Język kagayanen
Język kagayanen, także: cagayanon, cagayano, cagayancillo, kagay-anen, kinagayanen[1][2] – język austronezyjski z grupy języków filipińskich[3][4]. Według danych z 2007 r. posługuje się nim 30 tys. osób, przede wszystkim w prowincji Palawan na Filipinach. Jego użytkownicy zamieszkują wyspy Cagayan, a także Palawan, główną wyspę prowincji (zwłaszcza miasta Roxas, Narra i Puerto Princesa)[5].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
30 tys. (2007) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 4 edukacyjny↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | cgc | ||
| IETF | cgc | ||
| Glottolog | kaga1256 | ||
| Ethnologue | cgc | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Powszechna jest wielojęzyczność. W użyciu są też takie języki, jak tagalski (filipiński), hiligaynon, kinaray-a, cebuański, cuyonon[6]. Istnieją różnice między odmianą z wysp Cagayan (wykazującą wpływy hiligaynon) a odmianą z wyspy Palawan (która została w większym stopniu poddana wpływom języka tagalskiego)[7][8]. Odnotowano, że poza wyspami Cagayan filipiński bywa wykorzystywany w sferze domowej i przyswajany jako pierwszy język[7]. Skupiska ludności Kagayanen występują też w innych zakątkach prowincji Palawan (Coron, Busuanga, wyspa Balabac), w prowincjach Iloilo, Antique i Negros Occidental oraz w Manili[9].
Jego dokładne umiejscowienie pośród języków filipińskich jest niejasne. C.W. Harmon (1977) zasugerowała włączenie tego języka do języków manobo[4]. Oznaczałoby to, że kagayanen jest najbardziej wysuniętym na północ przedstawicielem tej grupy[10].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Pebley i Payne 2024 ↓, s. 1–2.
- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kagayanen, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Blust 1991 ↓, s. 83.
- ↑ a b Carol W. Harmon, Kagayanen and the Manobo subgroup of Philippine languages, University of Hawaiʻi at Mānoa, 1977, OCLC 16337671 [dostęp 2024-07-29] (ang.).
- ↑ Pebley i Payne 2024 ↓, s. 4–5.
- ↑ Pebley i Payne 2024 ↓, s. 5–6.
- ↑ a b Pebley i Payne 2024 ↓, s. 6.
- ↑ MacGregor 1995 ↓, s. 363.
- ↑ Pebley i Payne 2024 ↓, s. 5.
- ↑ Pebley i Payne 2024 ↓, s. 2.
Bibliografia
edytuj- Robert Blust, The Greater Central Philippines Hypothesis, „Oceanic Linguistics”, 30 (2), 1991, s. 73–129, DOI: 10.2307/3623084, ISSN 0029-8115, OCLC 6015220379, JSTOR: 3623084 (ang.).
- Louise A. MacGregor, Kagayanen, [w:] Darrell T. Tryon (red.), Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995 (Trends in Linguistics. Documentation 10), s. 363–368, DOI: 10.1515/9783110884012.1.363, ISBN 978-3-11-088401-2, OCLC 868970232 (ang.).
- Carol J. Pebley, Thomas E. Payne, A grammar of Kagayanen, Berlin: Language Science Press, 2024 (Comprehensive Grammar Library 8), DOI: 10.5281/zenodo.12755278, ISBN 978-3-98554-105-8, OCLC 1446437823 [dostęp 2024-07-29] (ang.).