Wikipedia

Godziny nadziei

Godziny nadziei – polski dramat wojenny z 1955 roku w reżyserii Jana Rybkowskiego. Ekranizacja powieści powieści Jerzego Pomianowskiego pt. Koniec i początek z 1955 roku.

Godziny nadziei
Gatunek

dramat, wojenny

Rok produkcji

1955

Data premiery

9 maja 1955

Kraj produkcji

Polska

Język

polski, niemiecki, rosyjski, francuski, włoski, czeski, angielski

Czas trwania

87 minut

Reżyseria

Jan Rybkowski

Scenariusz

Jerzy Pomianowski

Główne role

Zbigniew Józefowicz
Krystyna Kamieńska
Stanisław Mikulski

Muzyka

Andrzej Markowski

Zdjęcia

Władysław Forbert

Scenografia

Jan Grandys

Kostiumy

Jerzy Szeski

Montaż

Czesław Raniszewski

Produkcja

WFF w Łodzi

Wytwórnia

WFF w Łodzi

Dystrybucja

Centrala Rozpowszechniania Filmów

Nagrody
Państwowa Nagroda Artystyczna (II st.)

Opis fabuły

edytuj

Ostanie dni II wojny światowej. W małym miasteczku na Ziemiach Zachodnich znajduje się polski szpital polowy i nieduży oddział LWP pod dowództwem kpt. Walka oraz cała masa byłych więźniów obozów koncentracyjnych, robotników przymusowych, a nawet żołnierzy państw zachodnich i polskich żołnierzy września 1939 oswobodzonych z jenieckich obozów. Nieoczekiwanie miasteczko zostaje zaatakowane przez doborowe oddziały Waffen-SS usiłujące przedrzeć się na Zachód. Kpt. Walek, po mimo beznadziejnej z pozoru sytuacji, postanawia bronić miasteczka, aż do momentu ewakuacji szpitala i ludności cywilnej. O ostatecznym wyniku batalii przesądza przybycie z odsieczą radzieckich oddziałów pancernych.

Obsada aktorska

edytuj

W epizodach wystąpili również studenci PWST w Krakowie, Warszawie i Łodzi – w późniejszych latach znani polscy aktorzy lub reżyserzy (Checiński). Dla wielu z nich udział w filmie był debiutem. Byli to m.in.: Bogusz Bilewski, Sylwester Chęciński, Anna Ciepielewska, Mieczysław Czechowicz, Ryszard Filipski, Mieczysław Gajda, Barbara Horawianka, Mieczysław Kalenik, Jan Kobuszewski, Zdzisław Kuźniar, Zygmunt Listkiewicz, Stanisław Michalski, Stanisław Niwiński, Ludwik Paczyński, Ludwik Pak. Na planie jako statyści znaleźli się również studenci krakowskiej ASP. "Gdyby nie młodzież ze szkół aktorskich, nigdy byśmy tego filmu nie nakręcili" – twierdzili zgodnie reżyser Jan Rybkowski i kierownik produkcji Zygmunt Szyndler[1].

Realizacja

edytuj

Jak pisał w roku premiery na łamach tygodnika Film Zbigniew Pitera, obraz był bardzo trudnym i skomplikowanym w realizacji. Złożyło się na to blisko 80 aktorów i kilkuset statystów, mnogość scen zbiorowych, dynamika akcji, dramaturgia scen[2][1].

Odbiór

edytuj

Film, mający swoją premierę w szczytowym okresie stalinizmu w Polsce, został dobrze przyjęty przez krytyków, jako "niewątpliwy wkład naszej kinematografii w dzieło pokoju, a zarazem w dzieło obrony kraju i wolności naszego obozu i całego świata"[3]. Bez akcentów ideologicznych chwalono, precyzyjną reżyserię, zdjęcia i scenariusz oraz muzykę[2]. Film spodobał się również widzom. W 1955 roku z widownią blisko 3,8 mln. widzów znalazł się na piątym miejscu najchętniej oglądanych filmów w kinach polskich i na drugim (po Sprawa do załatwienia) pośród filmów produkcji krajowej[4]. Godziny nadziei były kilkakrotnie emitowane w TVP w okresie istnienia PRL-u, ale również i później (np. z cyklu Akademii Polskiego Filmu), również w niepublicznych stacjach (Kino Polska). Również przykuwał uwagę krytyków. Po kilkudziesięciu latach od premiery, już w innych realiach ustrojowych, chociaż piętnowano jego wymowę ideologiczną, wciąż chwalono walory warsztatowe filmu, świadczące o dużej wyobraźni reżysera i jego zrozumieniu natury kina. Stawiano jako rzadki przykład (w kinie polskim) udanego przyswojenia lekcji włoskiego neorealizmu[5]. "Banalny temat wojenny z historią miłosną został opowiedziany w sposób daleki od norm socrealistycznej estetyki, ekspresyjnymi kadrami, które w równym stopniu szokowały naturalizmem, co zaskakiwały malarskim symbolizmem. Niedocenione arcydzieło epoki." – pisał po latach Jan Słodowski[6].

W 2008 roku film został wydany na DVD[7].

Nagrody

edytuj

Państwowa Nagroda Artystyczna II stopnia (zespołowa) dla Jana Rybkowskiego (za reżyserię), Jerzego Pomianowskiego (za scenariusz) i Władysława Forberta (za zdjęcia).

Plenery

edytuj

Zdjęcia do filmu kręcono w Łagowie i okolicach[1].

Łagów i okolice – miejsca, które można zobaczyć w filmie

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c Młodzież na plan!. „Film”. Nr 7(324), s. 6-7. Warszawa: Filmowa Agencja Wydawnicza. 
  2. ↑ a b Zbigniew Pitera. Spełnione nadzieje. „Film”. Nr 23(340), s. 6, 1955-06-05. Warszawa: Filmowa Agencja Wydawnicza. 
  3. ↑ Tadeusz B-ski. Godziny Nadziei. „Film”. Nr 21(338), s. 3, 1955-05-22. Warszawa: Filmowa Agencja Wydawnicza. 
  4. ↑ 1953. [w:] Box Officowy Zawrót Głowy [on-line]. [dostęp 2024-07-27]. (pol.).
  5. ↑ Krzysztof Demidowicz. Godziny nadziei. „Film”. Nr 25(2188), s. 14-15, 1991-06-23. Warszawa: Film S. A.. 
  6. ↑ Leksykon...,
  7. ↑ Bartosz Węglarczyk. Nowości na DVD poleca Bartosz Węglarczyk. „Gazeta Wyborcza”. Nr 290, s. 17, 2008-12-12. Warszawa: Wyborcza sp. z o.o.. 

Bibliografia

edytuj
  • Jan Słodowski: Leksykon polskich filmów fabularnych. Warszawa: Wiedza i Życie, 1997, s. 207. ISBN 83-7184-928-1.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Godziny_nadziei&oldid=75699039”