Język bati (austronezyjski)

język austronezyjski

Język bati, także gah[1]język austronezyjski używany w prowincji Moluki w Indonezji. Według danych z 1989 r. posługuje się nim 3500 osób[1][2].

Bati
Obszar

Moluki (Indonezja)

Liczba mówiących

3500 (1989)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6b zagrożony
Kody języka
ISO 639-3 bvt
IETF bvt
Glottolog bati1253
Ethnologue bvt
BPS 0661 4
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Jego użytkownicy zamieszkują obszar pomiędzy miejscowościami Kian Darat i Keleser we wschodniej części wyspy Seram[1]. Bywa uważany za dialekt języka geser-gorom, przy czym jego użytkownicy mają odrębną tożsamość językową[3][4]. Lokalnie bywa określany mianem minak esi („język górski”)[5]. Społeczność Bati słynie z przywiązania do wierzeń tradycyjnych[5], niechętnie udziela informacji nt. swojego języka i kultury[2].

Wiele osób deklaruje również znajomość geser-gorom[3].

Język bati nie wykształcił piśmiennictwa[1]. Alfred R. Wallace opisał go w postaci listy słownictwa w swojej książce The Malay Archipelago, opublikowanej w 1869 r.[6]

Przypisy

edytuj
  1. a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bati, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  2. a b Loski i Loski 1989 ↓, s. 129.
  3. a b Loski i Loski 1989 ↓, s. 128.
  4. Mark Taber (red.): Atlas bahasa tanah Maluku. Ambon: Pusat Pengkajian dan Pengembangan Maluku, Universitas Pattimura, 1996, s. 69. ISBN 979-8132-90-4. OCLC 40713056. [dostęp 2023-08-31]. (indonez.).
  5. a b Roy Ellen, On the Edge of the Banda Zone: Past and Present in the Social Organization of a Moluccan Trading Network, Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 2003, s. 61, ISBN 978-0-8248-4460-8, OCLC 1013937123, JSTORj.ctvvmxq8 [dostęp 2023-08-03] (ang.).
  6. Loski i Loski 1989 ↓, s. 129, 136.

Bibliografia

edytuj