1921, s. 342.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, s. 827.
- ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 252)
Bibliografia edytuj
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 50, 808, 827.
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 884.
- „Jednodniówka 4 Pułku Saperów” Sandomierz 1925
- „Spis Oficerów służących czynnie na dzień 1 czerwca 1921”