Język brytyjski
Język brytyjski – język używany w starożytności w Brytanii, przodek współczesnych języków z podgrupy brytańskich języków celtyckich. Używany na terenach południowej i środkowej Brytanii aż do południowej Szkocji. Możliwe, że był używany także w północnej części Szkocji, skąd w średniowieczu został wyparty przez gaelik. Do dnia dzisiejszego nie zachowały się praktycznie żadne źródła pisane tego języka. Przetrwała jedynie inskrypcja na metalowym wisiorku odkrytym w roku 1979. Kontynuację języka brytyjskiego stanowią współczesne języki walijski, bretoński i kornwalijski.
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Kody języka | |||
| ISO 639-2 | cel | ||
| Linguist List | brit | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Nazwy miejsc edytuj
Język brytyjski przetrwał do dziś w nazwach niektórych miejsc i rzek. Kwestią sporną może być jednak pochodzenie części z nich z języka staroceltyckiego. Najlepszym przykładem jest nazwa rzeki Avon, która pochodzi z brytyjskiego abona „rzeka” (por. walijski afon, kornwalijski avon, irlandzki abhainn, bretoński aven).
Lista nazw pochodzących z języka brytyjskiego
Brytyjskie nazwy miejsc występują na terenie całej Anglii, najczęściej jednak w West Country, część przykładów podano poniżej:
- Avon od abonā = „rzeka”
- Britain od britani = „pomalowani (ludzie)”
- Dover od dubrīs = „wody”
- Kent od cantus = „granica”
- Severn od sabrīna
- Thames od tamesis
- York od ebor-acon = „miejsce, gdzie rosną cisy” (w wolnym tłumaczeniu)
Niektóre brytyjskie nazwy są znane współcześnie, jednakże wyszły z użycia. W statucie z 682 roku dotyczącym wzgórza Creechborough, definiuje się je jako „wzgórze, które Brytowie nazywają Cructan, a my – Crychbeorh (my – czyli Anglosasi)[1][2]. Słowa pochodzenia brytyjskiego jak Tor, Combe, Bere, Hele i Worthy są szczególnie popularne jako elementy nazw geograficznych w Devon, często też łączone z elementami wywodzącymi się z angielszczyzny[3]. Nazwy złożone pojawiają się czasem w całej Anglii, np. Derwent Water, czy Chetwood. Zawierają one ten sam element przetłumaczony na obydwa języki[4].
Przypisy edytuj
- ↑ Walter de Gray Birch: Cartularium saxonicum. [dostęp 2008-09-16]. (ang.).
- ↑ West Country Languages and Dialects. [dostęp 2008-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-27)]. (ang.).
- ↑ Gover, Mawer and Stenton: Place-Names of Devon, 1932.
- ↑ Terry Green: The Archaeology of some North Devon Place-Names. North Devon Archaeological Society, 2003. [dostęp 2011-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 października 2011)].