Eugeniusz Piotrowski
Eugeniusz Piotrowski (ur. 7 lutego 1895 w Hołodkach, zm. 13 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej[2].
 kapitan artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 pułk artylerii ciężkiej Legionów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Hołodkach, w ówczesnym powiecie żytomierskim guberni wołyńskiej (obecnie Мирославка w rejonie berdyczowskim), w rodzinie Antoniego i Aleksandry z Tarnawskich[3]. Absolwent Szkoły Handlowej w Winnicy[1]. Uczestnik I wojny światowej w szeregach armii rosyjskiej[4]. Od 29 listopada 1917 do 25 lutego 1918, w stopniu chorążego, służył w baterii zapasowej I Korpusu Polskiego. Dostał się do niewoli rosyjskiej, a później niemieckiej[5].
W Wojsku Polskim od 1918. 13 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do WP w stopniu podporucznika z „b.1,2 i 3 Korpusów Polskich i armji rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia, jako warunkowego”[6] i został przydzielony do Rezerwy Oficerów[7]. Z dniem 1 grudnia 1919 został awansowany do stopnia porucznika, służył wówczas w 1 pułku artylerii ciężkiej Legionów[8]. 21 lutego 1921 został zatwierdzony w stopniu porucznika artylerii w grupie oficerów z „byłych Korpusów Wschodnich i armii rosyjskiej”[9]. W 1922 w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 462 lokatą w korpusie oficerów artylerii służył w 3 pułku artylerii ciężkiej[10]. Następnie w 7 pułku artylerii ciężkiej[11]. W sierpniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesiem służbowym do PKU Poznań Miasto na cztery miesiące[12]. 19 marca 1928 został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13]. W kwietniu tego roku został przydzielony do PKU Grodno na stanowisko kierownika II referatu poborowego[14][15]. W grudniu 1929 został przeniesiony do PKU Sosnowiec na takie samo stanowisko[16]. W 1932 został zwolniony „z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z jednoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy”[17] Okręgu Korpusu Nr V. Z dniem 28 lutego 1933 został przeniesiony w stan spoczynku[18]. W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Płock. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[19].
W 1939 zmobilizowany do 23 pułku artylerii lekkiej[3]. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 został wzięty do niewoli. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 11 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 022/2 poz 93, nr akt 183[20] z 9.04.1940[1]. Został zamordowany 13 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności pod datą 07.05.1943[21]. Figuruje liście AM-204-1382 jako nierozpoznany kapitan i Komisji Technicznej PCK GARF-46-01382 – jako nierozpoznany porucznik. Przy szczątkach w mundurze kapitana znaleziono wizytówkę z nazwiskiem Wilhelm Hartmann, pastor, bilet na autobusy śląskie, różne zapisane kartki[22][23][24].
W Archiwum Robla znajduje się: kalendarzyk znaleziony przy zwłokach kapitana Józefa Trepiaka, w którym Piotrowski został wymieniony pod datą 11.04.1940 jako jeden z oficerów wywiezionych tego dnia z obozu (pakiet 0867-06).
Krewni w 1946 i 1990 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.
Życie prywatne edytuj
Żonaty z Eugenią z Lubańskich, miał synów Zbigniewa, Lecha i Mieczysława[3]. Mieszkał w Sosnowcu[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
Upamiętnienie edytuj
- Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans zostały ogłoszone 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez prezydenta RP na uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 594.
- ↑ a b Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 191.
- ↑ a b c Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 484.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 87.
- ↑ Sitkiewicz 1989 ↓, s. 304.
- ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R.2, nr 7), 23 stycznia 1919, s. 260.
- ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R. 2, nr 8), 25 stycznia 1919, s. 207.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 25), 7 lipca 1920, s. 554.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 10), 12 marca 1921, s. 394.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa 1922, s. 209.
- ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa 1923, s. 791, 825.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 25 sierpnia 1927 roku, s. 257.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.9, nr 6), 19 marca 1928, s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 159.
- ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa 1928, s. 437, 471.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.10, nr 20), 23 grudnia 1929, s. 387.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.13, nr 12), 15 listopada 1932, s. 399.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R.14, nr 7), 20 maja 1933, s. 121.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 343, 849.
- ↑ J. Tucholski, op cit, s. 643.
- ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 199.
- ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-10-12] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
- ↑ The Katyn Forest Massacre : hearings before the Select Committee to Conduct an Investigation of the Facts, Evidence and Circumstances of the Katyn Forest Massacre, Eighty-second Congress, first[-second] session, on investigation of the murder of thousands of Polish officers in the Katyn Forest near Smolensk, Russia, Washington 1952, s. 131
- ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 204
- ↑ a b c d Muzeum Katyńskie - Szczegóły [online], www.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2019-10-12].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 241.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923.
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924.
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928.
- Rocznik Oficerski 1932, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- The Katyn Forest Massacre : hearings before the Select Committee to Conduct an Investigation of the Facts, Evidence and Circumstances of the Katyn Forest Massacre, Eighty-second Congress, first[-second] session, on investigation of the murder of thousands of Polish officers in the Katyn Forest near Smolensk, Russia, Washington 1952.
- Teresa Sitkiewicz. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (130), 1989. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.