Wikipedia

Honda CBR 600F

Honda CBR 600F – sportowo-turystyczny motocykl Hondy produkowany od 1986 do 2006 roku i produkowany później od 2011 roku. Motocykle zostały wyposażone w czterocylindrowe, rzędowe silniki czterosuwowe chłodzone cieczą z szesnastozaworową głowicą. Model produkowany był w czterech generacjach oznaczanych literami F1 – F4. Bliźniaczy model sportowy – CBR 600RR produkowany od 2003 roku zastąpił w roku 2006 model CBR 600 F4i. Honda wprowadziła ponownie model CBR 600F w 2011 roku, jako uzupełnienie oferty o model sportowy z uniwersalnymi atrybutami.

Honda CBR 600F
Ilustracja
Producent

Honda

Klasa

Sportowo-turystyczny

Okres produkcji

1987-2006, od 2011

Miejsce produkcji

Japonia Tokio

Napęd
Silnik

R4 16v chłodzony wodą

Rozrząd

DOHC

Pojemność

599 cm³

Stopień sprężania

11:1-12:1

Moc

85/63-109/80 przy 11 000-12 500

Moment obrotowy

60-65 Nm przy 9000-10500 obr./min

Ogumienie
Opona przednia

110/80 V17-120/70 ZR17 58W

Opona tylna

130/80 V17-180/55 ZR17 73W

Wymiary i masa
Wysokość siedzenia

770-810 mm

Masa własna

206-211 kg

Pojemność baku

16,5-18,4 l

Osiągi
Prędkość maks.

230-260 km/h

Inne
Następca

Honda CBR 600RR

Modele bliźniacze

Honda CBR 450SR
Honda CBR 500F
Honda CBR 750F
Honda CBR 1000F

Modele podobne

Aprilia Shiver 750 GT
Suzuki GSX 650F
Yamaha XJ6 Diversion

Multimedia w Wikimedia Commons

Generacje CBR 600F edytuj

F1 (PC19) 1987 - 1988 edytuj

Pierwsza generacja motocykla, o nazwie handlowej "Hurricane". Została wyposażona w silnik o mocy 85 KM który powstał jako zupełnie nowa jednostka napędowa. Podczas projektowania wywarto duży nacisk na geometrię motocykla, wyważenie pojazdu oraz aerodynamikę. Z tego względu model uzyskał uznanie wśród kierowców. Wadą tego modelu była słaba ochrona kierowcy przed wiatrem.

W pierwszych modelach z 1987 roku zauważono występowanie problemów ze sprzęgłem, które wymagały przeprowadzenia akcji serwisowych. Z tego powodu dokonano wymiany sprzęgła we wszystkich modelach. Po wymianie sprzęgło pracowało płynniej. Przeprowadzenie akcji było odznaczane wybiciem punktu za numerem seryjnym silnika. Modele 1988 i późniejsze mają już zainstalowane nowe sprzęgła.

 

F1 (PC23) 1989 - 1990 edytuj

Motocykl z silnikiem o większej mocy. Zwiększono stopień sprężania do 11,3:1 (poprzednio 11,1:1), zwiększono średnicę gardzieli gaźników, zmieniono czasy rozrządu oraz tłumik wydechu. Moc silnika wynosiła 93 KM. W nadwoziu wprowadzono regulację dźwigni hamulca przedniego i regulację tłumienia odbicia tylnego amortyzatora oraz usunięto gumę stopy podpórki bocznej.

Model PC23 wszedł na rynek USA dopiero w 1990 roku, jednak w amerykańskim modelu PC19 z 1989 roku wprowadzono niewielkie zmiany, m.in. w instalacji zapłonowej.

W modelu 1989 zauważono poważny problem z wężem odpowietrzającym pompy paliwowej. W pewnych warunkach mogło dochodzić do przedostawania się mieszanki paliwowo-powietrznej z odpowietrzników gaźników do węża odpowietrzania pompy paliwa. Mieszanka paliwowo-powietrzna mogła ulec zapaleniu w od iskrzących styków elektrycznych wewnątrz pompy co mogło skutkować szybko rozprzestrzeniającym się pożarem. W celu usunięcia problemu natychmiastowo poddano akcji serwisowej wszystkie modele celem poprawienia ułożenia węża odpowietrzania pompy paliwa.

 

F2 (PC25) 1991 - 1994 edytuj

Druga generacja. Jednostka napędowa została gruntownie przekonstruowana, efektem był bardzo nowoczesny silnik o mocy 100 KM. W nowej jednostce napędowej przeniesiono napęd rozrządu ze środka silnika na prawą stronę, dzięki czemu ułatwiono obsługę oraz wyeliminowano jedno łożysko wału korbowego. Zwiększono średnicę cylindra z 63mm do 65mm i zmniejszono skok tłoka, umożliwiło to zastosowanie większych zaworów w głowicy. Zawory są uruchamiane szklankowymi popychaczami z płytkową regulacją luzu (poprzednio dźwigienkami z ręczną regulacją). Stopień sprężania zwiększono do 11,6:1. Blok silnika z cylindrami stanowi jedną część, jest on również bardziej zwartą konstrukcją. Chłodnicę oleju umieszczono w obiegu cieczy chłodzącej. Zwiększono średnicę gardzieli gaźnika do 36 mm oraz zmieniono układ wydechowy. Zmieniono kształt ramy oraz geometrię podwozia, koła mają szersze ogumienie. Nadwozie uzyskało nowy kształt owiewek. W przednim zawieszeniu zwiększono średnicę rur nośnych przedniego zawieszenia (41 mm zamiast 37 mm) oraz usunięto układ antynurkujący przy hamowaniu (TRAC). Pompę paliwa zastąpiono kranikiem podciśnieniowym.

W 1993 roku wprowadzono regulację tłumienia odbicia przedniego zawieszenia.

 

F3 (PC31) 1995 - 1996 edytuj

Trzecia generacja. Zastosowano nowe owiewki, wprowadzono układ Direct Air Induction (doładowanie dynamiczne układu dolotowego) z charakterystycznymi wlotami powietrza pod przednią lampą, które stanowią atrapę dla wlotów umieszczonych nad chłodnicą. Zwiększono rozmiary chłodnicy i tłumika wydechu. Zmodyfikowano ramę, zastosowano szerszą tylną felgę, pływające tarcze hamulcowe. Powróciła pompa paliwa jak w modelu F1.

F3 (PC31A) 1997 - 1998 edytuj

Modyfikacja motocykla. Moc silnika wzrosła do 105 KM. Zastosowano nowy, mikroprocesorowy układ zapłonowy z czujnikiem kąta otwarcia przepustnic. Zmodyfikowano układ Direct Air Induction. Dokonano liftingu, tarcze zegarów koloru białego, zmieniono tylne "ogony" tworzywowe oraz przedni błotnik.

 

F4 (PC35) 1999 - 2000 edytuj

Czwarta generacja motocykla, w której dokonano dużych zmian konstrukcyjnych. Gruntownie przebudowano silnik, podwozie i nadwozie tworząc motocykl o bardziej sportowym niż turystycznym zacięciu. Nowości to:

  • Nowa aluminiowa rama o profilu dwukomorowym, zastępująca produkowaną przez 12 lat stalową ramę.
  • Zmieniona konstrukcja mocowania osi tylnego wahacza. W nowym modelu silnik oraz wahacz jest mocowany na wspólnej osi, kiedy w starych modelach silnik oraz wahacz mocowany był w trzech osobnych punktach. Zapewnia to większą stabilność oraz zmniejszenie obciążenia przenoszonego na ramę pomiędzy silnikiem a wahaczem.
  • Zastosowano nowy tylny wahacz wykonany z aluminium z zastosowaniem technologii grawitacyjnego odlewania aluminium.
  • Zmodyfikowano przednie zawieszenie, wprowadzono pełną regulację tłumienia ugięcia i odbicia oraz napięcia wstępnego sprężyny. Średnica rur nośnych zwiększono do 43 mm. Skok zawieszenia wynosi 120 mm.
  • Zmieniono mocowanie systemu Pro-Link tylnego zawieszenia. Zbiornik amortyzatora wraz z regulacją umieszczono po lewej stronie motocykla. Układ dźwigniowy jest mocowany do silnika.
  • Zmieniono układ hamulcowy.
  • Zastosowano lżejsze i szersze trójramienne koła, tylna opona ma rozmiar 180/55-17.
  • Układ zapłonowy wyposażono w immobilizer HISS oraz system trójwymiarowej mapy zapłonu.
  • Nowy kształt owiewek, zmienione malowanie nadwozia.
  • Przedni reflektor wykonano z tworzyw sztucznych w celu redukcji masy, w lampie tylnej zastosowano dwie żarówki w celu poprawy widoczności.
  • Zastosowano nowy, w pełni elektroniczny zestaw wskaźników zapewniający lepszą czytelność, jest również dużo lżejszy.
  • Lżejszy o 3 kg i bardziej dynamiczny silnik o mocy 110 KM

Modyfikacja silnika przyniosła bardzo duże zmiany.

  • Zmniejszono ilość oleju pracującego w silniku z 4,2 l do 3,7 l, wprowadzono okienko kontroli oleju.
  • Zmieniono średnicę cylindrów z 65mm do 67mm wraz ze zmniejszeniem skoku tłoka z 45,2 mm do 42,5 mm.
  • Zmniejszono tarcie wewnętrzne redukując średnicę czopów wału korbowego. Tuleje żeliwne zastąpiono materiałami ceramicznymi, zmniejszając jednocześnie masę o 600 g.
  • Przeprojektowano głowicę, zmniejszono kąt rozchylenia zaworów, kanały ssące poprowadzono o bardziej prostym kształcie.
  • Zmodyfikowano układ Direct Air Induction System oraz filtr powietrza.
  • Zwiększono średnicę gardzieli gaźników z 36 mm do 36,5 mm.
  • Zastosowano zintegrowane cewki WN umieszczone w fajkach świecy.
  • Zmodyfikowano układ wydechowy poprawiając osiągi w zakresie średnich obrotów.
  • Zastosowano nowy układ Air Injection System doprowadzający świeże powietrze do gazów spalinowych, redukując emisję CO i HC.
  • Zastosowano nowe, bardziej kompaktowe sprzęgło, zapewniające lżejszą pracę.
  • Poprawiono układ chłodzenia, zmieniono przepływ płynu chłodzącego przez silnik, zwiększono rozmiary chłodnicy, zastosowano mniejszą chłodnicę oleju montowaną pod filtrem oleju (z modelu CBR900RR).
  • Zastosowano mniejszy rozrusznik elektryczny o zmniejszonej masie.

 

F4i - 2001 - 2006 edytuj

Kolejna wersja motocykla, w której przede wszystkim zastosowano wtryskowy układ zasilania. Zmieniono owiewki i zmodyfikowano kilka podzespołów. Te zmiany to:

  • Zastosowanie układu wtryskowego PGM-FI z przepustnicami o średnicy 38 mm i automatycznym układem rozruchowym (tzw. "ssaniem").
  • Zmodyfikowano układ dolotowy.
  • Zastosowano nowe irydowe świece zapłonowe.
  • Zmieniono przełożenie piątego i szóstego biegu, zastosowano tylną zębatkę większą o jeden ząb.
  • Zmodyfikowano układ wydechowy. Na rynek niemiecki wprowadzono także trójdrożny katalizator o nazwie HECS3.
  • Zastosowano mocniejszy alternator o wydajności 29 A oraz inny akumulator.
  • Wzmocniono aluminiowe odlewy ramy.
  • Dokonano niewielkich zmian w zawieszeniu. W przednim widelcu teleskopowym zamieniono stalowy element amortyzatora na aluminiowy, natomiast w tylnym zawieszeniu sprężynę o kolorze żółtym.
  • W układzie hamulcowym zastosowano aluminiowe tłoczki zamiast stalowych, zmieniono materiał okładzin ciernych.
  • Zastosowano lżejsze obręcze kół.
  • Zastosowano nowy, lekki, elektroniczny licznik z wyświetlaczem LCD.
  • Zmieniono stylizację nadwozia.

 

F4i Sport - 2001 - 2002 edytuj

Produkowana równolegle z modelem F4i wersja "sportowa" z drobnymi modyfikacjami. Najbardziej zauważalną różnicą jest rozdzielenie wspólnej kanapy kierowcy i pasażera na dwie osobne oraz lakierowanie ramy i wahacza w kolorze czarny mat. Ponadto w modelu Sport usunięto podstawkę centralną, zastosowano inne wałki rozrządu i gniazda zaworów, lżejsze koło zamachowe, podwójne sprężyny zaworów, sprzęgło z dodaną jedną tarczą oraz tylną zębatkę większą o jeden ząb. W 2003 roku wersja ta została zastąpiona przez CBR 600 RR.

 

2011 CBR 600F edytuj

Po kilku latach panowania sportowego motocykla CBR 600RR i braku sportowo-turystycznego motocykla w gamie modeli postanowiono przywrócić produkcję CBR 600F, sportowego ale zarazem łatwego w prowadzeniu i bardziej uniwersalnego modelu przeznaczonego dla bardziej i mniej doświadczonych kierowców.

Motocykl powstał na bazie modelu CB 600F Hornet i obudowaniu go w owiewki. Stylistyka nadwozia została zaprojektowana we włoskim oddziale Hondy. Dla odmiany postanowiono zastosować pojedynczy reflektor. Motocykl wyposażono w silnik pochodzący z CBR 600RR z 2007 roku, stosowany również w CB 600F Hornet, jednak silnik bardziej miękko zestrojono, co dało poprawę elastyczności i ułatwiło kierowanie początkującym motocyklistom. Moc silnika wynosi 102 KM przy 12000 obr./min, a maksymalny moment obrotowy 64 Nm przy 10500 obr./min. Zastosowano układ wydechowy "underslung" znany z CBR 1000RR Fireblade i CB 600F Hornet. Rama została wykonana ze stopu aluminium, techniką półpłynnego odlewu grawitacyjnego. Przednie zawieszenie HMAS typu Upside-Down w porównaniu z CBR 600RR zostało bardziej komfortowo zestrojone. Układ hamulcowy ma konwencjonalnie mocowane zaciski hamulcowe, jako opcja dostępna jest wersja z układem Combined ABS.

 

Dane techniczne edytuj

Model F1 (PC19) F1 (PC23) F2 (PC25) F3 (PC31) F3 (PC31A) F4 (PC35) F4i
F4i Sport 		F (PC41)

2011 r.

Silnik czterosuwowy, czterocylindrowy, szesnastozaworowy, chłodzony cieczą
Moc 85 KM (63 kW) przy 11000 obr./min
50 KM (37 kW) przy 9000 obr./min 		93 KM (68 kW) przy 11000 obr./min
50 KM (37 kW) przy 9000 obr./min 		100 KM (74 kW) przy 12000 obr./min
50 KM (37 kW) przy 9500 obr./min
27 KM (20 kW) przy 9000 obr./min 		98 KM (72 kW) przy 12000 obr./min
34 KM (25 kW) przy 9500 obr./min 		98 KM (72 kW) przy 12000 obr./min
34 KM (25 kW) przy 9000 obr./min 		106 KM (78 kW) przy 12500 obr./min
34 KM (25 kW) przy 9000 obr./min 		109 KM (80 kW) przy 12500 obr./min 102 KM (75 kW) przy 12000 obr./min
Maksymalny moment obrotowy 60 Nm przy 9000 obr./min
48 Nm przy 4000 obr./min 		63 Nm przy 9500 obr./min
51 Nm przy 4000 obr./min 		63 Nm przy 10500 obr./min
48 Nm przy 4500 obr./min
37 Nm przy 4000 obr./min 		63 Nm przy 10500 obr./min
48 Nm przy 4500 obr./min 		63 Nm przy 10500 obr./min
40 Nm przy 4250 obr./min 		65 Nm przy 10500 obr./min
40 Nm przy 4250 obr./min 		63 Nm przy 10000 obr./min 64 Nm przy 10500 obr./min
Średnica x skok tłoka 63 x 48 mm 65 x 45,2 mm 67,0 x 42,5 mm
Stopień sprężania 11,0:1 11,3:1 11,6:1 12,0:1
Układ zasilania 4 gaźniki Elektroniczny wtrysk paliwa PGM-FI
Przełożenie wyprowadzenia napędu 15/43 16/44 16/45
(16/46 Sport) 		16/43
Ogumienie Przód: 110/80 V17
Tył: 130/80 V17 		Przód: 120/60 ZR17
Tył: 160/60 ZR17 		Przód: 120/70 ZR17 (58W)
Tył: 180/55 ZR17 (73W) 		Przód: 120/70 ZR17
Tył: 180/55 ZR17
Pojemność zbiornika paliwa 16,5 l (w tym 2 l rezerwy) 16 l (w tym 2,4 l rezerwy) 17 l (w tym 2,7 l rezerwy) 17 l (w tym 3 l rezerwy) 17 l (w tym 2,7 l rezerwy) 18 l (w tym 3,5 l rezerwy) 18,4 l
Wysokość siedzenia 770 mm 810 mm 805 mm 800 mm
Masa (bez płynów) 182 kg 182 kg 185 kg 185 kg 186 kg 170 kg 171 kg
(170 kg Sport) 		b.d.
Masa (gotowy do jazdy) b.d. 206 kg
(211 kg z ABS)
Prędkość maksymalna 230 km/h (przy 11420 obr./min)
190 km/h (przy 9440 obr./min) 		233 km/h (przy 11550 obr./min)
190 km/h (przy 9440 obr./min) 		240 km/h (przy 12330 obr./min)
194 km/h (przy 9970 obr./min)
150 km/h (przy 8510 obr./min - 5 bieg) 		248 km/h (przy 12740 obr./min)
165 km/h (przy 9360 obr./min - 5 bieg) 		250 km/h (przy 12840 obr./min)
171 km/h (przy 8780 obr./min) 		260 km/h (przy 12900 obr./min)
174 km/h (przy 9550 obr./min - 5 bieg) 		254 km/h (F)
252 km/h (F Sport) 		b.d.

Linki zewnętrzne edytuj

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Honda_CBR_600F&oldid=72118578”