Emil Tarłowski
Emil Tarłowski do 1907 używał nazwiska Acht (ur. 4 stycznia 1856 w miejscowości Podciemne powiat Bóbrka, zm. 27 sierpnia 1928 w Batowicach) – generał major cesarskiej i królewskiej Armii.
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 stycznia 1856 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 sierpnia 1928 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1876–1912 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant pułku |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Ukończył szkołę realną we Lwowie oraz Kolegium Wojskowe w St. Pölten. Do wojska wstąpił 1 września 1876 po ukończeniu Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Do 1889 służył jako porucznik w Pułku Ułanów Nr 8. W 1881 został adiutantem pułku, a w 1888 odkomenderowany do 5 Korpusu jako nauczyciel języka rosyjskiego. Następnie służył w Pułku Ułanów Nr 7 jako adiutant. W 1894 przeszedł do Obrony Krajowej. Ukończył kurs oficerów sztabowych Obrony Krajowej w Wiedniu, w maju 1895 objął dowództwo dywizjonu w Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 1 w Kołomyi. W 1897 awansował na stopień majora, w 1898 był podpułkownikiem. Przez kilka lat pełnił funkcje szefa sztabu inspektora kawalerii Obrony Krajowej. Wielokrotnie organizował manewry Obrony Krajowej. 1 lutego 1904 objął dowództwo Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 4 w Ołomuńcu. 1 maja 1904 awansował na stopień pułkownika.
1 maja 1910 awansował na stopień generała majora i równocześnie objął komendę nad 2 Brygadą Kawalerii Obrony Krajowej w Ołomuńcu. W 1911 arcyksiążę Fryderyk uznał go za nienadającego się na wyższe stanowiska i do awansu (ze względu na narodowość), mimo że jeszcze rok wcześniej uznawano go za bardzo dobrego kandydata na dowódcę dywizji. 1 maja 1912 na życzenie Tarłowskiego, po przeprowadzonej superarbitracji, przeszedł on w stan spoczynku i zamieszkał w Ołomuńcu.
W czasie I wojny pozostawał poza siłami zbrojnymi. Starania o przyjęcie do Wojska Polskiego zaczął dopiero w 1920 ze względu na ciężką chorobę żony. Mimo poparcia generała Emila Gołogórskiego nie został przyjęty, argumentowano to zaawansowanym wiekiem i brakiem etatów. Zamieszkał w Bielsku, był dwukrotnie żonaty, pozostawił trzech synów. Zmarł w Krakowie – Batowicach. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Hb)[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 144. ISBN 83-08-01428-3.
Bibliografia edytuj
- Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868–1918, Księgarnia Akademicka, Kraków 2001, ISBN 83-7188-235-1, s. 288–289
- http://www.mlorenz.at/Buecher/schematismus_landwehr_1900.pdf s. 499, 525, 527