Eugeniusz (Kobranow)

Eugeniusz, imię świeckie: Jewgienij Jakowlewicz Kobranow (ur. 9 stycznia?/21 stycznia 1892 w Błagowieszczeniu, zm. 20 listopada 1937 pod Czymkentem) – rosyjski biskup prawosławny, jeden z liderów ruchu josifian, święty Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji.

Eugeniusz
Jewgienij Kobranow
Biskup rostowski
ilustracja
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1892
Błagowieszczenskoje

Data i miejsce śmierci

20 listopada 1937
okolice Czymkentu

Miejsce pochówku ?
Biskup rostowski
Okres sprawowania

1927–1933

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

eparchia jarosławska i rostowska

Śluby zakonne

1921

Diakonat

do 1917

Prezbiterat

1917

Chirotonia biskupia

27 marca 1926

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

27 marca 1926

Konsekrator

Sergiusz (Stragorodski)

Współkonsekratorzy

Damian (Woskriesienski), Makary (Znamienski)

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie nauczyciela. W 1912 ukończył seminarium duchowne w Smoleńsku, zaś w 1916 - Moskiewską Akademię Duchowną z tytułem kandydata nauk teologicznych. W 1917 uzyskał tytuł magistra teologii za pracę poświęconym świętym prawosławnym związanym z regionem Wołogdy. W tym samym roku patriarcha moskiewski i całej Rusi Tichon udzielił mu święceń kapłańskich.

W 1921 złożył w Monasterze Nowospasskim wieczyste śluby mnisze przed jego przełożonym, biskupem Palladiuszem. Po kilku miesiącach otrzymał godność archimandryty, zaś w związku ze śmiercią Palladiusza objął po nim kierownictwo nad wspólnotą. W tym samym roku został pierwszy raz aresztowany przez władze bolszewickie i po dwóch tygodniach zwolniony; jeszcze w tym samym roku zatrzymany po raz drugi, został skazany na zsyłkę do Archangielska. Do Moskwy wrócił w 1923 i ponownie zamieszkał w Monasterze Nowospasskim jako jego przełożony. Wiosną 1923 został aresztowany po raz trzeci i zwolniony po trzech i pół miesiąca. 27 marca 1926 w Niżnym Nowogrodzie przyjął chirotonię na biskupa muromskiego, wikariusza eparchii włodzimierskiej. W charakterze konsekratorów wystąpili metropolita niżnonowogrodzki Sergiusz, biskup peresławski Damian oraz biskup wasilsurski Makary. Od września 1927 był wikariuszem eparchii saratowskiej z tytułem biskupa bałaszewskiego, zaś od grudnia tego samego roku - biskupem rostowskim, wikariuszem eparchii jarosławskiej i rostowskiej. Godności te miały charakter jedynie tytularny, gdyż od 1926 duchowny posiadał urzędowy zakaz wyjazdu z Moskwy. Służył w cerkwi Dziewięciu Męczenników z Kyziku[1].

6 lutego 1928 ogłosił wypowiedzenie posłuszeństwa zastępcy locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego metropolicie Sergiuszowi (Stragorodskiemu), przyłączając się do grupy duchownych zgromadzonych wokół byłego metropolity leningradzkiego Józefa (josifianie). Decyzję tę podjął wspólnie z ordynariuszem eparchii jarosławskiej i rostowskiej metropolitą Agatangelem oraz dwoma pozostałymi wikariuszami eparchii - biskupem uglickim Serafinem oraz arcybiskupem Warłaamem (Riaszencewem). W związku z tym krokiem został 11 kwietnia 1928 suspendowany. W maju 1928 ogłosił swój powrót do kanonicznego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i od 30 maja 1928 ponownie mógł swobodnie odprawiać nabożeństwa. Jednak jeszcze w tym samym roku został aresztowany i osadzony w więzieniu w Jarosławiu, zaś po uwolnieniu na nowo przyłączył się do josifian. W 1933 przeniesiony w stan spoczynku.

7 grudnia 1935 aresztowany w Wołogdzie i skazany na pięcioletnią zsyłkę do Czymkentu, zaś w 1937 uwięziony ponownie i skazany na śmierć przez rozstrzelanie. Stracony w listopadzie 1937 pod Czymkentem razem z metropolitami Józefem (Pietrowychem) i Cyrylem (Smirnowem).

W 1981 został kanonizowany przez Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj