Józef Sieradzki
Józef Sieradzki, właśc. Adolf Hirschberg (ur. 2 kwietnia 1900 w Tarnopolu, zm. 25 marca 1960 w Warszawie) – polski historyk mediewista oraz XIX i XX wieku.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 kwietnia 1900 |
| Data i miejsce śmierci |
25 marca 1960 |
| Profesor nadzwyczajny nauk humanistycznych | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Jagielloński |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Studiował historię na UJK we Lwowie. Jego mistrzami uniwersyteckimi byli Jan Ptaśnik i Franciszek Bujak, doktorat uzyskał w 1925 na podstawie rozprawy pod tytułem Stosunki osadnicze w dobrach klasztoru tynieckiego w początkach jego istnienia. W okresie 1927–1939 pracował jako nauczyciel i dyrektor gimnazjum w Wilnie. Działał w Klubie Myśli Państwowej związanym politycznie z Bezpartyjnym Blokiem Współpracy z Rządem i redagował z ramienia tego klubu pismo „Nasza Myśl”. W okresie II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu. Należał do Armii Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Od 1945 w Krakowie, od 1945 członek PPR, następnie PZPR. Członek Komitetu Wojewódzkiego PPR w Krakowie. W 1950 usunięty z PZPR w związku z przedwojenną działalnością. W okresie 1949–1953 profesor UJ, następnie na UW. Od 1959 ponownie w PZPR. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera IIB28-6-25)[1].
Materiały archiwalne Józefa Sieradzkiego znajdują się w PAN Archiwum w Warszawie pod sygnaturą III-150[2].
Wybrane publikacje edytuj
- Stosunki osadnicze w dobrach klasztoru tynieckiego w początkach jego istnienia, Lwów 1925.
- Polski Grakchus. Wspomnienie o Tadeuszu Hołówce, Wilno 1933.
- Żydzi i Polska, Wilno 1934.
- Grzechy Stanisława Mikołajczyka, Kraków 1946.
- O szkołę w nowej demokracji, Warszawa 1946.
- Szlakiem bojowym I Dywizji, Kraków 1947.
- Światła po burzy, Warszawa 1947.
- Polska i świat współczesny. Podręcznik dla nauczyciela, Warszawa 1947.
- Materializm historyczny i niektóre potrzeby polskiego dziejopisarstwa. Tezy referatu na Powszechny Zjazd Historyków Polskich we Wrocławiu, 1948.
- U źródeł polityki zagranicznej Polski Ludowej, Kraków 1948.
- Wędrówki po stuleciach. Ustroje gospodarcze i ruchy społeczne, Warszawa 1948.
- Rok 1846 w Galicji. Materiały źródłowe, Warszawa 1958.
- Białowieża i Mikaszewicze. Mity i fakty. Do genezy wojny pomiędzy Polską a RSFRR w 1920 r., Warszawa 1959.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (13 czerwca 1930)[3]
- Medal „Za Warszawę 1939–1945”
- Medal „Zwycięstwa i Wolności 1945”
- Odznaka Grunwaldzka[4]
Przypisy edytuj
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Spis inwentarzy, Polska Akademia Nauk Archiwum w Warszawie, [dostęp 2024-03-15].
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 140, poz. 207 „za zasługi na polu pracy społecznej i zawodowej”.
- ↑ Wyrozumski ↓.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Biernat: Sieradzki Józef. [W:] Słownik historyków polskich / red. Maria Prosińska-Jakl. Warszawa, 1994, s. 473.
- H. Dobrowolski. Józef Sieradzki (1900–1960). „Wiadomości Historyczne”. 2/3, s. 172, roczn. 3, 1960.
- Aleksander Gieysztor. Józef Sieradzki (21 IV 1900 – 25 III 1960). „Kwartalnik Historyczny”. 68, s. 189–91, 1961.
- Jacek Malicki. Józef Sieradzki [Adolf Hirschberg 1900-1960]. „Zeszyty Naukowe WAP im. F. Dzierżyńskiego” (1981), nr 107: O historii i historykach w Wojskowej Akademii Politycznej, s. 150-151.
- Jerzy Wyrozumski: Sieradzki Józef (1900-1961). Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2019-01-31]. (pol.).
- Marian Żychowski. Wspomnienie o Józefie Sieradzkim. „Przegląd Kulturalny”. 37, s. 5, 1960.