Jan Stanisław Zagórski
Jan Stanisław Zagórski herbu Ostoja (zm. 27 VII 1736) – podstarości i wojski większy krzemieniecki, podstoli wołyński, dziedzic dóbr Potutorów i Wołkowce[1].
 Herb Ostoja | |
| podstoli wołyński podstarości krzemieniecki wojski większy krzemieniecki sędzia deputat do Trybunału Głównego Koronnego | |
| Data śmierci |
27 VII 1736 |
|---|---|
| Ojciec |
Stanisław Zagórski |
| Matka |
Katarzyna Kamińska |
| Żona |
Teresa Drohojowska |
| Dzieci |
Józef Walenty |
Życiorys edytuj
Jan Stanisław Zagórski należał do heraldycznego rodu Ostojów (Mościców)[2]. Jego przodkowie wywodzili się z Zagórzyc w gminie Michałowice, w powiecie krakowskim[3][4]. Był synem Stanisława Zagórskiego i Katarzyny Kamińskiej. Jego małżonką była Teresa Drohojowska, z którą miał syna Józefa Walentego, podkomorzego łuckiego. Ożenił się ponownie z Anną Ledóchowską, z którą spłodził córkę Teresę oraz synów - Sebastiana, zakonnika SJ, Franciszka, starostę owruckiego i Wojciecha Zagórskich[5].
Jan Stanisław Zagórski sprawował liczne funkcje i urzędy. Był w latach 1718-1732 wojskim większym krzemienieckim, następnie w latach 1732-1733 podstolim wołyńskim, pełnił także funkcje podstarościego krzemienieckiego[1] oraz sędziego deputata do Trybunału Głównego Koronnego[5].
Postać Jana Stanisława Zagórskiego została opisana w kazaniu ofiarowanym jego synowi Józefowi Walentemu w oktawę koronacji cudownego obrazu Matki Boskiej Łuckiej w 1749 roku. Poniżej fragment dot. Zagórskiego:
Ten [...] był Sędzią, potym Podstarościm Grodzkim Krzemienieckim, Podstolim Wołyńskim, Deputatem na Trybunał Wielki Koronny : iako zaś był estymowany z przykładnego Życia, z nieposzlakowanej Sprawiedliwości, y ze wszystkich Cnot pobożnych, publiczna dotąd nie przestaie, y potym nie przestanie głosić Sława. Umiał Ten zacny Zięmianin, y Honoru, y Fortuny od Boga Sobie powierzoney zażyć tak dobrze, że to wszystko było naypierwey z Chwałą Boską, z pomnożeniem Oyczystey Sławy, y z konserwacyą Ludzkiey przyiaźni. A dopędzaiąc lat Swoich terminu, obmyśliwszy całość Fortuny dla Zacnego Potomstwa, exuvias smiertelnośći swoiey złożyć kazał na S. Rożancowey Gorze, bez żadney pogrzebowey pompy; nie każąc się nawet chować w grobie, ale w przysionku Kościelnym w ziemi [...][5].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Urzędnicy wołyńscy XIV-XVIII wieku, A. Gąsiorowski (red.), Kórnik 2007, s. 185-186.
- ↑ K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. X, s. 23, t. XI, s. 485.
- ↑ J. Laberschek, K. Tunia, M. Wyżga, Pod Krakowem. Monografia historyczna gminy Michałowice. Tom I. Do schyłku XVIII wieku, Kraków 2014, s. 78.
- ↑ J. Krzepela, Rody ziemiańskie XV i XVI wieku. T. 1. Małopolskie rody ziemiańskie, Kraków 1928, s. 124.
- ↑ a b c A. Filipowicz, Kazanie w oktawę solennej koronacji cudownego obrazu Najświętszej Marii Panny, Poczajów 1749, s. 4-5.
Bibliografia edytuj
- K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. XVII, s. 361.
- A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. XIV, s. 61.
- Urzędnicy wołyńscy XIV-XVIII wieku, A. Gąsiorowski (red.), Kórnik 2007, s. 185-186.
- A. Filipowicz, Kazanie w oktawę solennej koronacji cudownego obrazu Najświętszej Marii Panny, Poczajów 1749.