Jan Adam Niedzielski
Jan Adam Prus-Niedzielski (ur. 12 października 1908 we Lwowie, zm. 2 listopada 1995 w Londynie) – pułkownik piechoty[potrzebny przypis].
 Jan Niedzielski, kapitan, dowódca 1 kompanii 17 batalionu 5 Kresowej Dywizji Piechoty | |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 października 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 listopada 1995 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
53 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujJan Adam Niedzielski urodził się 12 października 1908 roku we Lwowie, w rodzinie Adama, radcy lwowskiego, i Wilhelminy z domu Demgo.
W latach 1928–1931 był podchorążym Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 15 sierpnia 1931 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1931 roku i 236. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 49 pułku piechoty w Kołomyi[1][2]. 22 lutego 1934 roku został awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 293. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Następnie był instruktorem w szkole podoficerskiej w Stanisławowie. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził batalionem marszowym 53 pułku piechoty, który wchodził w skład Grupy „Żółkiew”[4].
Aresztowany przez Sowietów został wywieziony na Syberię. Tam przyłączył się do armii generała Andersa, był uczestnikiem walk o Monte Cassino, jako dowódca kompanii w 17 Lwowskim batalionie strzelców. Od 3 kwietnia 1945 roku był zastępcą dowódcy 26 Poznańskiego batalionu piechoty w Szkocji.
Po wojnie pozostał w Londynie na emigracji. Do końca życia wspierał muzeum gen. Sikorskiego, prowadził wykłady, szkolił żołnierzy, aktywnie angażował się w sprawy niepodległościowe. Był jednym z liderów Stronnictwa Pracy-Chrześcijańskiej Demokracji, członkiem VII (1983–1989) i VIII (1989–1991) Rady Narodowej RP[5].
Zmarł 2 listopada 1995 roku w Londynie.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1982)[6]
- Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino nr 18580[7]
Przypisy
edytuj- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 15 sierpnia 1931 roku, s. 305, 312.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 134, 577.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 23 lutego 1934 roku, s. 77.
- ↑ Dalecki 1989 ↓, s. 163, 197, 280, 388.
- ↑ Romuald Turkowski, Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1973–1991, Wyd. Sejmowe, Warszawa 2002, s. 62, 124, 128.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 14, Nr 3 z 31 grudnia 1982.
- ↑ 17 Lwowski Batalion Strzelców - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-28].
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
- Karolina Grodziska Polskie groby na cmentarzach Londynu, tom 2, wyd. PAU, Kraków 2001.