Jaskinia Lejowa Wyżnia
Jaskinia Lejowa Wyżnia – jaskinia w Dolinie Lejowej w Tatrach Zachodnich. Ma dwa otwory wejściowe położone w północnym zboczu Kominiarskiego Wierchu na wysokościach 1721 i 1730 metrów n.p.m[1]. w pobliżu jaskiń: Mechatej, Suchego Biwaku i Awenu Odpękniętych Nacieków. Długość jaskini wynosi 97 metrów, a jej deniwelacja 17,7 metrów[2].
| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
97 m |
| Głębokość |
17,3 m |
| Deniwelacja |
17,7 m |
| Wysokość otworów |
1721 i 1730 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
620 m |
| Ekspozycja otworów |
ku NW, ku NNE |
| Data odkrycia |
lato 1966 roku |
| Odkrywca |
grotołazi z AKT Poznań |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.E-07.04 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°14′33″N 19°50′36″E/49,242553 19,843194
| |
Opis jaskini edytuj
Jaskinię stanowi ciąg prowadzący od górnego otworu do końcowej salki. Zaczyna się pochylnią za którą odchodzi bardzo ciasny korytarz do dolnego otworu. Główny korytarz prowadzi dalej do dużej salki. Jest w niej wejście do jedynego większego bocznego ciągu w jaskini. Znajduje się w nim kominek, a za nim korytarzyk kończący się zawaliskiem.
Idąc dalej głównym ciągiem dochodzi się do zacisku, za którym korytarz pnie się do góry i dochodzi do końcowej salki. Tej części jaskini nadano nazwę Zasłona[3].
Przyroda edytuj
W jaskini brak jest roślinności. Można w niej spotkać nacieki grzybkowe. W końcowej części jaskini nazwanej Zasłoną występują polewy naciekowe i stalaktyty. Ściany są bardzo mokre[2].
Historia odkryć edytuj
Jaskinia została odkryta latem 1966 roku przez grotołazów z AKT Poznań[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 24 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-24].
- ↑ a b Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-03-21].
- ↑ a b Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Doliny Chochołowskiej i dolinek reglowych, Grodzicki J. (red.), PTPNoZ, Warszawa 1991, ISBN 83-00-03525-7