Jaskinia Zawaliskowa w Długim Giewoncie
Jaskinia Zawaliskowa w Długim Giewoncie – jaskinia w Dolinie Kondratowej w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się na południowym zboczu Giewontu, tuż pod granią, na wysokości 1805 metrów n.p.m[1]. Długość jaskini wynosi 51 metrów, a jej deniwelacja 6,6 metra[2].
| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
51 m |
| Głębokość |
4,9 m |
| Deniwelacja |
6,6 m |
| Wysokość otworów |
1805 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
430 m |
| Ekspozycja otworów |
ku ESE |
| Data odkrycia |
18 czerwca 1989 roku |
| Odkrywca |
W.W. Wiśniewski i K. Bębenek |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.D-14.03 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°15′08″N 19°56′29″E/49,252144 19,941486
| |
Opis jaskini edytuj
Główną częścią jaskini jest rozległa sala na jej końcu (15 metrów długości, 4 - 5 metrów szerokości). Od otworu wejściowego prowadzi do niej ciąg zaczynający się 1,7-metrową, pochyłą studzienką, z której dna idzie korytarz do rozgałęzienia. W lewo znajduje się zaraz zawalisko, w prawo przez ciasny przełaz dochodzi się do niewielkiego prożka za którym znajduje się sala końcowa[2].
Przyroda edytuj
W jaskini można spotkać drobne nacieki grzybkowe. W studzience rosną mchy i porosty. W głębi jaskini roślinność nie występuje.
Zamieszkują ją nietoperze.
Historia odkryć edytuj
Jaskinię odkryli W.W. Wiśniewski i K. Bębenek 18 czerwca 1989 roku. Jej opis sporządził W.W. Wiśniewski[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 31 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-31].
- ↑ a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-01-29].