Jan Kołaczkiewicz
Jan Andrzej Kołaczkiewicz (ur. 22 sierpnia 1947 w Łagiewnikach) – polski fizyk, dr hab. nauk fizycznych, profesor zwyczajny Instytutu Fizyki Doświadczalnej Wydziału Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Wrocławskiego[1].
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 sierpnia 1947 |
| profesor nauk fizycznych | |
| Specjalność: fizyka powierzchni ciała stałego[1] | |
| Habilitacja |
1988 lub 1990 |
| Profesura |
18 marca 1999[1] |
Życiorys edytuj
Jan Kołaczkiewicz urodził się 22 sierpnia 1947 roku w dzielnicy Krakowa w Łagiewnikach. W latach 1965–1970 studiował na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1977 otrzymał stopień doktora nauk fizycznych na podstawie rozprawy doktorskiej Badanie adsorpcji srebra na monokrysztale wolframu.
W 1988[1] (lub 1990[2]) habilitował się na podstawie pracy zatytułowanej Ilościowe badanie oddziaływań wzajemnych pomiędzy atomami zaadsorbowymi na powierzchni ciała stałego na przykładach metali szlachetnych na metalach trudnotopliwych[1]. 18 marca 1999 nadano mu tytuł profesora w zakresie nauk fizycznych[1].
Od 1970 roku zatrudniony był na Uniwersytecie Wrocławskim w Instytucie Fizyki Doświadczalnej, od 1994 roku na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Objął funkcję profesora zwyczajnego w Instytucie Fizyki Doświadczalnej na Wydziale Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Wrocławskiego[1].
Był prorektorem na Uniwersytecie Wrocławskim oraz członkiem Komitetu Fizyki na III Wydziale Nauk Matematycznych, Fizycznych i Chemicznych Polskiej Akademii Nauk[1].
Zainteresowania naukowe profesora Kołaczkiewicza koncentrują się wokół fizyki powierzchni, zwłaszcza zagadnień dotyczących wzrostu ultracienkich warstw metali na podłożach w postaci monokryształów woframu, molibdenu i tantalu oraz zagadnień własności strukturalnych i elektronowych tych warstw[2].