Eugenia Kubowska
Eugenia Kubowska, wcześniej Paulina Szwarcbard, ps. „Genka Szwarc” (ur. 27 stycznia 1902 w Warszawie, zm. 20 kwietnia 1959 tamże) – funkcjonariusz partyjny, członkini: KPP (1923–), WKP(b) (1929–1937), PPR (1945–1948), PZPR (1948–1959).
| Data i miejsce urodzenia |
27 stycznia 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 kwietnia 1959 |
| Kier. Biura Sekretariatu KC PZPR | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Kier. Biura Sekretariatu KC PZPR | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Kier. Biura Sekretariatu KC PZPR | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Kier. Kancelarii Sekretariatu KC PZPR | |
| Okres | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Córka Henryka/Hersza. Studiowała w Akademii Wychowania Komunistycznego (Академия коммунистического воспитания) w Moskwie (1929–1932). Podjęła pracę zawodową jako nauczycielka ekonomii w szkole zawodowej w Moskwie (1932–1934), oraz zastępca naczelnika i redaktor w Wydziale Kobiecym „Politotdieł” (Политотдел) (1934–1937). W okresie 1937–1945 przebywała w obozie w Karagandzie. Po przyjeździe do kraju powierzono jej funkcję naczelnika wydziału w Ministerstwie Przemysłu i Handlu (1945–1947), oraz dyrektora finansowego w Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa” (1948–1949). W 1950 przeszła do aparatu centralnego PZPR, pełniąc nieprzerwanie przez prawie 10 lat (bez około 10 m-cy) funkcję kier. Biura Sekretariatu KC (1949–1954, 1954–1955, 1955–1956), oraz po zmianie nazwy – kier. Kancelarii Sekretariatu KC (1956–1959). Należała do najbardziej zaufanych pracowników Bieruta, cieszyła się również zaufaniem kolejnych szefów partii: Ochaba i Gomułki.
Pochowana w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A23-tuje-12)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1954)[2]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1947)[3]
Przypisy edytuj
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – warszawskie cmentarze.
- ↑ Maria Meglicka: Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego. T. 3. Warszawa: Muzeum Niepodległości w Warszawie, 1992, s. 514–515. ISBN 83-900412-7-8.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 125, poz. 785 „za zasługi położone w dziele odbudowy i uruchomienia przemysłu”.
Bibliografia edytuj
- Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański: Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR, 1948–1990, Instytut Studiów Politycznych PAN Warszawa 2000, 166 s., ISBN 83-88490-03-6.
- Biogram IPN.