Józef Jarzębowski
Józef Jarzębowski, pseudonimy Jan Art, Abbé Joseph Podróżny[1][2] (ur. 27 listopada 1897 w Warszawie, zm. 13 września 1964 w Herisau[1][2]) – polski ksiądz katolicki, historyk, poeta i pedagog, marianin (MIC).
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
1923 |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny robotniczej[3]. Uczęszczał do gimnazjum Zamoyskiego[2]. W 1917 roku wstąpił do zakonu marianów, w 1923 roku przyjął święcenia kapłańskie[1][2][3]. Studiował filologię polską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[1]. W latach 1925–1939 pracował jako nauczyciel religii, wychowawca i dyrektor internatu w Kolegium Ojców Marianów na warszawskich Bielanach[1]. Od 1937 roku pełnił funkcję wicemoderatora Sodalicji Mariańskiej absolwentów warszawskich szkół wyższych[1]. Po wybuchu II wojny światowej trafił na Litwę[1][3], gdzie pełnił funkcję kapelana żołnierzy polskich internowanych w Wiłkomierzu[1]. W 1941 roku poprzez Murmańsk i Japonię przedostał się do Stanów Zjednoczonych[1][2][3]. W latach 1943–1950 przebywał w Meksyku, gdzie był duszpasterzem i wychowawcą w obozach dla polskich uchodźców[1][2]. W 1950 roku osiedlił się w Wielkiej Brytanii[1]. Zorganizował w Hereford dom zakonny, gdzie był mistrzem nowicjatu[1]. Założył też internat dla polskich chłopców[1]. W 1954 roku utworzył w Fawley Court polską szkołę średnią z internatem oraz muzeum poloników[1][2].
Jest autorem hymnu Sodalicji Mariańskiej Błękitne rozwińmy sztandary (1918)[1][2]. Napisał książkę Kościół jako wychowawca (Londyn 1951) oraz medytacje Droga krzyżowa i litania do zmęczonego Jezusa (Londyn 1963)[1]. Współpracował z pismami „Prąd”, „Pro Christo”, „Przegląd Powszechny” i „Kazalnica Popularna”, na łamach których publikował kazania, artykuły i poezje[1]. Zajmował się historią powstania styczniowego, był autorem prac Traugutt (Warszawa 1938), Węgierska polityka Traugutta. Na podstawie znanych i nieznanych dokumentów (Warszawa 1939), Jan Jeziorański. Zapomniany bohater 1863 roku (Londyn 1974), a także opracował zbiór Mówią ludzie roku 1863. Antologia nieznanych i mało znanych głosów ludzi współczesnych (Londyn 1963)[1][3]. Pośmiertnie z jego notatek ukazał się tom Traugutt. Dokumenty, listy, wspomnienia, wypisy (Londyn 1970)[1][3]. Badał również twórczość C.K. Norwida, któremu poświęcił pracę Norwid i zmartwychwstańcy (Londyn 1960), wydał też Do Najświętszej Panny Marii Litania C.K. Norwida (Dunstable 1962)[1].
Był propagatorem kultu Miłosierdzia Bożego według objawień Faustyny Kowalskiej[1]. W 1941 roku przywiózł do Stanów Zjednoczonych pierwsze materiały na jego temat, które otrzymał od ks. Michała Sopoćki[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Encyklopedia katolicka. T. VII. Lublin: Katolicki Uniwersytet Lubelski, 1997, s. 1057–1058. ISBN 83-86668-71-7.
- ↑ a b c d e f g h Mały słownik pisarzy polskich na obczyźnie 1939–1980. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1992, s. 145–146. ISBN 83-223-2418-9.
- ↑ a b c d e f Słownik historyków polskich. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1994, s. 202–203. ISBN 83-214-1051-0.