Jan Strusiński
Jan Antoni Strusiński (ur. 28 marca 1895 w Warszawie, zm. 9 sierpnia 1966) – major żandarmerii Wojska Polskiego.
 major żandarmerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 marca 1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
9 sierpnia 1966 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1934 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Dywizjon Żandarmerii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Jan Antoni Strusiński urodził się 28 marca 1895 roku w Warszawie. Ukończył gimnazjum i cztery semestry w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach. W 1910 roku został członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W 1914 roku, w czasie I wojny światowej, był organizatorem i instruktorem Straży Obywatelskiej w Warszawie. W latach 1915–1917 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Warszawy. Utrzymywał kontakt pomiędzy POW, a oddziałami legionowymi, a także ukrywał zbiegłych z obozów internowanych członków POW i Legionistów. Od 1 października 1917 roku do 18 lipca 1918 roku był słuchaczem Klasy „C” Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[1]. W Szkole założył tajną organizację, mającą na celu krzewienie idei niepodległościowej. W listopadzie 1918 roku wziął udział w rozbrajaniu Niemców.
Z dniem 1 września 1924 roku został przeniesiony z 1 Dywizjonu Żandarmerii do Wydziału Żandarmerii Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta[2][3]. Od czerwca 1927 roku pełnił służbę w Dowództwie Żandarmerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4]. 19 marca 1928 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[5]. W 1932 roku pełnił służbę w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[6]. 2 sierpnia 1933 roku został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na okres sześciu miesięcy[7]. Z dniem 31 stycznia 1934 roku został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 1 Dywizjonu Żandarmerii w Warszawie[8]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwy żandarmerii[9].
Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 16B-4-23)[10].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[12]
- Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
Przypisy edytuj
- ↑ Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Nakładem Komitetu Obchodu Święta 29 listopada w Szkole Podchorążych Piechoty, Ostrów-Komorowo 1930, s. 432.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 86 z 28 sierpnia 1924 roku, s. 492.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 16, 960, 967.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 672, 676.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 56.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 289, 432.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 208.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 142.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 604.
- ↑ Jan Strusiński [hasło w wyszukiwarce internetowej] [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2024-01-18].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.