Emerico Amari
Emerico Amari (ur. 10 maja 1810 r. w Palermo, zm. 20 września 1870 r. tamże) – włoski polityk, ekonomista, publicysta, prawnik, wydawca i pedagog. Jedna z ważniejszych postaci liberalnego ruchu politycznego podczas włoskiego Risorgimento[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
ekonomista, wydawca, pedagog, polityk |
| Narodowość | |
| Partia | |
| Rodzice |
Adriano Mariano Salvatore Amari, |
Biografia
edytujUrodzony w szlacheckiej rodzinie (ojciec - hrabia S. Adriano Mariano Salvatore Amari, poseł do parlamentu sycylijskiego w 1812 r., matka, Rosalia Bayardi, markiza S. Carlo[1].
Po ukończeniu Colasanzio College w Palermo Amari wstąpił na Uniwersytet w Palermo, gdzie uzyskał tytuł magistra prawa i ekonomii. Po pewnym czasie pracy jako prawnik zaczął zajmować się filozofią. Od 1836 r. regularnie publikował artykuły na tematy prawne i gospodarcze w liberalnym czasopiśmie Giornale de Statistica. Od 1841 do 1848 r. wykładał prawo karne na Uniwersytecie w Palermo, gdzie napisał Traktat o Teorii Postępu[1].
W czasie rewolucji w Palermo w 1848 r. został wybrany do parlamentu, gdzie został wiceprzewodniczącym. Brał udział w opracowywaniu nowej konstytucji Sycylii, został wysłany przez rząd rewolucyjny jako ambasador wraz z patriotami Giuseppe La Fariną i Francesco Ferrarą do Turynu, aby ofiarować koronę Sycylii księciu Genui. Kiedy w 1849 r. wojska Burbonów ponownie zajęły Palermo i przywróciły monarchię, Emerico Amari uciekł najpierw na Maltę, a następnie do Genui (Królestwo Sardynii), gdzie mieszkał przez 12 lat[1].
Podczas wygnania Amari prowadził długą korespondencję ze swoim wygnanym przyjacielem Francesco Ferrarą i współpracował z gazetami biznesowymi. Do tego okresu należy jego najważniejsze dzieło - Critica di una scienza delle legislazioni Comparate (Genua, 1857). W 1859 r. został profesorem filozofii historii w Instytucie Studiów Wyższych we Florencji (Istituto di studi superiore di Firenze)[1].
W 1861 r. Emerico Amari został wybrany do pierwszego parlamentu Królestwa Włoch. Rok później, z powodu śmiertelnej choroby syna Enrico, próbował zrezygnować, ale jego wniosek został odrzucony. W 1867 r. został ponownie wybrany do parlamentu włoskiego, ale rok później ostatecznie opuścił parlament. W 1868 r. został wybrany do Rady Miejskiej Palermo, której pozostał członkiem aż do śmierci, spowodowanej nieznaną chorobą w dniu 20 września 1870 r. Po śmierci Amariego w jego rodzinnym mieście wzniesiono mu posąg, a jego imieniem nazwano jedną z centralnych ulic Palermo[1].