Jääkarhu

Jääkarhu
Sibiriakow
Bandera	Finlandia
	Dane podstawowe
Typ	lodołamacz
	Historia
Stocznia	Smit, Amsterdam
Data wodowania	1926
	Dane techniczne
Wyporność	4825 t
Liczebność załogi	147
Długość całkowita (L)	78,4 m
Szerokość (B)	19,3 m
Zanurzenie (D)	6,4 m
	Napęd mechaniczny
Silnik	3 maszyny parowe
Moc silnika	9800 KM
Prędkość maks.	18 w.
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jääkarhu, później Sibiriakow – fiński lodołamacz, zbudowany w 1926 roku w Holandii. W 1945 roku przekazany ZSRR, służył do 1972 roku pod nazwą „Sibiriakow”.

Budowa

Lodołamacz „Jääkarhu” został zbudowany na zamówienie Finlandii w 1926 roku w holenderskiej stoczni Machinefabriek en Scheepswerf P. Smit w Amsterdamie^[1]. Przyczyną jego budowy była potrzeba uzupełnienia braków w lodołamaczach, które Finlandia musiała oddać Rosji po pokoju w Tartu w 1920 roku^[2]. Autorami projektu byli fińscy konstruktorzy K. Johansson i Ossian Tybeck, którzy wykorzystali doświadczenia z eksploatacji jednostek tego rodzaju w Finlandii^[2]. Od razu został też przystosowany do montażu uzbrojenia^[3].

Opis

Lodołamacz miał wyporność standardową 4825 ton^[3]. Długość całkowita wynosiła 78,4 m, szerokość 19,3 m, a zanurzenie 6,4 m^[3]. Napęd stanowiły trzy maszyny parowe o mocy łącznej 9800 KM, z tego dwie główne napędzające dwie śruby na rufie i jedna pomocnicza, napędzająca śrubę na dziobie^[3]^[4]. Dwie kotłownie były umieszczone na śródokręciu, a maszynownie znajdowały się za nimi (na rufie) i przed nimi (na dziobie)^[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 18 węzłów^[3]. Załoga liczyła 147 osób^[3].

Do celów wojskowych lodołamacz mógł zostać uzbrojony w cztery działa kalibru 102 mm o długości 60 kalibrów i dwa działka automatyczne kalibru 20 mm^[3]. Lodołamacz posiadał wzmocnienia do montażu dział i komory amunicyjne^[3].

Służba

„Jääkarhu” w lodach

Lodołamacz był eksploatowany w okresie międzywojennym w Finlandii, jako największy, najmocniejszy i najnowszy lodołamacz fiński^[3].

Podczas wojny zimowej w latach 1940/41, „Jääkarhu” był atakowany przez radzieckie samoloty, lecz bez strat^[1]. Podczas wojny kontynuacyjnej brał udział m.in. w operacji Nordwind, w której zatonął pancernik obrony wybrzeża „Ilmarinen”^[1]. 2 lutego 1942 roku uszkodził dziobową śrubę na mieliźnie w Zatoce Fińskiej, po czym był remontowany w Szwecji^[1].

Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku „Jääkarhu” został przekazany ZSRR w ramach reparacji wojennych^[1]. Wszedł do eksploatacji pod nazwą „Sibiriakow”^[1]. W 1953 roku kotły przerobiono na opalanie paliwem płynnym^[1]. Służył na Bałtyku, a w 1957 roku został przekazany dla Murmańskiej Żeglugi Arktycznej w Murmańsku^[1]. W 1972 roku został wycofany z eksploatacji i oddany na złom^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Kaszejew 2015 ↓, s. 32.
↑ ^a ^b Kaszejew 2015 ↓, s. 31.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Daszjan 2005 ↓, s. 22.
↑ ^a ^b Kaszejew 2015 ↓, s. 32 (rysunek).

Bibliografia

A. Daszjan. Korabli Wtoroj mirowoj wojny – WMS Polszy i stran Skandinawii (Danii, Norwiegii, Szwiecyi i Finlandii). „Morskaja Kollekcyja”. Nr 3/2005 (72), 2005. (ros.).
L. Kaszejew. Wojenno-morskije siły Finlandii 1918 - 1945 gg. „Morskaja Kollekcyja”. Nr 2/2015 (185), 2015. (ros.).

[CITEREFKaszejew201532-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Kaszejew 2015 ↓, s. 32.

[CITEREFKaszejew201531-2] Kaszejew 2015 ↓, s. 31.

[CITEREFDaszjan200522-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Daszjan 2005 ↓, s. 22.

[CITEREFKaszejew201532_(rysunek)-4] Kaszejew 2015 ↓, s. 32 (rysunek).

[1]

[2]

[3]

[4]