Gajusz Klaudiusz Marcellus (konsul 50)

Gajusz Klaudiusz Marcellus
	Gaius Claudius Marcellus
Rodzina	Klaudiuszów Marcellusów
Data urodzenia	88 p.n.e.
Data śmierci	40 p.n.e.
Ojciec	Gajusz Klaudiusz Marcellus
Żona	Oktawia Młodsza
Dzieci	Marcela Starsza; Marcela Młodsza; Marek Klaudiusz Marcellus

Gaius Claudius Marcellus (ur. 88 p.n.e. – zm. 40 p.n.e.) – członek wpływowej plebejskiej gałęzi rzymskiego rodu Klaudiuszy (Claudii) noszącej przydomek Marcellus. Ród Marcellusów odgrywał ważną rolę w okresie republiki. Urodzony około 93 p.n.e.

Syn Gajusza Klaudiusza Marcellusa, pretora w 80 p.n.e., i Junii. Brat stryjeczny konsulów z 51 i 49 p.n.e.; edyl w 56 r. p.n.e.; pretor w 53 p.n.e. Po małżeństwie z Oktawią (zawartym przed 54 p.n.e.) związał się z Cezarem, by potem jednak przejść na stronę Pompejusza, dzięki poparciu którego został konsulem w 50 r. Był to okres narastającej wrogości między Cezarem, za którym stała lojalna i zaprawiona w wojnach w Galii armia i stronnictwem optymatów pod przywództwem Pompejusza Wielkiego.

Negocjacje w latach 51–50 nie dały rezultatu, a sytuację zaostrzył wybór na konsulów na 49 p.n.e. zagorzałych antycezarian, Gajusza Klaudiusza Marcelusa i Lucjusza Korneliusza Lentulusa. Optymaci zgłosili w senacie rezolucję żądającą od Cezara złożenia komendy nad wojskiem zgodnie z upływającym terminem. Zwolennik Cezara, Kurion zdołał przeprowadzić rezolucję, zgodnie z którą obaj politycy: Cezar i Pompejusz powinni równocześnie zdać dowództwo nad wojskami. Na następny dzień konsul Marcellus, działając bez upoważnienia senatu czy ludu zaoferował Pompejuszowi dowództwo nad wszystkimi oddziałami w Italii z prawem do zaciągu następnych wojsk. Od tego momentu wojna domowa była nieunikniona. Marcellus nie podążył jednak za Pompejuszem do Grecji, ale pozostał w Italii i nie wziął bezpośredniego udziału w walce Cezara i Pompejusza.

Po wojnie Marcellus uzyskał od Cezara przebaczenie. Później wspierał sukcesora Cezara Oktawiana. Zmarł w maju 40 p.n.e. Wdowa po nim, Oktawia, wyszła w kilka miesięcy później za Marka Antoniusza.