Janusz Ornatowski
Janusz Kazimierz Ornatowski (ur. 1 października 1946 w Pszczynie) – generał dywizji Wojska Polskiego.
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
29 Pułk Czołgów Średnich |
| Stanowiska |
dowódca pułku czołgów |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys edytuj
Janusz Kazimierz Ornatowski urodził się 1 października 1946 w Pszczynie. Jest synem Bolesława Ornatowskiego, starszego wachmistrza 3 Pułku Ułanów Śląskich, kawalera Krzyża Walecznych oraz Stanisławy. W 1964 ukończył naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie. W latach 1964–1967 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu. Był rówieśnikiem Adama Rębacza i Zygmunta Sadowskiego. Razem z nimi szkołę oficerską ukończył, starszy o rok, Tadeusz Wilecki. Od 1967 roku dowodził plutonem, a następnie kompanią czołgów w 11 Złotowskim Pułku Zmechanizowanym w Krośnie Odrzańskim. W latach 1971–1974 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie. Po ukończeniu studiów został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu-zastępcy dowódcy 9 Batalionu Rozpoznawczego w Żaganiu. Latem 1975 objął stanowisko zastępcy dowódcy do spraw liniowych 42 Pułku Zmechanizowanego w Żarach[1]. W 1976 roku został dowódcą 29 Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu. We wrześniu 1979 roku został szefem sztabu-zastępcą dowódcy 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu.
W latach 1980–1982 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego SZ ZSRR w Moskwie.
Po studiach powrócił na poprzednio zajmowane stanowisko. We wrześniu 1984 roku został dowódcą 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej. W 1987 roku zastąpił gen. bryg. Mariana Zdrzałkę na stanowisku komendanta-rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. W październiku 1988 roku został awansowany na stopień generała brygady. W 1991 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. Obrony Terytorialnej. Równocześnie pełnił obowiązki dowódcy Garnizonu Wrocław i prezesa Wojskowego Klubu Sportowego „Śląsk” oraz wiceprzewodniczącego Dolnośląskiej Rady Przyjaciół Harcerstwa. 2 września 1992 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Objęcie dowództwa okręgu wojskowego pozostawało w bezpośrednim związku z objęciem przez gen. Tadeusza Wileckiego stanowiska szefa Sztabu Generalnego WP. W 1993 roku otrzymał awans na stopień generała dywizji. W 1997 roku został wyznaczony na stanowisko głównego inspektora Zespołu Głównych Inspektorów MON. 31 grudnia 1999 roku został przeniesiony do rezerwy.
Awanse edytuj
Podczas wieloletniej służby wojskowej otrzymywał awanse na kolejne stopnie[2]:
- podporucznik – 1967
- porucznik – 1970
- kapitan – 1973
- major – 1976
- podpułkownik – 1979
- pułkownik – 1983
- generał brygady – 1988
- generał dywizji – 1993
Życie prywatne edytuj
Mieszka we Wrocławiu. Żonaty z Ewą z domu Sobkiewicz, małżeństwo ma córkę i syna[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
Przypisy edytuj
- ↑ Rozkaz personalny Nr 0103 dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego z 15 sierpnia 1975 r. o wyznaczeniu kpt. Janusza Kazimierza Ornatowskiego s. Bolesława na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw liniowych 3 Drezdeńskiego Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu został zmieniony rozkazem personalnym Nr 0150 z października 1975 r. Na podstawie tego ostatniego rozkazu kpt. Janusz Ornatowski został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw liniowych 42 Pułku Zmechanizowanego w Żarach.
- ↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 118–120.
- ↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 120.
Bibliografia edytuj
- Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej im. Króla Jana III Sobieskiego. Zarys dziejów, Żary: Wydawnictwo „Chroma”, 2005, ISBN 83-922412-3-1, OCLC 69492866.
- Roman Dąbrowski, Ryszard Majewski, Krzysztof Nowacki, Zdzisław Nowacki, Piotr Pertek, Zygfryd Włodarczyk, Dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego w latach 1945–1995, Dowództwo Śląskiego Okręgu Wojskowego, Wrocław 1995.
- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski i Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002, Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002, ISBN 83-87689-46-7.