Hłuszkiewicze

agromiasteczko na Białorusi

Hłuszkiewicze (biał. Глушкавічы, Hłuszkawiczy; ros. Глушковичи, Głuszkowiczi) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie homelskim, w rejonie lelczyckim, w sielsowiecie Hłuszkiewicze.

Hłuszkiewicze
Глушкавічы
Глушковичи
Ilustracja
cerkiew w Hłuszkiewiczach
Państwo

 Białoruś

Obwód

 homelski

Rejon

lelczycki

Sielsowiet

Hłuszkiewicze

Populacja (2019)
• liczba ludności


1839[1]

Nr kierunkowy

2356

Położenie na mapie obwodu homelskiego
Mapa konturowa obwodu homelskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Hłuszkiewicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko dolnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Hłuszkiewicze”
Ziemia51°34′00″N 27°46′00″E/51,566667 27,766667

Położenie

edytuj

Hłuszkiewicze z trzech stron (z wyjątkiem północy) otoczone są przez terytorium Ukrainy. Jedyny dochodzący do nich dojazd od strony Białorusi - droga republikańska R36, przebiega przez Ukrainę. W ciągu tej drogi znajduje się tu przejście graniczne Hłuszkiewicze – Majdan-Kopyszczenśkyj.

Demografia

edytuj

Według spisu z 2009 Hłuszkiewicze zamieszkiwało 2101 osób, w tym 2043 Białorusinów (97,24%), 42 Ukraińców (2,00%), 3 Rosjan (0,14%), 3 Baszkirów (0,14%) i 10 osób, które nie podały żadnej narodowości[2].

Do 2019 liczba ludności spadła do 1839 osób[1].

Historia

edytuj

W Rzeczypospolitej Obojga Narodów leżały w województwie mińskim, w powiecie mozyrskim. W 1754 powstała tu cerkiew unicka, przy której istniała parafia[3]. Pod zaborami przekazana została prawosławnym.

W wyniku II rozbioru Polski w 1793 znalazły się w granicach w Rosji, w ramach której w XIX i w początkach XX w. położone były w guberni mińskiej, w powiecie mozyrskim.

Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu brzeskim, w powiecie mozyrskim.

W wyniku postanowień traktatu ryskiego znalazły się w granicach Związku Sowieckiego. W okresie międzywojennym leżały przy granicy z Polską. Znajdował się tu wówczas zastaw sowieckich wojsk pogranicznych[4].

Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Kamieniołom

edytuj

Od 14 kwietnia 1975 eksploatowane są tu skały metamorficzne z przeznaczeniem na kruszywo. Część wyeksploatowanych wyrobisk jest zalane wodą[5][6].

Ludzie związani z miejscowością

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj