Irena Świetliczko

polska okulistka, profesor nauk medycznych

Irena Świetliczko, z domu Dębska (ur. 20 lutego 1923 w Aleksandrowie Łódzkim, zm. 18 września 2011 w Łodzi) – polska lekarka okulistka, profesor doktor habilitowana nauk medycznych, wieloletnia konsultantka krajowa ds. okulistyki.

Irena Świetliczko
Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1923
Aleksandrów Łódzki

Data i miejsce śmierci

18 września 2011
Łódź

Miejsce spoczynku

Stary Cmentarz w Łodzi

Zawód, zajęcie

lekarz specjalista chorób oczu

Miejsce zamieszkania

Łódź

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

prof. dr hab. n. med.

Alma Mater

Akademia Medyczna w Łodzi

Uczelnia

Akademia Medyczna w Łodzi

Wydział

Lekarski

Odznaczenia
Medal Komisji Edukacji Narodowej

Życiorys edytuj

Wykształcenie edytuj

Lata dziecięce i młodzieńcze spędziła na Wileńszczyźnie. Tam ukończyła szkołę średnią i zdała egzamin maturalny. W okresie II wojny światowej została zmuszona do pracy fizycznej w jednej z fabryk w Wilnie. Po zakończeniu działań wojennych wyjechała do Lublina, by rozpocząć studia lekarskie na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej. Ponieważ udało się jej dotrzeć tam już po rozpoczęciu roku akademickiego zmuszona była zmienić plany i wróciła do rodzinnego Aleksandrowa Łódzkiego. W 1945 r. rozpoczęła naukę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Łódzkiego, którą zakończyła na nowo powstałej Akademii Medycznej w Łodzi w 1951 r, uzyskaniem dyplomu lekarza.

Kariera medyczna edytuj

Tuż po ukończeniu studiów przez krótki okres pracowała w Klinice Chirurgii Ogólnej AM w Łodzi pod kierunkiem prof. Wincentego Tomaszewicza. W tym samym roku została zatrudniona w Klinice Chorób Oczu AM w Łodzi, utworzonej przez prof. Janusza Sobańskiego. 15 listopada 1952 r. uzyskała pierwszy stopień specjalizacji z okulistyki, a specjalizację drugiego stopnia z tej dziedziny – 17 grudnia 1955 r.

21 czerwca 1960 r. obroniła pracę doktorską „Znaczenie oftalmodynamometrii u chorych leczonych z powodu niedostateczności krążenia mózgowego”. Stopień doktora habilitowanego otrzymała 8 grudnia 1964 r. na podstawie dysertacji z zakresu neurookulistyki. Rok później została powołana na stanowisko docenta.

W latach 1966–1967 przebywała na stypendium University of Miami w Bascom Palmer Eye Institut. Badała tam wpływ doświadczalnie podwyższonego ciśnienia śródgałkowego na dynamikę krążenia siatkówkowego i naczyniówkowego oraz unaczynienie nerwu wzrokowego. Współpracowała również z prof. Robertem Machemerem, twórcą zabiegu witrektomii.

1 października 1973 r. została p.o. kierownika Kliniki Chorób Oczu AM w Łodzi. Od maja otrzymała nominację na kierownika tejże jednostki. W tym samym roku została również nominowana na stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłów łódzkiej AM.

Od 1975 r. przez ponad 15 lat przewodniczyła Krajowemu Zespołowi ds. Okulistyki jako konsultant krajowy w tej dziedzinie. Była również wiceprzewodniczącą Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Okulistycznego i przewodniczącą łódzkiego oddziału PTO. 15 kwietnia 1977 r. uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego. W uznaniu całości dorobku Rada Państwa uhonorowała ją 18 lutego 1988 r. tytułem profesora zwyczajnego nauk medycznych.

Dorobek edytuj

Była autorką kilku rozdziałów w książkach, m.in. napisała Zagadnienia neurologiczne układu wzrokowego w podręczniku Okulistyka współczesna pod red. Witolda Orłowskiego. Opublikowała również 150 prac naukowych z zakresu chorób oczu. Była kierownikiem specjalizacji kilku pokoleń okulistów i promotorem prac doktorskich z tego zakresu. W pracy klinicznej wykonywała pełny zakres zabiegów okulistycznych i wprowadzała nowe techniki operacyjne. Za swoje osiągnięcia otrzymała wiele odznaczeń państwowych i branżowych, m.in. Medal Komisji Edukacji Narodowej i The Order Bascom Palmer Eye Institut of Miami.

Bibliografia edytuj

Zobacz też edytuj

  • Prof. zw. dr Irena Świetliczko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2012-05-06].[martwy link]
  • Świetliczko I.: "Zagadnienia neurologiczne układu wzrokowego" w: "Okulistyka współczesna" red. W. Orłowski. PZWL, Warszawa 1977, s. 328–336