Hadraule elongatula

	Hadraule elongatula
	(Gyllenhal, 1827)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Nadrodzina	czarnuchy
Rodzina	czerwikowate
Podrodzina	Ciinae
Rodzaj	Hadraule
Gatunek	Hadraule elongatula
Synonimy
	Cis elongatulus Gyllenhal, 1827; Knablia elongatula (Gyllenhal, 1827); Hadraule elongatulum (Gyllenhal, 1827); Pityocis coarctata Peyerimhoff, 1918; Ennearthron striata Sahlberg, 1901;
	Cis elongatulus Gyllenhal, 1827; Knablia elongatula (Gyllenhal, 1827); Hadraule elongatulum (Gyllenhal, 1827); Pityocis coarctata Peyerimhoff, 1918; Ennearthron striata Sahlberg, 1901;
	Systematyka w Wikispecies

Hadraule elongatula – gatunek chrząszcza z rodziny czerwikowatych.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1827 roku przez Leonarda Gyllenhala pod nazwą Cis elongatulus. W 1859 roku przeniesiony został do nowego rodzaju Hadraule przez Carla Gustafa Thomsona^[2].

Morfologia

Chrząszcz o wydłużonym, z wierzchu lekko spłaszczonym ciele długości od 1,5 do 1,6 mm. Głowa jest smoliście czarna, o płaskich oczach. Czułki są żółtawe, zbudowane z dziewięciu członów, z których trzy ostatnie formują buławkę. Smoliście czarne, poprzecznie prostokątne przedplecze jest matowe wskutek drobnego punktowania. Lekko połyskujące, ciemnobrązowe pokrywy mają szeregi bardzo krótkich, sterczących szczecinek oraz rzędy gęsto rozmieszczonych punktów. Odnóża są żółtawe. Przednia ich para ma niezmodyfikowane wierzchołki goleni. Spód ciała jest czarny^[3]^[4].

Ekologia i występowanie

Owad saproksyliczny. Bytuje pod przegrzybiałą korą buków, świerków i jodeł oraz w murszejącym drewnie brzóz^[5].

Gatunek pierwotnie palearktyczny, ale zawleczony do nearktycznej Ameryki Północnej. W Europie znany jest z Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec, Austrii, północnych Włoch, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Albanii, Grecji oraz europejskiej części Rosji, a w Afryce z Algierii. W Europie jest jedynym przedstawicielem rodzaju^[2].

W Polsce znajdywany jest bardzo rzadko, podawany z nielicznych krain^[5]. Na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce” umieszczony został jako gatunek narażony na wymarcie (VU)^[6].

Przypisy

↑ Hadraule elongatula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b J. Jelínek: Ciidae. W: Catalogue of Palaearctic Coleoptera Volume 5. Tenebrionoidea. I. Löbl, A. Smetama (red.). Wyd. Apollo Books. Stenstrup: 2008, s. 55-62.
↑ Von Arved Lompe: Gattung: Hadreule Thoms. (Knablia Roub., Hadraule auct.). [w:] Käfer Europas [on-line]. 2021. [dostęp 2024-02-28].
↑ Von Arved Lompe: Familie Ciidae (Cisidae). [w:] Käfer Europas [on-line]. 2021. [dostęp 2024-02-28].
↑ ^a ^b B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Katalog Fauny Polski. Tom XXIII, zeszyt 14. Chrząszcze – Coleoptera. Cucujoidea, część 3.. Warszawa: 1987.
↑ Jerzy Pawłowski, Daniel Kubisz, Mieczysław Mazur: Coleoptera. Chrząszcze. W: Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce. Zbigniew Głowaciński, Małgorzata Makomaska-Juchiewicz, Grażyna Połczyńska-Konior (red.). Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk (PAN), 2002, s. 88-110. ISBN 83-901236-8-1.

[itis-1] Hadraule elongatula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[cpc-2] J. Jelínek: Ciidae. W: Catalogue of Palaearctic Coleoptera Volume 5. Tenebrionoidea. I. Löbl, A. Smetama (red.). Wyd. Apollo Books. Stenstrup: 2008, s. 55-62.

[ke1-3] Von Arved Lompe: Gattung: Hadreule Thoms. (Knablia Roub., Hadraule auct.). [w:] Käfer Europas [on-line]. 2021. [dostęp 2024-02-28].

[ke2-4] Von Arved Lompe: Familie Ciidae (Cisidae). [w:] Käfer Europas [on-line]. 2021. [dostęp 2024-02-28].

[Burakowskietal-5] B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Katalog Fauny Polski. Tom XXIII, zeszyt 14. Chrząszcze – Coleoptera. Cucujoidea, część 3.. Warszawa: 1987.

[clz-6] Jerzy Pawłowski, Daniel Kubisz, Mieczysław Mazur: Coleoptera. Chrząszcze. W: Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce. Zbigniew Głowaciński, Małgorzata Makomaska-Juchiewicz, Grażyna Połczyńska-Konior (red.). Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk (PAN), 2002, s. 88-110. ISBN 83-901236-8-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]