Emil Kübler
Emil Kübler ps. „Wróg“, „W3“ (ur. 1 stycznia 1912 w Stanisławowie, zm. 9 stycznia 2003 w Łańcucie) − polski wojskowy.
 podporucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
17 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca plutonu, zastępca dowódcy placówki |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Ukończył Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie i Szkołę Podchorążych Piechoty[1]. Służył w 17 Pułku Piechoty. W 1936 został awansowany na podporucznika[1]. W latach 1936−1939 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas kampanii wrześniowej walczył w składzie 39 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich, jako dowódca plutonu w II batalionie[1]. Dostał się do niewoli podczas próby przedarcia się do Lwowa. 25 września uciekł z transportu kolejowego na stacji Rogóżno koło Łańcuta[1].
W cywilnym ubraniu udał się do Łańcuta, gdzie w grudniu został zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej[1]. Był poszukiwany przez Gestapo i pod fałszywym nazwiskiem ukrywał się na wsi w powiecie łańcuckim i jarosławskim. Dowodził plutonem Kedywu i brał udział w akcjach dywersyjnych[1].
Od 1944 był poszukiwany przez NKWD. Zaangażował się następnie w działalność Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. W grudniu 1946 został aresztowany przez funkcjonariuszy WUBP w Krakowie[1]. W więzieniu spędził ponad dwa lata[1].
Odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Andrzej Borcz, Obwód Łańcut SZP-ZWZ-AK w latach 1939-1945, Kraków-Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, s. 359, ISBN 978-83-8098-736-4.