Język una
język z grupy papuaskiej
Język una[2][3], także: goliath, langda[4] – język transnowogwinejski używany w indonezyjskiej prowincji Papua, w regionach Langda, Bomela i Sumtamon (doliny Weip i Yay)[1]. Należy do grupy języków mek[1][3]. Nazwa „mek” (oznaczająca wodę lub rzekę) określa szereg pokrewnych języków i kultur w regionie[5].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
5600 (2006)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 4 edukacyjny↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | mtg | ||
| IETF | mtg | ||
| Glottolog | unaa1239 | ||
| Ethnologue | mtg | ||
| WALS | una | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Według danych z 2006 roku posługuje się nim 5600 osób. Jest znany wszystkim członkom społeczności[1]. Pozostaje preferowanym środkiem komunikacji w większości sfer życia. W użyciu jest także język indonezyjski[6].
Sporządzono opis jego gramatyki (1988)[2]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1]. Jego forma pisana powstała w wyniku działalności Summer Institute of Linguistics[7].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Una, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b John Louwerse: The Morphosyntax of Una in Relation to Discourse Structure: A Descriptive Analysis. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1988, seria: Pacific Linguistics B-100. DOI: 10.15144/PL-B100. ISBN 978-0-85883-376-0. OCLC 21189294. [dostęp 2022-08-09]. (ang.).
- ↑ a b Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 66
- ↑ Barbara F. Grimes, Richard S. Pittman, Joseph Evans Grimes: Ethnologue: Languages of the World. Wyd. 12. Dallas, Texas: Summer Institute of Linguistics, 1992, s. 583. ISBN 978-0-88312-815-2. OCLC 27019605. [dostęp 2022-08-09]. (ang.).
- ↑ Wulf Schiefenhövel, Eipo, [w:] David Levinson (red.), Encyclopedia of World Cultures, t. 2: Oceania, Boston: G.K. Hall, 1991, s. 55–59, ISBN 0-8168-8840-X, OCLC 22492614 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-01] (ang.).
- ↑ Anderbeck 2015 ↓, s. 20.
- ↑ Anderbeck 2015 ↓, s. 19–20.
Bibliografia
edytuj- Karl Anderbeck: Portraits of language vitality in the languages of Indonesia. W: I Wayan Arka, Ni Luh Nyoman Seri Malini, Ida Ayu Ade Puspani (red.): Papers from 12-ICAL. T. 4: Language documentation and cultural practices in the Austronesian world. Canberra: Asia-Pacific Linguistics, College of Asia and the Pacific, Australian National University, 2015, s. 19–47, seria: Asia-Pacific Linguistics 019 / Studies on Austronesian Languages 005. ISBN 978-1-922185-20-4. OCLC 908932347. [dostęp 2023-05-21]. (ang.).
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).