Helikon (instrument)
Helikon (gr. helix – zwój, splot) – instrument dęty blaszany z grupy aerofonów ustnikowych o ustniku kociołkowatym; posiada niskie brzmienie, używany jest w orkiestrach dętych i marszowych Jest odmianą tuby basowej lub kontrabasowej w formie helikonowej[1] (zaokrąglonym, owijającym grającego) najczęściej w stroju B lub Es. Skala od Fis kontra do d razkreślnego. Opracowany w 1845 r. przez Wiedeńczyka Ignacego Stowassera[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Mieczysław Drobner, Instrumentoznawstwo i akustyka, Kraków: PWM, 1997, s. 182, ISBN 83-224-0469-7.
- ↑ helicon, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2021-05-22] (ang.).