Hermann Keller
Hermann Keller (ur. 20 listopada 1885 w Stuttgarcie, zm. 17 sierpnia 1967 we Fryburgu Bryzgowijskim[1][2]) – niemiecki organista, muzykolog i pedagog.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci |
wypadek samochodowy |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Życiorys edytuj
Początkowo studiował architekturę[1], później uczył się w Lipsku u Maxa Regera (kompozycja), Karla Straubego (organy) i Roberta Teichmüllera (fortepian)[2]. W 1924 roku obronił doktorat na Uniwersytecie w Tybindze na podstawie pracy Die musikalische Artikulation insbesondere bei ]oh. Seb. Bach[2]. W latach 1910–1916 był organistą i nauczycielem muzyki w Weimarze[1]. W 1916 roku został organistą w Stuttgarcie[1], gdzie od 1919 roku uczył także w Hochschule für Musik[2]. Od 1928 roku był kierownikiem wydziału muzyki kościelnej i szkolnej tej uczelni, a w latach 1946–1952 jej dyrektorem[1][2]. Publikował prace dydaktyczne poświęcone m.in. problematyce gry na organach, a także opracowania i wydania utworów organowych[1].
Zginął w wypadku samochodowym[2].
Wybrane prace edytuj
(na podstawie materiałów źródłowych[2])
- Reger und die Orgel (Monachium 1923)
- Schule des Klassichen Triospiels (Kassel 1928, 4. wyd. 1955)
- Schule des Generalbass-Spiels (Kassel 1931, 4. wyd. 1956)
- Schule der Choralimprovisation (Lipsk 1939)
- Die Kunst des Orgelspiels (Lipsk 1941)
- Die Orgelwerke Bachs (Lipsk 1948)
- Die Klavierwerke Bachs (Lipsk 1950)
- Phrasierung und Artikulation (Kassel 1955)
- Domenico Scarlatti: Ein Meister des Klaviers (Lipsk 1957)
- Das Wohltemperierte Klavier von Johann Sebastian Bach (Kassel 1965)