Franciszek Sułkowski
Franciszek de Paula Sułkowski herbu Sulima (ur. 29 stycznia 1733 roku – zm. 28 kwietnia 1812 roku[2]) – książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego (od 1752), generał inspektor piechoty koronnej, członek Komisji Wojskowej, generał lejtnant wojsk koronnych[3] (od 1762), szambelan Stanisława Augusta Poniatowskiego (1765)[4], starosta cudnowski, IV książę bielski (IV Herzog von Bielitz), zwierzchnik komandorii Świętego Jana Chrzciciela kawalerów maltańskich (od 1776)[5], podkomorzy (szambelan) dworu austriackiego (od 1754)[6].
| |
 książęca odmiana herbu Sulima | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Maria Franciszka Stein zu Jettingen |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
W latach 1750-1753 służył jako pułkownik wojsk francuskich[7], jako generał major austriacki walczył przeciwko Prusom w wojnie siedmioletniej. W latach 1759-1762 w armii Imperium Rosyjskiego. Uczestnik konfederacji barskiej. Na Sejmie Rozbiorowym w 1775 roku powołany ze stanu rycerskiego do Komisji Wojskowej Koronnej[8]. Do 1789 był szefem 6 Regimentu Pieszego Łanowego. Wrócił do służby austriackiej. 25 sierpnia 1790 został mianowany na stopień marszałka polnego porucznika[9].
W 1778 odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler bawarskiego Orderu Świętego Huberta w 1760, rosyjskiego Orderu św. Aleksandra Newskiego, w 1774 kawaler Orderu Świętego Stanisława.
Od jego imienia pochodzi nazwa kolonii Franciszkowice w powiecie bielskim, w województwie śląskim.
Przypisy edytuj
- ↑ Dane biograficzne na stronie Genealogia dynastyczna. genealogia.grocholski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-01)].
- ↑ Tomasz Ciesielski, Generałowie wojska koronnego w latach 1717-1763, w: Organizacja armii w nowożytnej Europie: struktura - urzędy - prawo - finanse, Zabrze 2011, s. 465.
- ↑ Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001, s. 196.
- ↑ Antoni Magier, Estetyka miasta stołecznego Warszawy, 1963, s. 433.
- ↑ Tadeusz Wojciech Lange, Szpitalnicy, Joannici, Kawalerowie Maltańscy, Warszawa 1999, s. 141.
- ↑ Jerzy Sewer Dunin-Borkowski, Polacy, dygnitarzami Austrii. T. I Podkomorzowie i paziowie (1750-1890), Lwów 1890, s. 12.
- ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria, Kraków 2002, s. 40.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 87.
- ↑ Schmidt-Brentano 2006 ↓, s. 99.
Bibliografia edytuj
- Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008
- Henryk P. Kosk, Generalicja polska t. II, Pruszków 2001
- Antonio Schmidt-Brentano: Kaiserliche und k.k. Generale (1618-1815). Wiedeń: Austriackie Archiwum Państwowe, 2006.
Linki zewnętrzne edytuj
- Franciszek Sułkowski: Pamiętnik zołnierski. Is magis voluisse, Satis est. Horatius. (1780) w bibliotece Polona