Garajowa Zatoka
Garajowa Zatoka – wypełniona piargiem zatoka wcinająca się w północno-wschodnie podnóża Grani Hrubego w słowackich Tatrach Wysokich (w Dolinie Hlińskiej). Zaopatrywana jest w piargi przez dwa żleby. Lewy (patrząc od dołu) opada z Pośredniej Garajowej Ławki i Zadniej Garajowej Ławki, prawy ze Skrajnej Garajowej Ławki. Żlebami tymi zsypują się piargi z północno-wschodnich stoków Grani Hrubego na odcinku od Zadniej Garajowej Turni po Garajową Strażnicę. Olbrzymia ilość tych piargów powoduje, że piarżysko Garajowej Zatoki dochodzi aż do Hlińskiego Potoku, a górą wnika na około 20 m w głąb wylotu żlebu z Pośredniej Garajowej Ławki. Jest to piarżysko żywe, wciąż tworzące się. Świadczy o tym nieporośnięty roślinami i jaśniejszy pas piargów ciągnący się pod wylotami zlebów[1].
Nazwę tej formacji skalnej nadał Władysław Cywiński w 14 tomie przewodnika wspinaczkowego Tatry. Grań Hrubego[1]. Nawiązał nią do nazwy pozostałych Garajowych obiektów, pochodzących od nazwiska niejakiego Garaja, wspólnika Juraja Jánošíka[2]. Garajowa Zatoka jest punktem startowym dla kilku dróg wspinaczkowych[1].
U północno-wschodnich podnóży Grani Hrubego jest w Dolinie Hlińskiej kilka wypełnionych piargami zatok i stożków piargowych. Największe z nich to: Teriańska Zatoka, Bednarzowa Zatoka, Bednarzowe Korycisko, Garajowa Zatoka i stożek piargowy u podnóży Hrubej Buli. Wszystkie one mają znaczenie orientacyjne; pomagają taternikom w rozpoznaniu miejsca startowego do dróg wspinaczkowych, zwłaszcza w sytuacji, gdy wierzchołki turni ukryte są w chmurach[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5