Iński Nurtkanał wodny[1] w Dolinie Dolnej Odry, w woj. zachodniopomorskim, łączący Odrę z jeziorem Dąbie, o długości 0,8 km[2].

Iński Nurt
Ilustracja
Kanał Iński Nurt
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Długość

0,8 km

Początek
Akwen

Dąbie

Koniec
Akwen

Odra

współrzędne

53°31′25″N 14°38′01″E/53,523611 14,633611

Typ kanału

żeglugowy

Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „koniec”

Iński Nurt wraz z kanałem Babiną stanowią główne ujście wód do Odry z Dąbia, do którego uchodzą wody Odry Wschodniej poprzez Regalicę.

Północny brzeg kanału stanowi granicę administracyjną Szczecina. Nad północnym brzegiem znajduje się Inoujście. Południowy brzeg Ińskiego Nurtu stanowi Mewia Wyspa.

Prostopadle przez kanał przebiega granica między śródlądowymi wodami powierzchniowymi a morskimi wodami wewnętrznymi[3]. Iński Nurt stanowi krótki odcinek mający status śródlądowej drogi wodnej klasy Ia[4].

Nazwę Iński Nurt wprowadzono urzędowo w 1949 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Kamel Strom[5].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 87, ISBN 83-239-9607-5.
  2. Administrowane wody powierzchniowe. RZGW Szczecin. [dostęp 2011-04-07].
  3. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie granic między śródlądowymi wodami powierzchniowymi a morskimi wodami wewnętrznymi i wodami morza terytorialnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 1138)
  4. Śródlądowe drogi wodne w Polsce. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2011-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-29)].
  5. Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)