Jan Maria Romański (ur. 16 sierpnia 1894 w Kolbuszowej, zm. 10 sierpnia 1938 w Dębicy) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Jan Maria Romański
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1894
Kolbuszowa

Data i miejsce śmierci

10 sierpnia 1938
Dębica

Przebieg służby
Lata służby

1914–1937

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

19 Pułk Ułanów Wołyńskich

Stanowiska

kwatermistrz

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys

edytuj

Urodził się w Kolbuszowej, w rodzinie Michała (1830–1912) i Bronisławy z Piątkowskich[1].

W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Został przydzielony do 3 kompanii V batalionu 1 pułku piechoty. Został ranny w bitwie pod Łowczówkiem. Od 27 grudnia tego roku przebywał w szpitalu w Nowym Targu, a następnie w Cieszynie[2]. Jesienią 1915 został przeniesiony do 1 pułku ułanów, w którego szeregach odbył kampanię wołyńską. W 1917 został przeniesiony do 2 pułku ułanów, a po jego rozwiązaniu organizował POW w powiecie ropczyckim[1].

Od 1918 służył w 9 pułku ułanów, którego pokojowym garnizonem był Czortków, a później Trembowla[1][3][4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”, a jego oddziałem macierzystym był nadal 9 pułk ułanów[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 331. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[6]. W 1924 pełnił służbę w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 9 pułku ułanów[7]. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 19 pułku ułanów w Ostrogu na stanowisko kwatermistrza[9][10]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. Z dniem 31 lipca 1937 został przeniesiony w stan spoczynku[1]. Zmarł 10 sierpnia 1938 w Dębicy[12]. Dwa dni później został pochowany na miejscowym cmentarzu[12].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Ciekawe życiorysy. Barbara i Andrzej Pfeifferowie. Strona rodzinna. [dostęp 2024-02-16].
  2. I Lista strat 1915 ↓, s. 51.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 617, 681.
  4. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 298, 345.
  5. Spis oficerów 1921 ↓, s. 252, 846.
  6. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 164.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 559, 603, 1380.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 106.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 192.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145, 646.
  11. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 377.
  12. a b c d Nekrologi. „Polska Zbrojna”. 223, s. 4, 1938-08-14. Warszawa. 
  13. M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
  14. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468.
  15. a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145.
  16. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

edytuj