Gierałtowska Kopa
Gierałtowska Kopa (niem. Neu Gersdońer SIeln Koppe)[2] – szczyt o wysokości 920 m n.p.m., w południowo-zachodniej Polsce w Górach Bialskich w Sudetach Wschodnich.
 Widok z Przełęczy Gierałtowskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
920[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°17′16,43″N 16°58′07,42″E/50,287897 16,968728
| |
Położenie
edytujWzniesienie położone, w północnej części Gór Bialskich w Sudetach Wschodnich, około 1,8 km, na południowy wschód od południowej granicy Nowego Gierałtowa i 1,6 km na północny zachód od wzniesienia Płoska[3].
Fizjografia
edytujWzniesienie o zróżnicowanych zboczach i niewielkim kopulastym szczycie[1]. Charakteryzujące się wyraźnie podkreślonymi zboczami, regularną rzeźbą i urozmaiconym ukształtowaniem. Całe wzniesienie położone jest na obszarze Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego[1]. Wyrasta w grzbiecie odchodzącym od Płoski w kierunku północno-zachodnim. Wzniesienie od sąsiednich wzniesień wyraźnie wydzielają dobrze wykształcone erozyjne doliny górskich potoków: od północy i wschodu od wzniesień Gór Złotych oddzielone jest doliną Białej Lądeckiej, od zachodu od wzniesienia Chłopska Kopa oddzielają doliny potoku Tylnik i dolina potoku Kobylica, a od bliźniaczego wzniesienia Kobyła oddzielone jest niewielkim bezimiennym siodłem[1]. Wzniesienie ma postać wydłużonej kopuły na kierunku (NW–SE), o spłaszczonej powierzchni szczytowej i dość stromo opadających do dolin rzecznych zboczach: wschodnim, zachodnim i północnym[1]. Południowo-wschodnie zbocze wąskim, prawie płaskim pasem grzbietowym minimalnie opada w stronę niewielkiego siodła, przechodząc w północne zbocze wyższego o 16 m. bliźniaczego wzniesienia Kobyła. Położenie wzniesienia, kształt i wyraźnie podkreślona część szczytowa czynią wzniesienie rozpoznawalnym w terenie[1].
Budowa
edytujWzniesienie w całości zbudowane ze skał metamorficznych łupków łyszczykowych i gnejsów gierałtowskich[1]. Szczyt i zbocza wzniesienia pokrywa niewielkiej grubości warstwa młodszych osadów glin, żwirów, piasków i lessów z okresu zlodowaceń plejstoceńskich i osadów powstałych w chłodnym, peryglacjalnym klimacie[1].
Roślinność
edytujWzniesienie częściowo porośnięte monokulturowym lasem świerkowym regla dolnego[1]. Drzewostan porastający szczytowe partie wzniesienia pod koniec XX wieku dotknęły zniszczenia wywołane katastrofą ekologiczną w Sudetach obecnie w miejscach częściowo zniszczonego drzewostanu porasta młodnik[1].
Infrastruktura
edytujZachodnim podnóżem prowadzi Kobyliczny Dukt oraz leśna droga z Nowego Gierałtowa na Przełęcz Suchą. Północne zbocze poniżej poziomu 700 m n.p.m. zajmują pola uprawne i górskie łąki. Na północnym zboczu znajduje się wyciąg narciarski[4]. U północnego podnóża w dolinie Białej Lądeckiej położonych jest kilka pensjonatów.
Inne
edytuj- Na wschodnim zboczu wzniesienia znajduje się źródło, z którego bierze początek Lipodolski Spław lewy dopływ Białej Lądeckiej.
- Na zachodnim zboczu Gierałtowskiej Kopy w gnejsach typu śnieżnickiego występują amfibolity[5].
Turystyka
edytujPrzez szczyt wzniesienia nie prowadzi szlak turystyczny. Zachodnim podnóżem prowadza szlaki turystyczne:
pieszy – prowadzący z Przełęcz Gierałtowską, przez Nowy Gierałtów na Przełęcz Suchą,
rowerowy,
rowerowy.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 88. ISBN 83-7005-341-6.
- ↑ Rozporządzenie M A P z dnia 28 maja 1949 r. str.8 poz.103
- ↑ Wzniesienie na map cz.
- ↑ Wyciąg na Gierałtowskiej K.
- ↑ Budowa geologiczna górnego dorzecza Białej Lądeckiej Str. 133
Bibliografia
edytuj- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, ISBN 83-7005-341-6
- Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie, Góry Złote, Krowiarki. Skala 1:40000. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2005. ISBN 83-911777-1-8