Jan Waligórski
Jan Waligórski-Zubrzycki (ur. 12 czerwca 1887 we Lwowie, zm. 1940 w Charkowie) – major taborów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 major taborów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 czerwca 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1932 i 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 12 czerwca 1887 roku we Lwowie, w rodzinie Zygmunta. Był absolwentem akademii górniczej[1]. W czasie I wojny światowej pełnił służbę w Żandarmerii Legionów Polskich. Awansował kolejno na chorążego (3 lutego 1915) i podporucznika (1 listopada 1916)[2].
14 lutego 1920 roku został mianowany porucznikiem w żandarmerii z dniem 1 grudnia 1919 roku, warunkowo do czasu ukończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną, z jednoczesnym przeniesieniem na etat Wojsk Taborowych[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 6 dywizjon taborów we Lwowie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych. Jego oddziałem macierzystym był 4 dywizjon taborów w Łodzi[5]. W latach 1923–1924 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 4 dywizjonu taborów w Łodzi[6][7]. W lutym 1925 roku został przeniesiony do 10 dywizjonu taborów w Przemyślu[8]. Od 1 października 1925 roku pełnił służbę w Szefostwie Taborów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[9]. 3 maja 1926 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 1,5. lokatą w korpusie oficerów taborowych[10]. W lipcu 1926 roku pozostawał w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X i został czasowo przydzielony ewidencyjnie do kadry oficerów taborowych, do czasu przeniesienia do innego korpusu osobowego[11]. Z dniem 1 listopada tego roku został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Przemyśl na okres sześciu miesięcy[12]. W maju 1927 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sambor na stanowisko kierownika I referatu, pozostając w kadrze oficerów taborowych[13][14]. W marcu 1929 roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta PKU Sambor[15]. W sierpniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X[16]. Przed 1932 rokiem został przeniesiony w stan spoczynku.
W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Brzeżany. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI”[17].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 16 marca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[19]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 61.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 21 lutego 1920 roku, poz. 168.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 396, 932.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 281.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1031, 1039.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 941, 950.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 8 lutego 1925 roku, s. 62.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925 roku, s. 587.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 123.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 232.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 7 grudnia 1926 roku, s. 435.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 131.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 518, 521.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 102.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 259.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 357, 974.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
Bibliografia edytuj
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2.
- Żołnierze Niepodległości. Waligórski Jan „Odrowąż”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].